Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

24 01 06 - 23:47

De schoonheid van pijn: Bettye Lavette

Door Erik Driessen (klik afbeelding voor vergroting)

"Ache has never sounded so funky", zegt Bonnie Raitt over I've Got my Own Hell to Raise van Bettye LaVette. De wat verlopen souldiva zoekt het inderdaad in de schoonheid van pijn. Lijden om er mooier uit te komen. Dat doet ze niet met dampende soul, maar met krakende country en vleugjes blues. Geheel volgens het protocol waarmee eerder Solomon Burke een allesverwoestende comeback beleefde. Niet voor niks produceerde Joe Henry beide platen.

LaVette (geboren eind jaren veertig, hoogtijdagen in de jaren zestig) schreeuwt het tien songs lang uit. Ze lijdt zo erg dat het soms niet prettig is om naar te luisteren, want haar bijtijds indrukwekkende stem gebruikt ze weinig gedoseerd. Continue trekt ze de tranen uit de gepijnigde ogen. Alsof ze al het leed van de tien vrouwen die de liedjes op het album schreven, op zich wil nemen. Of het nou van Sinead ó Connor, Fiona Apple, Aimee Mann of Dolly Parton is. Ze mochten uithuilen bij tante Bettye en die gromt, snauwt en jankt alle ellende er ten overstaan van de hele wereld uit.

Hoogtepunt is het prachtig breekbare The High Road van de onbekende Sharon Robinson, dat klinkt als een laatste pianoballad vlak voor sluitingstijd in een kroeg waar de whiskey gretig aftrek vond. Dronkelappen luisteren met tranen in hun ogen naar LaVette en bedenken smoezen die ze straks tegen hun vrouwen kunnen vertellen. LaVette heeft het ook niet makkelijk. Die moet immers haar eigen hel door.

Of alle krakende schoonheid voldoende is om in het kielzog van dominee Burke aan een tweede carriere te beginnen, valt te bezien. Daarvoor zijn de gekozen nummers vermoedelijk niet toegankelijk genoeg. En de pijn is te erg. Liefhebbers van zelfkastijding zitten echter goed bij Bettye LaVette. Pijnlijker dan I've Got my Own Hell vind je ze niet.

Geïnteresseerd in deze CD?

I've Got My Own Hell To..
Betty Lavette

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

22 01 06 - 09:03

Loungen met Gare du Nord in de Boerderij

Door Serge Julien met foto's van Martin Bols (klik voor vergroting)

Het is 20.45 als vijf in zwart geklede mannen het podium van de Boerderij in Zoetermeer betreden en zich achter hun instrumenten opstellen: Gare du Nord. Het muzikale project van de charismatische Doc (gitaar en zang) en meer casual ogende Inca (keyboard en zang). De muziek kan gecategoriseerd worden onder lounge maar weeft daar op interessante wijze elementen uit jazz, blues en disco in. Recentelijk is de derde CD Club Gare du Nord uitgekomen. Onder de noemer The Gare du Nord Underground Station 2006 Tour verzorgt de groep een aantal cluboptredens. Een voor de helft gevulde Boerderij in Zoetermeer is de tweede stop tijdens de tour. De show begint met How Was It For You van de succesvolle debuut CD In Search Of Excell Lounge. Een heerlijk loomwiegend nummer gevolgd door een nieuw nummer. Het net zo lekkere Sold My Soul To The Devil van de tweede CD Kind of Cool heeft zo’n lekker refrein dat het snel blijft hangen. De inspiratie voor dit nummer deed Inca op tijdens het beluisteren van een radio show van soulman Isaac Hayes waar Margot Timmings van The Cowboy Junkies het nummer Me And The Devil van blues legende Robert Johnson ten gehore bracht. Doc had inmiddels een melodie klaarliggen en een aanstekelijke song was geboren. Diezelfde Robert Johnson is ook de inspiratiebron voor het hoogtepunt van de avond, het prachtige Pablo’s Blues wat vooraf wordt gegaan door een lange anekdote van Inca over de dobro waarop Doc het nummer begeleidt en de legende van Robert Johnson. De gesamplede stem van laatstgenoemde opent ook het nummer. Een trucje dat Gare du Nord gebruikt in meerdere nummers door geluiden en ritmes op die manier toe te voegen.



De avond is een prima afwisseling van nummers van de drie CD’s maar hoewel op de muziek en live uitvoering niks valt af te dingen blijkt toch op een gegeven moment dat deze muziek zich niet altijd even goed leent voor een volledige concertuitvoering. De nummers, hoe lekker ook, kabbelen soms wat voort wat opzich niet zo raar is met lounge. Daar kunnen de cool ogende en uitstekend spelende heren en stijlvolle podium aankleding weinig aan doen. Pas tegen het einde van de anderhalf uur durende show gooit Gare du Nord er twee uptempo nummers in te weten het groovende frans-disco getinte Disco-Tek (Boogie All Night Long) en het van de nieuwe CD afkomstige Go Back, Jack! In dit laatste nummer is op creatieve wijze het refrein van de Steely Dan hit Do It Again geweven.
Gare du Nord weet de studioversies uitstekend uit te voeren op het podium maar voor een concertuitvoering blijft de uitstraling wat achter. Deze muziek hoor ik gewoon liever op CD en dan fantaseer ik daar zelf wel beelden bij. Blijft buiten kijf: Gare du Nord is kind of cool!

Geïnteresseerd in de CD?

Club Gare Du Nord Gare Du Nord

Kind Of Cool Gare Du Nord

In Search Of Excellounge Gare Du Nord

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

21 01 06 - 23:54

Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker

  
Door Mieke Kreunen met foto's van Gerjanne Tiemens (klik voor vergroting)

Aan de dubbel-CD van dit dubbelconcert dat georganiseerd wordt door Jazzimpuls hebben we al aandacht besteed in een eerder artikel. Gisterenavond mocht ik de live-uitvoering meemaken van de twee 'portretten van Chet Baker' in Musis Sacrum in Arnhem en ik heb met volle teugen genoten! Het 'dubbelaspect' van dit concert zit in de twee periodes uit het leven van Chet Baker die worden vertolkt door Fay Claassen: voor de pauze wordt instrumentale muziek vertolkt uit de periode dat Chet Baker speelde in het Gerry Mulligan Quartet rond 1950 en na de pauze wordt aandacht besteed aan het vocale repertoire waarmee Baker 30 jaar later bekend werd.

