Onderwerp: MULTIMEDIA, FESTIVAL, TONEEL

07 06 06 - 13:48

Nieuwe Grond - Internationaal kunstenfestival

Fotomateriaal via Festival Nieuwe Grond

Landgoed De Horst in Driebergen is van donderdag 8 juni tot en met zondag 11 juni ontmoetingsplek voor een nieuwe generatie Europese theatermakers en kunstenaars. In een omgeving van 23 hectaren groen ontmoeten zij elkaar en het publiek, wisselen ideeën uit en presenteren zich in een tentoonstelling, met voorstellingen, performances en multimedia presentaties. Lees meer

Onderwerp: TONEEL

02 06 06 - 00:49

Chopin?

Door Marieke van Soest met foto's van Stephan van Hesteren
Bellevue Amsterdam, 30 Mei 2006 (extra voorstelling)

Verrassend. De zitplaatsen in Bellevue lopen door tot aan het podium. Wie de zaal inloopt, staat op het podium. De hoofdrolspelers staan er wat te praten. Met een knikje begroeten ze de nieuwkomers. Het geeft direct een gevoel van nabijheid, persoonlijke betrokkenheid.
Als alle bezoekers zitten, dimmen de zaallichten dimmen wat, maar het publiek blijft zichtbaar. Yvonne van den Hurk neemt het publiek mee naar de nacht dat Chopin overleed. ‘Stel je voor&hellip’ Ze beschrijft George Sand, hoe men haar bekijkt en met haar omgaat. Ze vertelt over Chopin, een muzikaal genie. Alexander Drozdov begint te spelen. Prachtig!
George Sand vertelt verder. Over de gebeurtenissen na zijn overlijden. Haar bezoek aan zijn huis. De deur wordt dicht gesmeten, ze kan geen afscheid nemen: ze is niet welkom. Vas-t-en!
Muziek. Lees meer

Onderwerp: Festival aan de Werf, FESTIVAL, TONEEL

26 05 06 - 13:07

The Vicky Vinex Roadshow

Door Mieke Kreunen 

Gisteren bezochten we het Festival aan de Werf in Utrecht, het eerste theaterfestival van het seizoen dat zich concentreert rond de Neude en het Huis aan de Werf. Het weer zit ze niet erg mee dit jaar hoewel wij het erg troffen en alleen een paar spatjes water kregen maar dat lag nog vooral aan de voorstelling die we als laatste bezochten (zie een volgend artikel). Op ons programma stond de voorstelling van Growing up in Public in Kikker. Theater Kikker in Utrecht is helemaal in stijl aangekleed met roze pluche op de vloer en overal op de deuren, rond bordjes en andere in het oog vallende plekken. Er is een loper uitgelegd met een onderbroken streep in het midden bij wijze van snelweg en we zien zwarte autostoelen, band, velgen, uitlaten en nog meer chromen details all over the place. Ook de tafeltjes in het café zijn voorzien van zuurstokroze bekleding. Kikker ademt Vicky Vinex. Langs de steile diepte van de grote zaal kijken we neer op een strak modern ingericht toneel waar een man in een wit pak staat te wachten op de dingen die komen gaan. Als de lichten doven horen we onder uit de stellage op het toneel een vrouwenstem. Even later gaat een luikje open en duikt de blonde krullenkop op van - wat later blijkt - Vicky Vinex te zijn. Ze is dood maar heeft dat nog niet meteen in de gaten. Ze vertelt hoe het allemaal zo gekomen is.

