Onderwerp: LOCATIETHEATER, Impressies van Oerol, OEROL
24 Juni 2012
Vangst van Roos van Geffen
Door Mieke Kreunen met foto's van Jean Philipse
Vangst heeft als ondertitel 'een kabinet van angsten en verlangens'. Roos van Geffen heeft meer dan een jaar angsten en verlangens verzameld van mensen in Nederland en daarbuiten. Alle bezoekers van de voorstelling werd dan ook gevraagd om hun grootste angst en hun diepste verlangen op papier te zetten en door de brievenbus aan de buitenkant van het houten gebouwtje te deponeren.
De voorstelling die volgt is moet je eigenlijk ervaren en het niet laten bij er over te lezen. Toch probeer ik hier wat te beschrijven, hoe beperkt dat ook is. De voorstelling begint ingetogen met een stem die voorleest wat mensen schreven over hun verlangens en angsten.
Ondertussen zit er een vrouw aan een tafel en sorteert (onze?) ingevulde formulieren. Per stapeltje worden ze zorgvuldig ingepakt en met een koordje bijeengebonden. De litanie van verlangens en angsten komt teneinde als de vrouw het pakket gaat uitpakken dat achter haar op een tafel ligt.
Het pakket blijkt een mannenlichaam te bevatten dat er gewoon alleen maar is, zonder eigen wil of richting. De vrouw onderzoekt het lichaam, komt het fysiek nabij, probeert het te omarmen en haar te laten omarmen. Kan ze hier geborgenheid vinden? Voelt ze hier intimiteit? Het lukt niet om het lichaam te laten doen wat ze wil en ze wordt ruwer in haar aanrakingen. Het is bijna een dans zoals de lichamen van de man en de vrouw met elkaar bewegen en uiteindelijk gesynchroniseerd lijken te raken. Maar dat blijkt toch niet echt zo...
Roos van Geffen brengt mooi in beeld hoe angst en verlangen elkaars tegenpool zijn en de grens tussen heel dichtbij en heel veraf maar vaag is. Toch geeft de voorstelling geen antwoorden, oplossingen of nadere duiding. En hoe mooi ook de ervaring, dat is toch wat onbevredigend.