In het eerste concert, 'Remembering The Gerry Mulligan Quartet', zien en horen we Fay Claassen, die met haar prachtige (scattende) stem Chet Bakers rol voor haar rekening neemt, terwijl bassist Hein van de Geyn, drummer John Engels en baritonsaxofonist Jan Menu (als Mulligan) het quartet completeren. Het bijzondere van de manier waarop Claassen dat doet is dat ze Baker's spel niet nadoet maar op haar eigen wijze uitdrukt hoe hij muziek maakte. De arrangement in dit eerste concert zijn van de hand van Jan Menu.
Opmerkelijk is de bezetting zonder piano. Fay legt uit dat dit toevallig ontstaan is omdat op een avond de pianist niet op kwam dagen en Mulligan ter plekke besloot om dan maar zonder pianist op te treden. Juist d t optreden werd alom zo geroemd, geprezen en beschouwd als een modernisering van de jazz, dat de pianist ook daarna wel weg mocht blijven.
Het concert opent met 'Line for lions', gevolgd door het vlotte 'Swing House' en het prachtige 'Ponciana' waarin het bijna intieme drumwerk van Engels opvalt. De interactie tussen Claassen en Engels is bijzonder en dat zien we ook in 'Jeru', een schitterend duet tussen hen beiden waarvoor Engels na de laatste noten wordt beloond met een spontane kus van Fay. Ook Jan Menu is een goede partij voor Claassen waarbij het tedere en lichte spel (en dat voor een baritonsax) van Menu de klanken van Claassen subtiel omvat, ondersteunt en secondeert. Hein van de Geyn en John Engels behoren tot de weinige Nederlanders die ooit samen met Chet Baker hebben gespeeld en vormen een ijzersterke ritmesectie. Het concert wordt beëindigd met het lyrische en dromerige 'First song' en een medley van 'Limelight', 'Turnstile' en 'Five Brothers'.

  

In het tweede concert, 'Singing 30 years later', neemt trompettist Jan Wessels de partij van Baker voor zijn rekening en Claassen de zang. Ook de piano komt er bij in de persoon van Karel Boehlee. Claassen benadrukt een paar keer die avond wat een voorrecht het is om te spelen met deze fantastische musici en dat kan ik alleen maar beamen. Wat een kwaliteit en wat een talent bij elkaar op één podium!
Ook in dit concert is te horen dat de muziek - in arrangementen van Hein van de Geyn dit keer - met liefde is en wordt gemaakt en dat de muzikanten er zelf ook enorm van genieten. Een highlight voor mij was de uitvoering van 'My funny Valentine', dat zo schitterend vertolkt werd dat ik het gevoel had alsof ik het nummer voor de eerste keer hoorde. Ook 'Conception/Deception', waarbij Van de Geyn voor het eerst die avond zijn strijkstok ter hand nam. vond ik prachtig. Wat een geweldig bassist, die Hein van de Geyn, niet alleen om naar te luisteren maar ook om naar te kijken.
Heel mooi vond ik ook de Elvis Costello compositie 'Almost Blue', die later door Chet Baker werd vertolkt en nu in een schitterend arrangement ten gehore werd gebracht. Het concert werd beëindigd met het bekende 'I remember you' en door het publiek beloond met een daverende en staande ovatie. Zonder toegift - waarbij ook Jan Menu zich weer bij het gezelschap voegde - kwamen de muzikanten dan ook niet weg.

Veel kippenvelmomenten bij dit concert met al deze relaxte en integere muzikanten. Bob Hagen van organisator Jazzimpuls beaamt dat als hij tegen ons zegt dat hij dit dubbelconcert al een aantal keren gezien heeft maar dat het hem steeds weer opnieuw boeit. Later praten we even met John Engels over de interactie tussen de musici onderling. Juist dat met elkaar genieten, iedere dag weer opnieuw is, aldus Engels, de drive en wat hem op zijn 70e jaar nog steeds met plezier naar zijn werk doet gaan. Ook Fay Claassen benoemt de band en de click tussen de musici onderling als een bijzondere kwaliteit. "Het ontroerde me een aantal keren vanavond", zo vertelt ze ons als ze klaar is met signeren van de CD's die achteraf worden verkocht. Deze avond was voor haar temeer speciaal omdat ook haar ouders het concert bijwoonden.

Deze twee concerten zijn een indrukwekkend en ontroerend eerbetoon aan de zingende trompettist Chet Baker en ik ben blij dat ik er bij was. Wie na mijn verhaal besloten heeft er ook naar toe te gaan om zich te laten betoveren door Fay en haar musici kan de speellijst hier vinden (o.a. 2 maart in het Beauforthuis in Austerlitz) en wie thuis van de muziek wil genieten kan via de link hieronder de CD kopen.

Fay Claassen - website
Jazzimpuls - website

Bezetting
Fay Claassen - vocals
Jan Menu - baritonsax
Jan Wessels - trompet
Karel Boehlee - piano
Hein van de Geyn - bas
John Engels - drums

Bestel de CD
Chet Baker Tribute Album: Two Portraits Of Chet
Various Artists

Onderwerp: TONEEL, MUZIEK, DANS, CABARET

20 01 06 - 00:50

Five easy pieces - In het kwadraat (try-out)

Foto en tekst Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Beauforthuis Austerlitz, donderdagavond 19 januari en op het programma staat de try-out van Five Easy Pieces met 'In het kwadraat'. Five Easy Pieces was al eerder te zien waaronder ook op De Parade maar op de één of andere manier was het er nooit van gekomen om er naar toe te gaan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt door wat ik over ze gelezen had in de vooraankondiging van dit programma.
Voor de Five Easy Pieces is dit hun tweede voorstelling die op 11 februari a.s. in Diligentia in Den Haag in première gaat. Toch voelt het bijna als een debuut voor de Pieces omdat er ondertussen één Easy Piece is verdwenen en dit bovendien het eerste zelfgeschreven programma is van Roosmarijn Luyten, Gwen Maduro, Marijn Brouwers en Maria Noë.

Voor de voorstelling sprak ik Marijn en we kwamen overeen dat ik tijdens de voorstelling geen foto's zou maken. Het decor is nog niet af en de voorstelling is nog volop in de laatste stylingfase want er zijn nog drie weken te gaan voor het 'moment suprème'. Een beetje spijt had ik wel van die toezegging omdat er zoveel mooie fotomomenten voorbij kwamen! Beeldend en theatraal zijn ze namelijk heel sterk, deze jonge theatermakers en dat laten ze zien in hun choreografieën en de wijze waarop ze met zijn vieren bijna als één organisme over het podium bewegen. Er waren eigenlijk maar een paar momenten in de voorstelling dat ik dat totaalbeeld een beetje vond ontbreken, maar ach, daar is het een try-out voor. Gaandeweg het programma profileren de vier zich ook individueel als getalenteerde artiesten maar ze gaan nauwelijks solo, ook niet als er iemand alleen een nummer doet. Je kunt aan alles merken dat dit hun eigen authentieke product is waarbij vorm en inhoud naadloos passen. Ze zijn de hele voorstelling door in connectie met elkaar en met wat ze doen en het geheel is daardoor in het geval van de vier Five Easy Pieces absoluut meer dan de som der delen.
Nou vraag je je misschien af, na deze wat wollige inleiding, wat het in godsnaam voor een voorstelling is. Tja, dat is niet zo eenvoudig uit te leggen. Hoewel er veel en prachtig gezongen wordt, vaak meerstemmig, is het meer dan een liedjesprogramma. Hoewel het licht is, soms met een knipoog, soms schurend en wringend en met humoristische vondsten is cabaret een te eng begrip, de Pieces zingen, dansen en acteren maar desalnietemin doet het woord kleinkunst ze echt tekort. Marijn zegt later daarover in de bar dat hij hoopt dat er nog eens een tijd komst dat Five Easy Pieces een aanduiding wordt voor een type theater. Zo ver is het nu nog niet maar dat ze een geheel eigen stijl van theater maken hebben, dat staat wel vast.