Lees meer

Onderwerp: TONEEL, MUZIEK

03 05 06 - 13:20

Lucy in the sky: herkenbaar en aangrijpend

Door Mieke Kreunen

Als de lichten dimmen in de kleine zaal van het Theater aan het Spui nemen eerst musici Corrie van Binsbergen en Naomi Sato plaats op het podium even later gevolgd door actrice/theatermaker Yolande Bertsch die de ontmoeting van haar vader en haar moeder uitbeeldt met een wajangpop die haar vader voor moet stellen. Terwijl ze aan het vertellen is komt ook zangeres/componist/beeldend kunstenaar Frédérique Spigt het toneel op en pakt een verhaal van Yolande over een kip over, door in een geheel andere context 'Tante Pietje' te berde te brengen die altijd Zwarte Kip-advocaat nuttigde toen zij opgroeide in Rotterdam. Dat begin tekent de voorstelling: twee zussen die ieder van uit een eigen invalshoek en met een eigen beleving het verleden vorm geven. Hoewel beide zussen dezelfde moeder delen zijn er grote verschillen in achtergrond. Yolande's wortels liggen meer in Indonesië waar moeder Lucy haar eerste man leerde kennen. Frédérique komt uit een later huwelijk toen Lucy van haar eerste echtgenoot gescheiden was en in Nederland met een Nederlandse man trouwde.

Lees meer

Onderwerp: TONEEL

25 04 06 - 00:32

Nu even niet, nu even wel

Door Marieke van Soest met foto's van Ben van Duin (klik voor vergroting),
Zaantheater “ Zaandam 20 t/m 22 april 2006

De deuren van de Forbozaal in het Zaantheater blijven tot vlak voor aanvang van de voorstelling gesloten. Dit vergroot het verrassingseffect: de zaal is opgebouwd rondom het podium. In het midden van de zaal een gedekte eettafel, meet een grote kroonluchter erboven. Het podium draait langzaam rond, zodat iedereen goed zicht heeft.
Vier mannen zitten aan tafel, zij hebben hun maandelijkse avondje uit in dit restaurant. Een van de mannen is aan de telefoon met zijn vrouw. Na het gesprek moppert hij nog wat door, maar dit is niet de bedoeling. Dit is de zeurvrije zone. Vanavond zijn de mannen niet aan het werk, even uit de rol van echtgenoot of vader: ‘gewoon Jan Lul onder de Jan Lullen’.

De vrouwelijke bezoekers van het restaurant worden bekeken en eetgewoontes bekritiseerd. Onder het genot van menig glaasje wijn, worden herinneringen opgehaald. Aan de tijd die ze gezamenlijk in het studentenhuis hebben doorgebracht, de nachtelijke boterhammen pindakaas: ‘Pindakaas, de geur van vriendschap’. Aan het ‘verraad’ - tijdens een gezamenlijke vakantie besteedt een van de vrienden meer tijd aan een opgepikte liftster dan aan zijn maat. Inmiddels is de man met de liftster getrouwd, de ander met haar vriendin.
Al pratend worden naast het beeld van de twintigjarige vriendschap tussen de mannen toch ook hun huidige levens zichtbaar. Het eeuwige gezeur van de echtgenote, thuis of via de mobiel “ ‘nu even niet!’. De eerste verliefdheid van een zoon, zijn capriolen in het zwembad om aandacht te trekken. De onrust, onvrede met het bestaan “ is dit het dan?

Dit alles blijft: indirect, zodra te diep op een onderwerp wordt ingegaan, is er altijd iemand die aan de handrem trekt, een ander onderwerp aansnijdt.. ‘Maar als we het over het weer gaan beginnen, stappen we op!’ De conversaties zijn levendig, herkenbaar. Geregeld is er gelach uit de zaal, herkenning. Ja, zo doen mannen dat!
Tot die keer dat het niet gebeurt. Niemand reageert op de opmerking over het weer, er wordt wel over gevoel gepraat. Wat is er aan de hand? Een ingrijpende verandering vindt plaats, met grote gevolgen voor de vrienden. De onverwachte ommezwaai maakt indruk, neemt het publiek mee naar een serieus einde aan het eerste deel van de voorstelling. ‘Ik was wel toe wat te drinken, als je hen zo bezig zag’, wordt de toon van de voorstelling door het publiek doorgezet.

In het tweede deel van het programma, nemen vier vrouwen plaats aan dezelfde tafel in hetzelfde restaurant. Het is een speciale gelegenheid. Een voor een arriveren de vrouwen en krijg je een beeld van de situatie, wie ze zijn en waarvoor ze hier samen zijn. Drie van de vrouwen kennen elkaar. Het blijken de liftster en haar vriendin uit het verhaal van de mannen, de zus van de liftster en een door hen uitgenodigde vierde vrouw.
De sfeer van de gesprekken onder de vrouwen is heel anders. Er is veel meer lading aanwezig. Deels wordt deze al bepaald door de situatie, maar zeker ook door hoe de gesprekken verlopen. Waar bij de mannen de prietpraat op tafel komt, als het onderwerp te beladen wordt, is er bij de vrouwen prietpraat tot er iets kan worden uitgespit. Genadeloos wordt het onderwerp onder de loep genomen. Degene die onderwerp van gesprek is, laat dit ook gebeuren “ that’s the way it is. Ook nu is sprake van reactie bij het publiek, gelach, herkenning. Bij mij brengt het ook beroering, juist door de herkenbaarheid. De kwetsbaarheid die wordt blootgelegd, de scherpte die steeds voelbaar is, de posities die onmiskenbaar vastliggen en de dodelijke stiltes die meer duidelijk maken dan woorden kunnen.
Als duidelijk wordt dat ook dit samenzijn ten einde is, blijft het gevoel hangen dat ook hier zaken onbesproken zijn gebleven.

De theatergids vermeldt, dat regisseur Maria Goos in 2001 de eenacter ‘Nu even niet’ voor de mannen schreef en vanwege het succes twee jaar later de vrouwenversie ‘Nu even wel’.
Ik vond het heel indrukwekkend ze na elkaar te zien. Beide delen van de voorstelling waren onderhoudend, geestig en herkenbaar. De verschillende personages zijn sterk neergezet. Door ze na elkaar te zien, moet het ontstane beeld steeds worden bijgesteld. Het eerst verhaal krijgt perspectief, er wordt steeds verder ingezoomd, maar uiteindelijk blijft het beeld vaag. Er blijven vraagtekens hangen, de wens om alles nog eens te zien. Zou ik, met wat ik nu weet, wel&hellip?

De mogelijkheid om deze voorstelling te zien, bestaat tot en met zaterdag 10 juni en wel op 25 t/m za 29 april in De Goudse Schouwburg Gouda, 2 t/m za 6 mei Schouwburg Arnhem, 9 t/m za 13 mei in Theater de Veste Delft, 16 t/m za 20 mei in De Harmonie Leeuwarden, 30 mei t/m za 3 juni in het Chassé Theater Breda en van 6 t/m za 10 juni in het Stadstheater Zoetermeer. Meer informatie is hier te vinden.

Nu even niet:
Arie Kant
Bart Klever
Har Smeets
Nico de Vries

Nu even wel:
Leny Breederveld
Wivineke van Groningen
Conny Postel
Marleen Stoltz

Onderwerp: TONEEL, MUZIEK

24 04 06 - 00:12

Brel 2 “ Toneelgroep Oostpool & Jeroen Willems

Door Marieke van Soest met foto's van Antoinette Mooij (klik voor vergroting)
Zaantheater Zaandam, 22 april 2006

Doodstil wordt het, in het volledig gevulde Zaantheater als de lichten doven. Op het podium staat een pakhuis, waarvan de garagedeuren langzaam opengaan. Erachter en groot beeldscherm, waarop een man zichtbaar is, die langzaam naar voren loopt. Pas na enige tijd wordt duidelijk, dat de beelden live-opnamen zijn van wat er op het podium gebeurt. Vanuit de coulissen komt een oude man het podium opgelopen. De stilte houdt aan, terwijl hij langzaam naar de andere kant van het podium loopt. Dan een voorzichtig gelach.
Het beeld op het scherm staat nu stil, toont alleen de lege coulissen. De oude Brel begint zijn verhaal. Hij geeft aan dat hij gelukkig over een goede gezondheid beschikt. Gelach in de zaal. Hij vertelt verder. Over hoe hij dit ziet, zijn vrolijke kant. Daarna is hij ook wel eens wat depressief, maar ja&hellip Hij vertelt over het nut van zijn uitrusting. Hij draagt een klimgordel, haken, een paard onder zijn arm. Onder het vertellen wordt het paard uitgepakt, geblinddoekt. Om het nut te kunnen begrijpen, is het nodig zijn visie te kennen. Ieder mens zou kunnen sterven na zijn zestiende. Dan hij heeft geen dromen meer. Hij kent ze nog wel, maar heeft ze begraven. ‘Ik ken wel een miljoen mensen die een boek willen schrijven. Ze doen het niet, nu hebben ze het te druk: ze verkopen bretels. Maar over 2 jaar&hellip’Vraag je het tegen die tijd, dan hebben ze het druk met andere zaken, het boek moet nu meer worden gezien als symbool.
De monoloog houdt aan, over zijn kijk op het leven. ’De eenzaamheid is niet erg, alleen het gemis van mensen die je begrijpen’.
Tijdens het verhaal zie je op het beeldscherm opnamen gemaakt op dit moment, afgewisseld met beelden uit het verleden “ optredens, fans. De oude Brel zwaait met een zakdoek, de zaal op het scherm zwaait terug. Door een wolk van zakdoekjes staat ineens de jonge Brel op het podium, ondersteunt door slagwerk, bas, piano en accordeon.