Natuurlijk moet de première nog komen - ik geef dus niet te veel weg van waar het programma over gaat - maar ik wil wel een paar highlights aanstippen. Het openingsnummer is zo'n highlight waarin Maria Noë in een ontboezemende scene met haar cello meteen de aandacht van het publiek weet te vangen. Ook haar duet met de vuilniszak later in het programma is het vermelden waard. Centraal thema van de voorstelling is de betekenis van het leven en hoe iedereen op zoek is naar houvast om in zijn of haar eigen leven de draad niet te laten ontglippen. Er wordt letterlijk en figuurlijk gebalanceerd, gesprongen, geklommen, gekropen en gevallen waarbij met name Roosmarijn Luyten imponeert met haar danskwaliteiten. En de liefde komt natuurlijk ook aan bod in de interactie van de drie vrouwen met die ene man maar ook in de teksten die nu eens poëtisch zijn, dan weer aards maar in alle gevallen met herkenbare elementen. Zo wordt in het nummer over thuiskomen het zo herkenbare dubbele verwoord: het enerzijds diep gekwetst zijn maar anderzijds de liefde waardoor iemand toch weer terug mag komen.

Ik vond het een geweldige voorstelling die in mijn ogen absoluut niet onaf was. Misschien dat het nog strakker kan en nog krachtiger maar deze Five Easy Pieces hebben een fantastisch programma gemaakt waar ze nog een paar weekjes met een regisseur aan kunnen schaven om het helemaal af te maken. Mij heeft het op sommige moment ontroerd en op andere momenten aan het lachen gemaakt en in ieder geval van begin tot het eind (ook een absoluut highlight!) geboeid. En dat ik de enige niet was hoorde ik wel in de reacties na de voorstelling. Er waren zelfs geluiden van mensen die vonden dat het nog wel even door had mogen gaan. Een groter compliment kun je als theatermaker toch nauwelijks krijgen! De Pieces waren dan ook zichtbaar in hun nopjes met de positieve reacties van het publiek. "Maar het kan nog beter", zegt Gwen Maduro als we achteraf nog even een foto maken voor CultuurPodium.nl. Het is overigens hun tweede keer in het Beauforthuis en tot genoegen, hoewel dat genoegen niet geldt voor het splinterige houten podium dat eigenlijk niet geschikt is om op te dansen. Wat Roosmarijn betreft mag een goede balletvloer wel toegevoegd worden aan het wensenlijstje van de verbouwing van het Beauforthuis. Gezien het 'Five-Easy-Pieces-theater' dat ik net gezien heb, kan ik me die opmerking goed voorstellen.

Misschien weet je na mijn verhaal nog steeds niet wat voor voorstelling het is. Maar als je een open mind hebt, laat je dan gewoon verrassen door de Five Easy Pieces! Je krijgt er geen spijt van. De speellijst kun je bekijken op de website. En mocht je geen kans zien om de voorstelling te gaan bekijken: hun tweede CD komt uit in maart.


Five Easy Pieces: website

Geïnteresseerd in de eerste CD van Five Easy Pieces?
Five Easy Pieces
Five Easy Pieces

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

18 01 06 - 14:06

Paul Van Kemenade Strings get Wings & Quintet met Yuri Honing

Door Jacco Reijnhoudt

Zaterdag 14 januari vond een zeer afwisselend dubbelprogramma plaats in het Bimhuis onder leiding van altsaxofonist Paul van Kemenade. Het gedeelte voor de pauze stond een verfrissend (première)concert van Strings Get Wings geprogrammeerd. Strings Get Wings is een ensemble dat is samengesteld uit vier strijkers, bas, cajon en altsax. Door deze bezetting met de strijkers is de klank van de groep duidelijk anders dan van een ensemble met traditionelere bezettingen. Er werden vier stukken gespeeld van bassist Van Langenhuijsen en van saxofonist Van Kemenade, allemaal in arrangementen van Langenhuijsen. Opvallend was de enorme vrijmoedigheid van vooral altviolist Oene van Geel. Tijdens de drumsolo van Pieter Bast op cajon ging hij via het microfoontje op zijn altviool met zijn stem mee skatten, een andere keer via de onderkant van zijn stoel mee drummen en “ als de ‘George Benson’ op altviool “ met zijn eigen solo meezingen. Dit soort elementen gaf de eerste set ook een behoorlijke dosis humor mee hetgeen door het publiek hoorbaar gewaardeerd werd. Hou dit gezelschap in de gaten! De verwachting is dat hun CD, waarvoor ze donderdag nog tot middennacht opnames maakten, in het voorjaar uitkomt.

De tweede set werd gespeeld in een meer traditionele bezetting oftewel het Quintet van Paul van Kemenade met twee meesterlijke gasten van eigen bodem: tenorist Yuri Honing en trompettist Toon de Gouw. Het is heel afwisselend en een grote luxe als je op één avond verschillende bezettingen kunt beluisteren. De sfeer van de avond veranderde overigens wel toen Yuri met een kleine bezetting ging spelen omdat zijn toon en spel duidelijk serieuzer is dan de humor van Van Geel. Maar ook dat was goed voor de afwisseling. Karakteristiek blijft de manier waarop hij lange tonen langzaam licht buigt. Wat me zeker is bijgebleven van de tweede set is het nummer dat Paul van Kemenade voor zijn 1-jarige dochter Mex schreef. Het nummer, met de titel ‘Mexicosi’ begint heel intiem en klein met een intro door Van Kemenade. Dit was duidelijk één van de hoofdlijnen van het nummer want ook trompettist Toon de Gouw speelde bij dit nummer een mooie zachte solo met demper. Toon de Gouw was de vervanger van Rik Mol die door ziekte helaas verstek moest laten gaan (Jazzpodium.nl wenst hem vanaf deze plaats een spoedig herstel toe). Wat ook opviel waren de vaak originele eindjes van de nummers en ik heb genoten van de erg lekkere bassolo van Wiro Mahieu. De avond werd beëindigd met het afwisselende nummer ‘Ja-ja-ja’ waarvan de titel vooral te maken heeft met het feit dat aan het einde van het nummer wat cha-cha-cha elementen zitten. Al met al was de avond zeer onderhoudend door de wisselingen zowel in bezettingen als in sfeer en genieten voor de jazzliefhebbers die hier op af waren gekomen. Bezetting Strings Get Wings: Pierre Blanchard - viool Herman van Haaren - viool Oene van Geel - altviool (Site Zapp) Emile Visser - cello (Site Zapp) Paul van Kemenade - altsax (site) Niko Langenhuijsen - bas Pieter Bast - cajon Bezetting Paul van Kemenade Quintet & Yuri Honing, Toon de Gouw: Paul van Kemenade - altsax (site) Yuri Honing - tenorsax (site) Toon de Gouw - trompet Louk Boudesteijn - trombone Jeroen van Vliet - piano (site) Wiro Mahieu - bas Pieter Bast - drums Geïnteresseerd in CD's?