Hij bezingt zijn liefde voor Madeleine. Hij wacht haar op met bloemen, voor de bioscoop. Ze komt niet. De bioscoop gaat uit, de snackbar dicht, de laatste bus gaat, het boeket wordt weggegooid, maar hij blijft wachten, blijft hopen. Tijdens het lied hoor je, voel je de veranderende emoties. De verliefdheid, de onrust als ze wegblijft, de berusting - ze komt toch niet - en dan de hartstochtelijke vastberadenheid: morgen!
Ook in het volgende nummer beleef je de emoties mee. De opzwepende uitleving van zijn sexuele fantasiën: wereldwijd neemt hij de vrouwen “ vol, volledig. En dan de ontluisterende werkelijkheid, daar ligt hij, in Knokke, ‘met zijn pik in het zand’.
Het is het totaal, dat de hele zaal weet te boeien. De zang, de beleving van Jeroen Willems. De muziek, soms heel minimaal aanwezig. Een piano, die om de stem van Willems heen tingelt, samen met een dromerige accordeon. Of alleen een bluesy bas, met de sussende brushes van het slagwerk en wat percussie. Met de toenemende intensiteit van de emotie, zwelt ook de muziek aan, om waar nodig weer af te nemen, moeiteloos, vloeiend.
De teksten zijn allemaal in het Nederlands. Dit maakt dat ook de inhoud van de nummers goed te volgen is. Veel vertalingen zijn van Ernst van Altena, andere vertalingen zijn van Rob Klinkenbergen en Peer Wittenbols. Sommige bestaande vertalingen zijn iets aangepast, zodat de scherpe klanken uit de originele teksten van Brel in de vertaling terug te horen zijn. Ook woorden hebben de lading die Brel ze meegeeft: schoonmama en ‘schoneschijnpapa’ of de ‘knoflookstankstem’ van die altijd-dronken gluiper. Getracht is in de vertalingen zoveel mogelijk het originele beeld weer te geven anno nu, zoals in de vertaling van Orly : ‘Schiphol op zondag, Borsato aan of uit’.

De nummers volgen elkaar onafgebroken op: JoJo, Nuchter, Mathilde, Fernand en Laat me niet alleen. Prachtig vond ik de vertaling van Vesoul:’Jij wilde naar Den Haag, we gingen naar Den Haag/ Jij wilde naar Breda, we gingen naar Breda’. Het tongbrekende tempo waarin dit gezongen wordt geeft prachtig de oplopende irritatie weer. Wie volgt, Fanette, de dronken man. Ineens was daar het einde.
Het al die tijd ademloos volgende publiek bracht direct een staande ovatie. Een toegift volgde. ‘Natuurlijk’, mompelde een man voor me instemmend. Iedereen zat er direct klaar voor. Nog 3 nummers werden gespeeld, waaronder het bekende ‘Amsterdam’. Toen zat het erop.

Het publiek was er nog niet klaar mee. De CD’s vonden gretig aftrek, handtekeningen werd uitgedeeld. Mensen bleven voor mij ongekend lang nababbelen in de lobby. ‘Ik vind hem geweldig’, zuchtte een vrouw verzaligd, toen ze na een gesprekje met Jeroen Willems met gesigneerde CD weer vertrok. ‘Geweldig toch, kunnen acteren en dan ook nog zo kunnen zingen’, vond een ander. Ook de muzikanten werden in de lof betrokken.