Fouta Paul Van Kemenade

A Night In Tunesia Paul Van Kemenade

Onderwerp: WERELDMUZIEK, POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ

17 01 06 - 15:25

Zuco 103 laat Beauforthuis op zijn grondvesten schudden!

  
Door Marina den Hartog met foto’s van Ellen van Geel, genomen tijdens Lowlands 2005 (klik de fotos voor vergroting).

Zondag 15 januari stroomt het Beauforthuis in Austerlitz aan het einde van de middag snel vol. De zaal heeft vandaag alleen staplaatsen en ademt de sfeer van een feestje voor intimi. Er is een buffet waar soep en tapas gekocht kunnen worden. Hier gaat zo meteen om 17.30 uur een swingend optreden plaatsvinden van de succesvolle formatie Zuco 103 die intussen op talrijke podia in binnenland en buitenland heeft gestaan, waaronder recentelijk Japan.

De muziek van Zuco 103 laat zich niet gemakkelijk in vakjes stoppen. Volgens de programmakrant van het Beauforthuis is het een mix van Braziliaanse samba, een beetje dub, jazz, dance, Afro-Cubaans, Ethiopisch en West-Afrikaans en veel elektronische elementen. Zuco geeft deze maand een aantal akoestische concerten onder de naam Zuco 103 Acústico. Op 4 januari, gaf de groep een fantastisch concert in het nieuwe Bimhuis in Amsterdam (zie recensie elders op deze site).

Wie bij akoestisch denkt aan een kleine bezetting heeft het mis. Behalve
zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger op drums en Stefan Schmid op toetsen “ de vaste samenstelling van Zuco 103 “ staan vanavond ook percussionist Claus Tofft (percussie), Lesley K ¼hr (basgitaar), Alvin Lewis (gitaar) en Jasper Blom (saxofoon en klarinet) op het krappe podium van het uitverkochte Beauforthuis.

Het concert is zeer de moeite waard hoewel de geluidskwaliteit “ om een mij onbekende reden - niet haalt bij die in het Bimhuis eerder deze maand. Het Beauforthuis is een leuke locatie, maar eigenlijk niet zo geschikt voor een groep van deze omvang. Daarom is het des te charmanter dat Zuco 103 t ²ch geprogrammeerd staat, iedereen een beetje ‘inschikt’ en de musici er ook graag spelen. Volgens de aankondiging gaat het om een kroegconcert en dat is te merken. Tijdens rustige nummers praat het publiek hinderlijk door.

Na de pauze neemt het dansgehalte van de nummers toe en komt de zaal goed los. Direct voor het podium is een behoorlijk aantal mensen aan het dansen. De sfeer zit er goed in. Een deel van het publiek is intussen zo enthousiast dat het zelfs blijft klappen wanneer dat helemaal niet de bedoeling is, zoals bij een fraai duet tussen saxofonist Jasper Blom en toetsenist Stefan Schmid. Jammer, maar een kroegconcert is nou eenmaal geen concertzaal. Zuco 103 was wederom geweldig, maar is eigenlijk te ‘groot’ voor een klein podium.

• Website: Zuco 103

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

17 01 06 - 10:10

Emergenza Festival 3 - The Batcave 013

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zaterdag 14 januari 2006 was de laatste van vier voorrondes in the Batcave van het Tilburgse 013 voor deze maand. Ook deze avond weer een afmelding want Wastelands heeft afgezegd. Dus er resteren, net als de dag ervoor, zeven bands die strijden om de vier plaatsen in de volgende ronde. Wat meteen opvalt is dat het een stuk drukker is dan de voorgaande dagen, het voordeel van een zaterdag?

A59
De eerste band A59 (2e fotoserie links) komt uit Vlijmen. Ze spelen vrolijke, aanstekelijke popmuziek. Aangename rustige nummers met een mooie melodielijn en een duidelijke kop en staart. Zangeres Anne heeft een heldere stem, die vooral bij de rustige nummers het best tot zijn recht komt. Geen van vieren zijn het uitstekende muzikanten, maar hier geldt vooral dat het product meer is dan de som van de afzonderlijke delen. Duidelijk is dat ze plezier hebben en dat dit voorop staat.

Jam
Jam, een viermansformatie uit Oosterhout, speelt rock/alt-rock. De zelfgeschreven nummers zijn simpele rocknummers en missen overtuigingskracht. Zanger Jeroen begint met een wat valse start maar weet zichzelf na één nummer goed te herstellen. Helaas zit er weinig variatie in zijn stem en neigt zijn podiumpresentatie naar het irritante. Ook gitarist Martien en bassist Boudewijn kunnen het totaalbeeld niet opkrikken. Breaks lopen niet lekker en het geheel komt wat rommelig over, kortom een magere prestatie van deze mannen uit Oosterhout.

Marooned
Zij wisten echter wel direct te overtuigen, Marooned (tweede fotoserie rechts). Met hun stevige, pakkende rocknummers vulde deze viermansformatie uit Oss de Batcave met een muur van geluid. Peter van Leeuwen wist, ook hij na een valse start, met zijn rockstem wel de zaal te blijven boeien. Met momenten heeft zijn stem zelfs iets weg van Eddie Vedder, maar dan iets zwaarder. De rest van de band, Armand Thijsen op gitaar, Richard Jansen op bas en Edwin van Lieshout achter de drums, vormen duidelijk een eenheid. Ook deze band heeft er duidelijk plezier in, een fijne presentatie en het optreden verveelt geen moment.

  

The Value of Confession
Deze jonge jongens, tussen de 14 en 19 jaar oud, uit Oldenzaal speelde vlotte emo-rock. De zelfgeschreven nummers van The Value of Confession (2e fotoserie midden) waren goed qua opbouw maar technisch te hoog gegrepen. Het geheel kwam wat rommelig over, maar laat deze jongens nog een tijdje oefenen en ze gaan het helemaal maken. Zelf was ik erg onder de indruk van de jongste van het stel, Jascha Jochem achter het drumstel. Ondanks zijn leeftijd en zijn kleine verschijning wist hij als een beest te drummen. Het totaalbeeld is aangenaam en heeft een hoge aaibaarheidsfactor.

Erazer
Het was duidelijk te horen waar de Eindhovense heavy-metal band Erazer (1e fotoserie midden) de inspiratie vandaan heeft gehaald. De nummers waren allen doordrenkt met een sausje Iron Maiden. De vier mannen en hun frontvrouw speelde technisch goed, strak in het ritme en een muur van geluid, maar het kon de zaal niet mee krijgen. De muziek is achterhaald, had niets vernieuwend en had zo van een metal-album uit de jaren 80 kunnen komen. Zangeres Angelique de Jager wist hier met haar bijdrage ook niets aan te veranderen. Niks geen lieve, zachte, vrouwelijke vocal maar een zware metal-stem waar menig zanger jaloers op kan zijn. Dit werkte eerder in het nadeel, dan in het voordeel van Erazer.