Op mijn vraag, of er een speciale reden is, om tweemaal voor Brel te kiezen, keek hij mij stomverbaasd aan. ‘Ik was nog lang niet op die rol uitgekeken’, is zijn spontane reactie. Logisch! Van wat ik vanavond heb gezien, kan dat ook niet anders. Eigenlijk kan ik alleen maar hopen, dat hij nog steeds niet op de rol is uitgekeken “ dat biedt uitzicht op de mogelijkheid dit nog een keer te kunnen beleven. Brel 2 is nog tot 29 april te zien.
Kijk hier voor data en plaatsen.

Toneelgroep Oostpool - website

Line-up
Jeroen Willems - spel en zang
Leo Bouwmeester - piano
Oleg Fateev - accordeon
Peter Bjørnild/ Dion Nijland - bas
Victor de Boo - Slagwerk

Klik op de link hieronder voor de CD
Zingt Jacques Brel
Jeroen Willems

Onderwerp: DE PARADE, FESTIVAL, DANS, CABARET, STRAATTHEATER, TONEEL

08 04 06 - 12:37

Bijsluiter bij De Parade 2006

Bron: persbericht De Parade met foto's van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Hét ideale middel voor uw niet te stillen honger naar theater en belevenis
Lees deze informatie goed door, zelfs wanneer u De Parade al eerder heeft bezocht. Zo blijft u steeds op de hoogte van de eigenschappen en de juiste wijze van gebruik. Ook dit jaar paradeert een bont en niet te stoppen gezelschap door de vier grote steden; klaar om het publiek over te halen deel uit te maken van een levendig, eigenzinnig en uniek theaterspektakel. Weer of geen weer. De Parade blijft zich ontwikkelen en vernieuwen, onder andere met twee tentoonstellingen. De uiterste houdbaarheidsdatum van de Parade is dus nog lang niet bereikt.

Dosering
In het algemeen geven de onderstaande doseringen het juiste resultaat:
Rotterdam: 22 juni t/m 2 juli (Museumpark/NAi)
Den Haag: 7 juli t/m 16 juli (Westbroekpark)
Utrecht: 21 juli t/m 30 juli (Park Nieuweroord/Moreelsepark)
Amsterdam: 4 augustus t/m 20 augustus (Martin Luther Kingpark)



Samenstelling
De Parade presenteert dit jaar meer dan veertig nieuwe producties van oude talenten en jonge rotten. Een greep uit het programma: Van Houts en de Ket samen met Manou Kersting, PIPS:lab, Lange Poten, De Vogelfabriek, Toneelgroep Casco, Ocobar en John Buijsman, de Ponies, BloodyMary, Club Mondo Leone, Paleis van de Volksvlijt en van Roozendaal, van Duyl en Fosko.
Voor informatie over alle voorstellingen en over de Kinderparade kunt u zich vanaf eind april wenden tot de daartoe bevoegde website: www.deparade.nl

Bijwerkingen
Geen dag op de Parade is hetzelfde. Het kan zijn dat één bezoek aan de Parade naar meer smaakt. Herhaalde toediening is daarom toegestaan.

Waarop verder te letten
De Parade gaat vreemd. In het Theater Instituut Nederland vindt van 19 mei t/m 31 augustus een tentoonstelling plaats over het verleden, heden en toekomst van de Parade. En vanaf medio juli wijdt het Fotomuseum Den Haag een foto-expositie aan 15 jaar de Parade.

Onderwerp: TONEEL, MUZIEK, DANS, CABARET

20 01 06 - 00:50

Five easy pieces - In het kwadraat (try-out)

Foto en tekst Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Beauforthuis Austerlitz, donderdagavond 19 januari en op het programma staat de try-out van Five Easy Pieces met 'In het kwadraat'. Five Easy Pieces was al eerder te zien waaronder ook op De Parade maar op de één of andere manier was het er nooit van gekomen om er naar toe te gaan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt door wat ik over ze gelezen had in de vooraankondiging van dit programma.
Voor de Five Easy Pieces is dit hun tweede voorstelling die op 11 februari a.s. in Diligentia in Den Haag in première gaat. Toch voelt het bijna als een debuut voor de Pieces omdat er ondertussen één Easy Piece is verdwenen en dit bovendien het eerste zelfgeschreven programma is van Roosmarijn Luyten, Gwen Maduro, Marijn Brouwers en Maria Noë.