Blind Trash
De verrassing van de avond kwam voor mij van Blind Trash (1e fotoserie rechts). Deze vijf man sterke band uit Tilburg speelt nu-metal met een geheel eigen geluid in de traditie van bands als Deftones, Life of Agony en System of a Down. Frontman Roelof de Brouwer weet met zijn presentatie de aandacht vanaf de eerste tonen op zich te vestigen. Het publiek deinst letterlijk voor hem achteruit. Hij wisselt zijn rustige emotionele vocal af met een indrukwekkend geschreeuw. Hierbij loopt en springt hij over het podium op en neer en versterkt hij met zijn mimiek en houding het geschreeuw, het moet letterlijk uit zijn tenen komen. De band staat als een huis met strakke vette rifs, allen ter ondersteuning van de frontman. Voor mij de winnaar van de avond.

2NFRO
Als laatste band voor deze avond de uit Eindhoven en Tilburg afkomstige 2NFRO (1e fotoserie links). Duidelijk is dat deze zes man sterke band al meer podiumervaring heeft. De twee frontvrouwen komen natuurlijk en relaxed over en ook de andere bandleden zijn zichtbaar thuis on stage. De band speelt reggae doorspekt met hiphop, soul, rock en jazz. Ook zijn bij één nummer duidelijk Turkse invloeden te horen. Kortom: wereldmuziek en niet verwonderlijk dat ze afgelopen jaar ook al op Festival Mundial gespeeld hebben.

Na het tellen van de stemmen van 2NFRO, dit duurde even want ze hadden zowat heel de zaal mee, kwam de uitslag. Op de zevende plaats is geëindigd Erazer, gevolgd op zes door Blind Trash, ik had hen graag in de halve finales gezien, helaas. De vijfde plaats dus ook niet door, The Value of Confession. In de halve finale van 5 tot en met 9 april zien we wel terug, op de vierde plaats Jam, de derde plaats is voor Marooned, op twee A59 en niet verrassend op één, 2NFRO. Volgende maand weer nieuwe voorrondes, te weten op 9 en 10 februari.

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

16 01 06 - 22:16

Cristina Branco - Traces of Voices in 013 Tilburg

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Van 13 tot en met 22 januari 2006 wordt er in Tilburg het Traces of Voices Festival gehouden, dit jaar met als hoofdgast “ ‘artist in residence’ - Cristina Branco. Zij woont en werkt een week lang in Tilburg waar ze ontmoetingen aangaat met professionals en amateurs uit de muziekwereld. Daarnaast heeft ze een belangrijke stem gehad in de artistieke invulling van dit festival. Ze zal te zien zijn in een viertal optredens, waarvan zondagavond 15 januari, de eerste was: Cristina Branco meets Metropole Orkest, in het Tilburgse 013.

Het optreden van zondagavond begint met een set van 45 minuten begeleid door haar eigen band, die ze tussen de nummers door ‘my boys’ noemt. Deze eerste set wordt een reis door traditionele fado aan de hand van verschillende van Branco’s albums.
Het concert begint met een ingetogen nummer begeleid op vleugel door Ricardo Dias. Wat direct opvalt, is het gemak waarmee Cristina zingt, geheel ontspannen en relaxed staat ze op het podium. Zonder dat het haar zichtbaar moeite kost, gaat ze helemaal op in de muziek. Rustig wiegt ze op de maat van de muziek en tijdens de instrumentale gedeeltes zie je haar, met gesloten ogen, meeneuriën op de muziek. De nummers zijn allen gebaseerd op gedichten (poëzie van ondermeer Slauerhoff, Carlos Drummond de Andrade en Shakespeare) en tussen de nummers door vertelt ze, haast verlegen, waar de nummers over gaan. Oude, traditionele gedichten over de liefde en romantiek, over Portugal en Lissabon worden afgewisseld met nummers over de dictatuur en onderdrukking waar Portugal onder geleden heeft. Vrolijke vlotte nummers worden afgewisseld met droevige en ingetogen stukken. Cristina weet als geen ander de emotie van het verhaal in de muziek te leggen en ook al versta je geen Portugees, je voelt waar de nummers over gaan. Naast vleugel wordt Cristina geheel akoestisch begeleid op Portugese-gitaar, gitaar en basgitaar. Haar begeleiders zijn stuk voor stuk rasmuzikanten en het samenspel tussen de heren verloopt vlekkeloos.

Cristina Branco is niet alleen fado. Zelf zegt ze: “Als fado een aquarium is, sta ik met één voet in het water en met één voet buiten de bak”. Dit krijgen we in het tweede gedeelte te horen. Samen met het Metropole Orkest brengt ze een gevarieerd aantal nummers ten gehore die geïnspireerd zijn op Portugese folklore en traditie. Dit zijn voornamelijk volksliedjes, slaapliedjes en kerstliedjes. Ook nu weer vertelt ze in het kort en met emotie waar de nummers over gaan of waarom ze deze heeft uitgekozen. Vooral bij de nummers die haar persoonlijk raken is ze zichtbaar ontroerd. Ook nu weer zie je dat ze helemaal op gaat in de muziek, rustig wiegt ze op en neer, haar ogen vrijwel gesloten en met haar handen en mimiek de emotie uitbeeldend. Haar stem sluit perfect aan bij het Metropole Orkest en bij het slotakkoord van een van de nummers smelt haar stem letterlijk samen met de violen van het orkest.

Als speciale gast voor vanavond is Paskal Jakobsen uitgenodigd, met hem en zijn band Bløf, heeft Cristina in het verleden al meer samengewerkt. Het is een mooi gezicht de twee samen op het podium te zien, de grote, stevige Paskal naast de kleinere tengere Cristina. Hun stemmen passen verbazend goed bij elkaar en samen zingen ze het Bløf-nummer ‘Dansen aan zee’, waarbij afwisselend Paskal de Nederlandse tekst zingt en Cristina een Portugese vertaling. Het refrein wordt samen in het Nederlands gezongen, zij het door Cristina wat weifelend, kijkend naar Paskal of ze het goed doet. (dit nummer is te beluisteren via miwian.nl. De tekst is ook via deze link te vinden) Het tweede nummer dat ze, vanavond voor het eerst life, spelen is een nummer wat ze afgelopen jaar samen geschreven hebben toen Bløf in Portugal op bezoek was. Dit nummer komt ook op de nieuwe CD van Bløf te staan.
Na dit uitstapje in de Nederlandse popmuziek, gaat Cristina verder met de Portugese nummers begeleid door het Metropole Orkest . Na een staande ovatie komt Cristina nog twee maal terug voor een toegift alvorens ze definitief in de coulissen verdwijnt.

Na deze avond zal Cristina nog te zien zijn op vrijdag 20 januari in Paradox, waar ze in een sessie met Tilburgse jazzmuzikanten haar jazzkant zal laten zien.
Op zaterdag 21 januari zal ze in de Concertzaal te Tilburg repertoir ten gehore brengen van haar favoriete latijnse collega’s, dit samen met een 200-koppen tellend, speciaal voor deze avond samengesteld koor.
Als laatste is ze op zondag 22 januari te zien in de Studiozaal voor een liederlijk literaire middag. Hier ontmoet ze schrijver Gerrit Komrij, die haar zal interviewen over literaire en muzikale onderwerpen. Via de VPRO site is een video van Cristina te zien.

Bezetting
Cristina Branco - zang
Paskal Jakobsen - zang
Ricardo Dias “ vleugel
Alexandre Silva - gitaar
Fernando Mala “ basgitaar

Website: Cristina Branco
Website: Bløf

Geïnteresseerd in CD’s?

Ulisses Cristina Branco

Sensus Cristina Branco

Canta Slauerhoff Cristina Branco

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, CABARET

15 01 06 - 23:01

Parade van de hemelse tragedie - Ad Visser & friends

Tekst Mieke Kreunen

"O, lieve schat ik hou van jou" Zei de non tegen de nar De waarzegster sprong op en riep: "Hou op, je bent in de war." "Niet doen, tel langzaam eerst tot 10 Of hier, drink eerst iets koel." Maar ze gaf zichzelf weg die nacht Op het Festival of Fools. Dit zijn de eerste twee coupletten van een maar liefst 1050 coupletten tellende song met de titel 'De parade van de hemelse tragedie' gecomponeerd door Ad Visser. Dat deze song, met zoveel coupletten, de langste song ter wereld is zal niemand verbazen. En dat je dat niet even tussen de bedrijven door zingt ook niet. Daarom was er gisteren in de Kleine Komedie in Amsterdam een speciale marathon georganiseerd van 13.00 tot 23.00 uur om het geheel uit te voeren en wij waren er eventjes bij. Inspiratie voor deze song ontleent Visser aan de Parade waar hij al enige jaren achter elkaar speelt. Iedereen in in dat aparte wereldje is bezig met het najagen van geluk, illusies, liefde en romantiek of met het ontrafelen van de geheimen van de geest en de macht van het geld. Visser is al een tijdje bezig als singer/songwriter en het thema van de zin van het bestaan kennen wij ook wel uit ander werk van zijn hand. Hij zegt er absoluut niet op uit te zijn geweest om de langste song te schrijven, integendeel. Maar het diende zich zo aan, de song schreef zichzelf en Visser ging maar door en toen - na 1050 coupletten - was het af. Hij gaf het in boekvorm uit en toen Joost Nuissl (2e fotoserie links) van De Kleine Komedie hem aanmoedigde om het uit te voeren was het idee geboren. Toen wij om kwart over drie in De Kleine Komedie aankwamen was het even pauze (om het uur was een pauze ingelast) en konden we op ons gemak een goed plaatsje zoeken. Sjoerd Pleijsier, André Manuel, Rob van de Meeberg (als Wim Kan), De 2 Kweksilbers (2e fotoserie links Marian Kweksilber) en Neske Beks hadden hun bijdrage al geleverd in de eerste twee sets. Toen het programma weer begon bracht Visser als eerste in de derde set zelf een aantal coupletten van 'De parade van de hemelse tragedie' ten gehore daarbij begeleid door Begeleidingsgroep Jan Robijns. 'Twee mannen uit het Quartier Latin van Amsterdam', zoals Visser ze noemt, zijn Najib Amhali (1e fotoserie midden) en Eric van Sauers (1e fotoserie rechts)die voor de eerste keer samen op de planken staan speciaal voor Visser's project. Zij kozen een aantal coupletten uit de song die zij met Van Sauers in de eerste stem en Amhali in de tweede (of andersom) laten horen met hun eigen snedig commentaar: "D t is een lange ringtone" of "Daar heb je wel vijf iPods voor nodig!". Sommige gedeelten worden boven opgeluisterd met de fabuleuze vocale percussie die we van Ahmali allemaal kennen. De volgende in de rij is Mieke Giga (voorheen ook wel bekend van de Gigantjes en te zien op de linkerfoto van de 1e fotoserie). In een schitterend rood glitterpak zingt zij een aantal door haar gekozen coupletten over Prins Carnaval. Hoe toepasselijk! Daarna zingt ze 'Freitag im Motel', een tekst van Reiner Werner Fassbinder en 'Mandalay'. In de pauze die volgt kan het publiek de bijdrage van Frits Barend zien en horen in 'zijn natuurlijk habitat': op een TV-scherm bij de bar.

Na de pauze is Eric Vaarzon Morel (2e fotoserie rechts) aan de beurt voor zijn bijdrage aan de langste song ooit. Hij maakt in zijn inleiding een prachtige verbinding tussen Vissers Parade en de herkomst van de flamengo die terug te leiden is op de Indiase raga zoals die gespeeld werd in Radjasthan (de streek in India waar oorspronkelijk ook de zigeuners vandaan zouden komen). Na het lezen van 'zijn' coupletten wordt het publiek getracteerd op met meest fantastische mini-flamenco-concert ooit. Op zijn snaren tokkelend met twee handen en vliegensvlug bewegend overal over de gitaar tovert Vaarzon Morel een fenomenaal stuk muziek tevoorschijn dat hem op een spontane staande ovatie van het publiek komt te staan. Wat een klassegitarist! "Wat wij buiten zien is binnen als projectie van de geest", zo houden Ahmali en Van Sauer ons voor in een vervolg op hun eerder optreden. Moeiteloos worden achtereenvolgens Ali B en Frank en Ronald de Boer geïmiteerd door Ahmali en worden er 'wat meters gemaakt anders schiet het niet op' (met de coupletten dus). Deze vierde set wordt afgesloten met een bijzonder optreden van een 'engelenkoor' dat letterlijk uit de nok - het tweede balkon - van Kleine Komedie vierstemmig een aantal coupletten ten gehore brengt. Koor Rosette uit Rotterdam onder leiding en met arrangementen van Marco Kalkman die zijn koor van achter de vleugel op het toneel dirigeert. Het had eigenlijk in het donker gemoeten, zo licht Kalkman toe, maar dat was technisch niet haalbaar. "Chaos leidt je tot een hogere orde", is de tekst waarmee hun gedeelte afsluit en die nog even van een toelichting wordt voorzien door Visser. Dan kondigt Visser aan dat er nu eerst even gegeten kan worden en dat om 20.00 uur het programma wordt hervat. Voor ons tijd om weer te gaan. In het avondgedeelte staan nog Jan Jaap van der Wal, Carlos Vamos, Leoni Jansen & She Got Game, Howard Komproe, Renée van Bavel, Alex Roeka, de Ashton Brothers, Wende Snijders, Zapp String Quartet en Jochem Myjer op het programma. Al deze artiesten kozen hun eigen fragmenten uit Vissers werk en geven daar hun eigen interpretatie aan. Een fenomenaal unicum, deze integrale uitvoering en jammer dat we dat niet meer kunnen zien. O een show, een klucht, theater Allemaal in één komedie Onafzienbare parade Van de hemelse tragedie Dit is het laatste stukje van de tekst die vorig jaar oktober al in boekvorm verscheen (zie link hieronder) en waarover de verschillende media indertijd in allerlei superlatieven schreven: "Virtuoos, associatief, duizelingwekkend, erudiet, poëtisch, kritisch, lyrisch, humoristisch “ er zijn heel wat kwalificaties denkbaar voor De parade van de hemelse tragedie. Ad Vissers meer dan duizend strofen tellende megagedicht “ de langste song ter wereld “ vormt één grote lyrische achtbaan, een poëtische hoogmis van maatschappijkritiek, muzikaliteit, humor en prikkelende beelden. De liefde, geld, relaties, de wereld, beeldende kunst, filosofie, religie en actualiteit worden door Visser op onnavolgbare wijze vermengd met verrassende inzichten en persoonlijke preoccupaties tot een geniale en caleidoscopische tekst waar de verbale vonken vanaf spatten." Geïnteresseerd in het boek?