Voor de voorstelling sprak ik Marijn en we kwamen overeen dat ik tijdens de voorstelling geen foto's zou maken. Het decor is nog niet af en de voorstelling is nog volop in de laatste stylingfase want er zijn nog drie weken te gaan voor het 'moment suprème'. Een beetje spijt had ik wel van die toezegging omdat er zoveel mooie fotomomenten voorbij kwamen! Beeldend en theatraal zijn ze namelijk heel sterk, deze jonge theatermakers en dat laten ze zien in hun choreografieën en de wijze waarop ze met zijn vieren bijna als één organisme over het podium bewegen. Er waren eigenlijk maar een paar momenten in de voorstelling dat ik dat totaalbeeld een beetje vond ontbreken, maar ach, daar is het een try-out voor. Gaandeweg het programma profileren de vier zich ook individueel als getalenteerde artiesten maar ze gaan nauwelijks solo, ook niet als er iemand alleen een nummer doet. Je kunt aan alles merken dat dit hun eigen authentieke product is waarbij vorm en inhoud naadloos passen. Ze zijn de hele voorstelling door in connectie met elkaar en met wat ze doen en het geheel is daardoor in het geval van de vier Five Easy Pieces absoluut meer dan de som der delen.
Nou vraag je je misschien af, na deze wat wollige inleiding, wat het in godsnaam voor een voorstelling is. Tja, dat is niet zo eenvoudig uit te leggen. Hoewel er veel en prachtig gezongen wordt, vaak meerstemmig, is het meer dan een liedjesprogramma. Hoewel het licht is, soms met een knipoog, soms schurend en wringend en met humoristische vondsten is cabaret een te eng begrip, de Pieces zingen, dansen en acteren maar desalnietemin doet het woord kleinkunst ze echt tekort. Marijn zegt later daarover in de bar dat hij hoopt dat er nog eens een tijd komst dat Five Easy Pieces een aanduiding wordt voor een type theater. Zo ver is het nu nog niet maar dat ze een geheel eigen stijl van theater maken hebben, dat staat wel vast.

Natuurlijk moet de première nog komen - ik geef dus niet te veel weg van waar het programma over gaat - maar ik wil wel een paar highlights aanstippen. Het openingsnummer is zo'n highlight waarin Maria Noë in een ontboezemende scene met haar cello meteen de aandacht van het publiek weet te vangen. Ook haar duet met de vuilniszak later in het programma is het vermelden waard. Centraal thema van de voorstelling is de betekenis van het leven en hoe iedereen op zoek is naar houvast om in zijn of haar eigen leven de draad niet te laten ontglippen. Er wordt letterlijk en figuurlijk gebalanceerd, gesprongen, geklommen, gekropen en gevallen waarbij met name Roosmarijn Luyten imponeert met haar danskwaliteiten. En de liefde komt natuurlijk ook aan bod in de interactie van de drie vrouwen met die ene man maar ook in de teksten die nu eens poëtisch zijn, dan weer aards maar in alle gevallen met herkenbare elementen. Zo wordt in het nummer over thuiskomen het zo herkenbare dubbele verwoord: het enerzijds diep gekwetst zijn maar anderzijds de liefde waardoor iemand toch weer terug mag komen.