A. Visser" >
De parade van de hemelse tragedie
A. Visser

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

15 01 06 - 20:44

Emergenza Festival 2 - The Batcave 013 Tilburg

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Vrijdag 13 januari 2006, was de derde van vier voorrondes in the Batcave van het Tilburgse 013. Het programma was iets aangepast, één van de acht bands, PLF, heeft voor vanavond afgemeld. De andere zeven bands strijden vanavond om de vier plaatsen in de volgende ronde. De eerste band, Dirty Bastards, hebben we helaas niet gezien.

Foyler
De eerste band die we wel gezien hebben was Foyler. Drie jonge kerels uit Breda die hele energieke, prettige punk-rock ten gehore brachten. Het geheel was aangenaam om naar te kijken en luisteren, de presentatie kwam erg natuurlijk over en ze hadden er duidelijk plezier in. Bassist Tajs had een fijne stem, met backing vocals van (de jarige) gitarist Pete en drummer Mitch. De eigen nummers werden afgewisseld met covers, waarbij de cover van UB40, ‘Red Red Wine’, wat minder was. Het uitdelen van rode wijn kon dit niet verhullen. De cover van REM, ‘Everybody Hurts’, was erg goed gedaan in een geheel eigen vertolking.

I-Pro2
Hierna was het de beurt aan de Rotterdamse joy-punk band I-Pro2. Gestoken in Hawaïshirts maken zus en broer Gabriëla (bas/zang) en David (gitaar/zang) Gonzalez samen met de boomlange drummer Griffin Stuip een vrolijke, niet al te serieuze punk-rock. Met nummers over kikkers, voeten en helden met titels als ‘Feet’, ‘Spiderman’ en ‘I Smell bad’, kun je hun muziek niet al te serieus nemen. Het is jammer dat het geheel muzikaal niet al te sterk is en dat hun podiumpresentatie ook wat energieker kan, dan was het concept van joy-punk beter overgekomen.

Cotton Fever
De jonge Roosendaalse viermansformatie Cotton Fever maakt alt-rock muziek. De zelfgeschreven nummers werden niet overtuigend gebracht, zeker de eerste twee nummers rammelde het hier en daar. Naarmate de set vorderde kwamen de heren beter in hun spel, maar een minpuntje blijft de zang van gitarist Remco Visser.



Dear Mom
De rockband Dear Mom maakt stevige rocknummers. Het is jammer dat ze naast bassist Maurice Laurijs en gitarist Sander Schriek geen tweede gitarist hebben, dit was de muziek van Dear Mom zeker ten goede gekomen. De eigen nummers steken goed in elkaar, ze zijn afwisselend en doen denken aan Lenny Kravitz en jaren ’70/’80 rocknummers. Helaas lopen de tempowisselingen en breaks niet helemaal soepel en komen rommelig over; dit ondanks het opvallend goede drumwerk van Barry van Bavel. Zanger Frank Betist moet in het eerste nummer er nog duidelijk inkomen en dit lukt hem pas na de eerste stevige uithalen. Toch blijft hij de overtuigingskracht en uitstraling missen die nodig is als frontman van een rockband. Opvallend was dat het laatste nummer, een cover van Pearl Jam, er ineens wel overtuigend uitkwam.

Anoa Beta
Deze vijf Eindhovense heren van Anoa Beta stonden als rock aangekondigd maar dit dekt maar gedeeltelijk de lading. Ze wisten vanaf de eerste seconde met een frisse, energieke mix van funk, rock, jazz en ska het publiek te overtuigen van hun kunnen. Zanger Floor van Rijt heeft een prettige stem en een goede podiumpresentatie. De ska en reggae-invloeden komen vooral van slaggitarist Sebastiaan van Elshout. Daarnaast neemt de jonge Robin Lucassen met zijn Gretschgitaar de meeste solo’s voor zijn rekening. Hij is naast rock ook hoorbaar beïnvloed door jazz en andere muziekstijlen. Bassist Remco Hendriks trekt niet alleen uiterlijk de aandacht, al slapping en plukkend weet hij met zijn basgitaar de aandacht te trekken. Het geheel wordt gecompletteerd met het uitstekende drumwerk van Jeroen van Neerven. Een fijne mix met een geheel eigen sound, een band die de potentie heeft om het te gaan maken.

Fair Play Committee
De verrassing van vanavond was dit viertal uit Breda. Een geweldige mix van hiphop, noise, fusion en rock. De frontman, MC OMI, is ondanks zijn betrekkelijke lengte, in staat om met zijn charisma en attitude iedereen te boeien en te overtuigen van zijn verhaal. Naast hem gitarist/bassist Stefan Sewabessy. Deze conservatorium-geschoolde, uiterst getalenteerde jongen wist in de 25 minuten tijd die hij had iedereen te overtuigen. DJ 4 Eyes wist met zijn elektronica de nummers tot grote hoogte te stuwen, niet alleen strakke stevige bas- en drumloopjes, maar ook rustige, sfeervolle ambiëntgeluiden. Het geheel werd afgerond met een eveneens conservatorium-geschoolde drummer. Een band met een eigen opvatting van muziek en terecht wisten ze na hun optreden bij iedereen in de zaal de handen omhoog te krijgen.

Na het tellen van de stemmen volgde de uitslag van deze avond. Zevende en laatste is geworden Dirty Bastards, gevolgd op zesde plaats door I-Pro2. De vijfde plaats, en dus net niet door naar de volgende ronde, is Dear Mom. Dat betekent dat de volgende bands een ronde verder zijn: op vier Anoa Beta, de derde plaats voor Cotton Fever, een verrassende tweede plaats voor Foyler en terecht op één Fair Play Committee.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