Ik vond het een geweldige voorstelling die in mijn ogen absoluut niet onaf was. Misschien dat het nog strakker kan en nog krachtiger maar deze Five Easy Pieces hebben een fantastisch programma gemaakt waar ze nog een paar weekjes met een regisseur aan kunnen schaven om het helemaal af te maken. Mij heeft het op sommige moment ontroerd en op andere momenten aan het lachen gemaakt en in ieder geval van begin tot het eind (ook een absoluut highlight!) geboeid. En dat ik de enige niet was hoorde ik wel in de reacties na de voorstelling. Er waren zelfs geluiden van mensen die vonden dat het nog wel even door had mogen gaan. Een groter compliment kun je als theatermaker toch nauwelijks krijgen! De Pieces waren dan ook zichtbaar in hun nopjes met de positieve reacties van het publiek. "Maar het kan nog beter", zegt Gwen Maduro als we achteraf nog even een foto maken voor CultuurPodium.nl. Het is overigens hun tweede keer in het Beauforthuis en tot genoegen, hoewel dat genoegen niet geldt voor het splinterige houten podium dat eigenlijk niet geschikt is om op te dansen. Wat Roosmarijn betreft mag een goede balletvloer wel toegevoegd worden aan het wensenlijstje van de verbouwing van het Beauforthuis. Gezien het 'Five-Easy-Pieces-theater' dat ik net gezien heb, kan ik me die opmerking goed voorstellen.

Misschien weet je na mijn verhaal nog steeds niet wat voor voorstelling het is. Maar als je een open mind hebt, laat je dan gewoon verrassen door de Five Easy Pieces! Je krijgt er geen spijt van. De speellijst kun je bekijken op de website. En mocht je geen kans zien om de voorstelling te gaan bekijken: hun tweede CD komt uit in maart.


Five Easy Pieces: website

Geïnteresseerd in de eerste CD van Five Easy Pieces?
Five Easy Pieces
Five Easy Pieces

Onderwerp: TONEEL

27 11 05 - 11:27

Plots... theatersport

Improviseren, acteren, samenspelen, anticiperen, lef, verrassend, ontwapenend, lachen, kijken, luisteren, alertheid en energiek, dat alles is theaterport. Het is een vorm van theater waarbij improvisatiewedstrijden voor publiek worden gehouden. Heel onvoorspelbaar, veel interactie met het publiek en niet alleen voor toeschouwers maar soms ook voor spelers verrassend, dat kenmerkt deze theatervorm. Het sportaspect is aanwezig in de vorm van rechters die de teams beoordelen, hun vonnis vellen, punten toekennen aan de teams of rode (bij -ismen) en gele kaarten (bij blokkades) uitdelen. Het publiek bepaalt waar de scenes over gaan: wie, wat, waar, waarom en hoezo. Het kan bewondering voor de spelers tonen door rozen te gooien op mooie of ontroerende momenten maar ook afkeuring voor de beslissing van de rechter door het gooien van natte sponzen. En niet alleen de rechter geeft punten, ook het publiek stemt welk team het beste scoort in een bepaalde scène. Het was voor ons de eerste 'life' kennismaking met theatersport dus we lieten ons verrassen als gast van theatersportvereniging Plots... uit Utrecht die een wedstrijd zouden spelen tegen Kunst en Vliegwerk uit Arnhem.

Lees meer

Onderwerp: FESTIVAL, DE PARADE, TONEEL

31 07 05 - 00:12

Parade: Kauw

Ze hadden haar al een keer met een leuke pantomime geprobeerd te verleiden om een kaartje te kopen, de Transformers, door de papieren loper voor haar uit te rollen en haar de hand te reiken. En trouwens toen we bij de centrale kassa stonden zei ze ook al dat ze wel naar Kauw wilde. Dus toen we voor de tweede keer die avond door één van de Transformers werden aangeklampt die ons allebei een handjevol aarde aanbood van haar voorraadje, konden we niet anders meer dan een kaartje kopen.
We werden binnengeleid in een ruimte die schaars verlicht werd met rood licht, zaagsel op de grond en aan iedere lange zijde een rij krukjes. Aan de ene kopse kant stond een vrouw in een met een zaklantaarn verlichte 'etalage' te spelen met een zaklantaarn en de schaduwen die dat licht maakte. Het programmaboekje schrijft: "het publiek betreedt samen met de spelers en de muzikante (saxofoniste) een installatie. Deze installatie blijkt een wereld met een eigen taal." En dat klopte, het was een taal die wij niet helemaal spraken.
De muziek van de saxofoon was prachtig. De beelden ook (zie hier voor meer foto's van Kauw) . Er kwam op een bepaald moment nog een vrouw die allerlei dingen ging doen met een mand met takken aan een takel. En een derde vrouw in een verlichte vitrine waaruit ze met een touw te voorschijn werd getrokken. En toen.... werd het aardedonker en klonken er alleen de indringende klanken van die saxofoon. In dat pikkedonker werden er papieren schermen opgehangen waardoor er, toen er na verloop van enige tijd weer een klein lichtje aanging, een soort schaduwspel ontstond. Met veel drama werden daarna die papieren schermen weggerukt en als gordijn gebruikt voor de 'etalage' en als verenkleed voor de 'vogel' die zich er in wikkelde.
En toen was het afgelopen. Weird, was het woord dat wij er allebei voor hadden.
Het meeste bleef bij mij nog de geur hangen die in het theatertje hing. Het was dezelfde geur als van het kippenhok van mijn buren dat op een hete zomerdag ook zo kan stinken.