14 01 06 - 16:24

Joey Calderazzo Solo, met zieke vriend Michael Brecker in gedachten

Door Mieke Kreunen

Een paar maanden geleden was pianist Joey Calderazzo nog in Nederland met het Branford Marsalis Quartet. Bij zijn opkomst komt hij aanvankelijk nogal verlegen over als hij bekent "I feel like 10 years playing my pianorecitals", waarna hij ons zijn ontwapenende glimlach laat zien. Tot aan de opnames van zijn nieuwe album 'Haiku' vond hij het spelen van solo's angstaanjagend maar gisteren hebben we aan den lijve ervaren dat er geen spoor van zenuwen meer over is zodra Calderazzo achter de Steinway van het Rotterdamse Lantaren/Venster plaats neemt. Hij heeft maar heel even nodig na zijn jetlag en dan, hoewel hij niet groot van stuk is, staat hij meteen als een huis. Zijn handen vliegen heen en weer over het klavier en wij en hij kunnen niet meer stil blijven zitten op onze stoel. Na deze energieke start vervolgt Calderazzo met het titelnummer 'Haiku' van het nieuwe album, dat is samengesteld uit oude en nieuwe nummers en voor een deel werd geschreven in Japan. Het derde nummer is 'I'd never been in love before' waarin ook vleugjes van de evergreens 'Bye bye blackbird' en 'Cheeck tot cheek' even voorbij komen. Hij vraagt het publiek of iemand het nummer kent. Als niemand reageert grapt Hans "Bey Bey Blackbird". "That was only a quote", licht Calderazzo toe, waarbij hij checkt bij zijn publiek of ze de andere quote hebben opgemerkt. Het vierde nummer 'Seaglass', is een nummer dat in 1986 werd opgenomen en geschreven door Calderazzo's vriend saxofonist Michael Brecker, waarmee hij lang speelde. Brecker is - zoals velen wellicht weten - ernstig ziek en dat laat Calderazzo zeker niet onberoerd. Het volgende nummer schreef hij ooit voor Brecker en ze zouden het gaan opnemen, ware het niet dat Michaels ziekte dat plan doorkruiste. Omdat het nummer nog geen naam heeft is de werktitel 'C-minor ballad'. Na 'Bri’s Dance' dat naadloos overgaat in 'Itsbynne Reel' is het alweer voorbij, althans het geplande programma en dwingt het enthousiaste publiek vanzelfsprekend een toegift af die komt in de vorm van 'Mikell’s', genoemd naar de eigenaar van de jazzclub in New York waar Calderazzo ooit begon te spelen in ruil voor gratis drank. Het is niet eenvoudig voor een jazzpianist om solo te spelen omdat het ritme van bas en drums zo'n belangrijke rol speelt in deze muzieksoort. Maar de virtuoze, energieke en ritmische speelstijl van Calderazzo doet op momenten vergeten dat we een soloconcert bijwonen. Zijn fenomenale linkerhandtechniek in de up-tempo tracks, waarmee hij af en toe geluiden produceert die bijna lijken op die van een zoemende contrabas en in andere stukken sterk percussioneert, is daar voor een belangrijk deel debet aan. Calderazzo laat een geheel eigen geluid horen waarin hij niet alleen een puntige en ritmische stride-stijl hanteert maar ook romantisch, verstild en teer kan zijn. Wij hebben genoten van Joey Calderazzo, die eens te meer bewees dat hij zowel als bandpianist als solo zeer de moeite waard is. Dat zijn vriend Brecker en diens gezondheid hem zo in beslag nam gaf extra diepte aan het concert. Aanstaande zondag speelt hij in het Bimhuis dus wie deze opmerkelijke jazzpianist wil zien geeft daar nog een kans. Joey Calderazzo site Branford Marsalis Quartet site Michael Brecker site Geïnteresseerd in Calderazzo's laatste CD?

Joey Calderazzo" >
Haiku
Joey Calderazzo

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

14 01 06 - 00:06

Stuart A. Staples bezorgt kippenvel

Tekst en foto's van Gerjanne Tiemens (klik foto's voor vergroting)

Stuart Ashton Staples is vooral bekend als de charismatische frontman van de Britse band Tindersticks. Na een tiental groepsalbums besloot Tindersticks een sabbatical te nemen. Die periode werd door Staples gebruikt om zijn eerste soloplaat op te nemen ("My wife went crazy having me around whole day"). Afgelopen zomer verscheen 'Lucky Dog Recordings'. Aan deze CD werd o.a. meegewerkt door Yann Tiersen, componist van o.a. de filmmuziek van Amélie Poulain en zangeres Gina Foster. Eind van deze maand verschijnt het tweede solo-album van Staples 'Songs For The Young At Heart'.
Het optreden in Doornroosje is de eerste in een serie van vier concerten in Nederland en België. Naast Staples zijn ook Tindersticks-leden David Boulter (gitaar) en Neil Fraser (toetsen) van de partij. De band wordt gecompleteerd met Terry Edwards (trompet/saxofoon), Adrian Stout (bas) en Thomas Bellhorn (drums). De concertzaal van Doornroosje kan 425 man publiek herbergen. In de voorverkoop waren er 300 kaarten verkocht, maar met de kaartverkoop aan de deur werd het toch nog bijna 'volle bak'. De gemiddelde leeftijd van het publiek lag wat hoger dan doorgaans tijdens concerten in Doornroosje. Voor Staples en de overige Tindersticks-leden is het 15 maanden geleden dat ze op een podium stonden, bovendien traden ze nog niet eerder op in deze samenstelling. Dit laatste was af en toe ook wel merkbaar, maar absoluut niet vervelend. Eigenlijk droeg het zelfs bij aan de intieme sfeer van het optreden. Ze zijn soms een beetje zoekende, maar proberen dit niet te verbloemen. Zo moet Staples Terry Edwards een keer wijzen op het feit dat het liedje is afgelopen en besluit hij op een gegeven moment halverwege het nummer 'Which way the wind blows' zelfs gewoon op te houden: "I can keep strugglin' till the end of the song, but it wouldn't amuse you and it wouldn't amuse me, so we'll give it try later". Deze kwetsbare opstelling levert ze een daverend applaus op en ze maken het bij de toegift inderdaad weer helemaal goed door het nummer alsnog te spelen.
Naast een aantal nummers van de eerste CD wordt er redelijk wat nieuws gespeeld. De solo-nummers van Staples zijn wat minder orkestraal dan dat wat we van de Tindersticks kennen, maar hebben dezelfde melancholische inslag. En door de prachtige kenmerkende baritonstem van Staples klinkt het allemaal toch 'bekend'. Naast bijna breekbare composities zoals het openingsnummer 'People Fall Down' en 'Marseille Sunshine', zijn er ook een paar meer up-tempo nummers. Het is jammer dat het aantal songs nog een beetje beperkt is, waardoor het concert na een goed uur al is afgelopen. Na de eerste toegift gaat de muziek in de zaal aan en is de verrassing des te groter dat de heren toch nog een keer terug komen: "This is really our last song, otherwise we start repeating ourselves". Het naborrelen met de bandleden in de bar van Doornroosje duurt uiteindelijk langer dan het hele optreden. Maar tegen tweeën wilde Stuart echt naar het hotel, want - zo vertelde hij ons - hij wilde nog wel even genieten van het feit dat hij in z'n hele artiesten leven nog nooit zo'n grote hotelsuite had gehad!
Stuart A. Staples is vanavond (13.01) nog te zien in 013 Tilburg tijdens het Traces of Voices Festival ' en op 27 januari a.s. spelen ze in Antwerpen tijdens De Nachten Festival.

Bezetting
Stuart A. Staples - zang, gitaar en harmonium
David Boulter (Tindersticks) - gitaar
Terry Edwards (the Scapegoats) - trompet, saxofoon, toetsen en harmonium
Adrian Stout (Tiger Lillies) - bas
Neil Fraser (Tindersticks) - toetsen
Thomas Bellhom (ex-Calexico, Convertino & Burns) - drums

Geïnteresseerd in de CD?

Lucky Dog Recordings 03..
Stuart A Staples