Onderwerp: FESTIVAL, DE PARADE, TONEEL

30 07 05 - 16:13

Parade: City Animals

In één van de sfeervolste Paradetenten Case Mondo gingen we naar de voorstelling City Animals. Drie getalenteerde jonge mensen (Jacqueline Boot, Rick Paul van Mulligen en Stefan Rokebrand, klik de foto voor vergroting) zetten in een ruim half uur het 'real life' van de stadsmens neer. Als de voorstelling begint staat de acteurs op een klein stukje vloer afgerasterd met een hekje en eet pinda's eet van de vloer. Wij kijken naar de aapjes. Eén voor één komen de meest uiteenlopende onderwerpen voorbij: liefde, commercie, flirting, dating, schoonheidsidealen, mobieltjes, bevolkingsdichtheid, heteroseksualiteit, homoseksualiteit, plastische chirurgie en het hectische bestaan van de moderne mens van minuut tot minuut. De verhalen worden onderbroken door Jacqueline Boot die ons quizvragen stelt: welke film vind ik het leukst, wat vind ik het belangrijkste in een partner etc. Het trio maakt letterlijk theater op de vierkante meter doordat (bijna) het hele stuk zich afspeelt binnen de ruimte die door het hekje wordt afgegrendeld. Sterk spel van alle drie met een speciale pluim voor Jacqueline Boot die met haar minuten durende monoloog over haar activiteitenoverzicht als moderne jonge vrouw zonder adem te halen alles opsomt wat zij moet doen om de dag tot een goed einde te brengen. Het is een voorstelling met vaart en humor die eigenlijk nergens aan spanning inboet maar opbouwt naar een climax en dan goed op tijd ook weer ophoudt. Compliment voor Teatro die in 2004 al de Mus wonnen met de voorstelling "Dat is het punt niet". Wij hebben ervan genoten!
Meer foto's van City Animals en andere Paradevoorstellingen zijn hier te zien.

Onderwerp: FESTIVAL, DE PARADE, TONEEL

21 07 05 - 20:16

Parade: Irene de Sirene

De woensdagavond op De Parade weer drie voorstellingen op ons programma. We begonnen met Irene de Sirene, een rondborstige en -billige zeemeermin, die gespeeld wordt door danser/entertainer Rinus Sprong (DDDD). Irene ambieert een carrière boven water en laat zich opereren zodat ze - min of meer - kan lopen. De wereld ligt voor haar open maar dat valt na een aanvankelijk goede start toch behoorlijk tegen. Ze wordt niet echt gewaardeerd en niemand zit op haar bijzondere talenten te wachten. Irene staat op het punt zelfmoord te plegen en uit het raam te springen als redding komt in de vorm van een aanbod dat ze niet kan weigeren. En zo eindigt ze haar carrière op de manier die het beste bij haar past: als Irene de Sirene.
Het is een wonderschone voorstelling in een piepklein Theater de Luxe. Het decor is niet alleen prachtig maar ook nog zeer ingenieus en multi-functioneel en de aankleding (kostuum en requisieten) zijn allemaal heel goed gevonden. Optimaal gebruik van licht en schaduw en de voice-over van Mike Boddé maken het geheel af. Irene krijgt van ons een dikke 5 (in het kader van de Volkskrant publieksprijs). Recensies van de andere twee voorstellingen volgen later.