Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ

05 04 06 - 17:02

LEELA JAMES GEEFT BEESTACHTIG CONCERT

Door Liesbeth Beeftink

Leela James is een graag geziene gast op de Nederlandse podia. In minder dan een jaar tijd maakte ze twee keer furore in Paradiso, één keer op North Sea Jazz en was ze nu ook voor de tweede keer in de Heineken Music Hall te zien. De niet helemaal uitverkochte zaal was toch goed gevuld met jong en oud publiek. Na opwarmers Senna en Pete Philly & Perquisite was het tijd voor een maatje meer. De tot nu toe ongebruikte catwalk en de verhoging op het podium verrieden alvast dat James een spectaculaire show voor ons in petto had. En die belofte kwam ze direct na: terwijl de lichten dimden en de muziek aanzwol werd het silhouet van Leela James met het kenmerkende ‘big hair’ zichtbaar achter een stuk gespannen papier. Eerst een paar soulkreunen, wat ijdel gepluk aan de afro, toen kwam de beat erbij en met een brul sprong ze door het papier. Het podiumbeest was los!

Het openingsnummer was het uitbundige ‘Long Time coming’ waarbij het koperwerk helaas uit de synthesizer bleek te komen. Desondanks was er genoeg te horen en zien op het podium. De mannelijke muzikanten waren in stoere legeroveralls gehesen terwijl de twee achtergrondzangeressen in zeer korte rokjes uitdagend hun heupen stonden te wiegen. Maar Leela zelf was de grote blikvanger; haar krachtige en sexy gestalte stond stevig op het podium geplant op hooggehakte zwartleren laarzen. Grote sierraden accentueerden haar gezicht en markante kapsel. James deelde na het eerste nummer met het publiek dat ze er lang voor had gevochten om nu hier te kunnen staan.

Haar strijdbaarheid en intense passie voor muziek zouden gedurende het concert in ieder nummer doorklinken. Of het nu ging over een gebroken hart of over de dwarsliggende muziekindustrie, James laat zich er door niemand onder krijgen. Dit illustreerde ze veelvuldig met doorleefd gebrul, hartenkreten en een performance waarbij ze alle hoeken van het podium opzocht. Dat ze dit feestje echt samen met het publiek wilde vieren werd duidelijk toen ze via de catwalk minstens 20 mensen op het podium haalde om aldaar met haar en de band te dansen. Leela James is geen ster met behoefte aan persoonsverheerlijking maar wil het liefst plezier maken met de mensen die van haar muziek genieten. En dat lukte, het publiek stond goed te swingen. Het was dan ook jammer dat de vele breaks en intermezzo’s in de liedjes het publiek steeds stil legden.

Show en arrangementen waren soms te ‘barok’ in hun effectbejag en schoten daardoor juist de plank mis. Zo verscheen er aan het eind van het optreden een gospelkoor ten tonele dat vrijwel geen noot zong en toen alweer afging. Het doel van deze kunstgreep ontging iedere toeschouwer. Bij het ingetogen ‘A change is gonna come’, waar Leela James liet zien dat ze behalve funkkreten en uithalen ook een subtiele melodie kan zingen, hing de zaal weer aan haar lippen. Het beest leek even getemd, maar niet voor lang. Het concert werd in stijl afgemaakt met opzwepende muziek en een uitbundig feestende zaal. Leela James website

Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK, MUZIEK

04 04 06 - 14:35

Funky Fiesta met meester Maceo Parker, featuring Candy Dulfer

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Het belooft een groovy avondje te worden in 013 want niemand minder dan Maceo Parker resideert in de Tilburgse concertzaal! Behoeft deze man nog enige introductie? Een beetje kenner zal weten dat deze altsaxofonist is doorgebroken in de jaren zestig in de band van de grondlegger van de funk James Brown. Later speelt hij mee met de uitvinder van de meer progressieve funk (beter bekend als P-funk) namelijk George Clinton en diens projecten Parliament en Funkadelic. Ook Clinton’s satelliet act Bootsy Collins maakt geruime tijd gebruik van de saxtalenten van Maceo.
Met zo’n werkverleden heb je behoorlijk wat bagage opgebouwd om eens solo aan de slag te gaan. Door de jaren heen heeft de man al menige funkparels uitgebracht. Grootheid Prince loopt volledig weg met hem en noemt de sympathieke saxofonist “The Teacher”. Parker tourt mee tijdens Prince’s One Nite Alone Tour en de uiterst succesvolle Musicology Tour. Daarnaast duikt hij met regelmaat op tijdens afterparty’s van de purperen smurf uit Minneapolis. Ook op de zojuist verschenen schijf 3121 van Prince blaast Maceo een eindje mee op het ouderwets funky klinkende Get On The Boat.
Op zijn laatst verschenen plaat “School’s In” doet Parker wat hij het beste kan: funken! Sinds begin vorig jaar tourt hij de wereld rond ter ondersteuning van deze knallende feel good funkplaat. Hoewel je Parker in de CD rekken vaak bij het genre jazz kunt vinden en op menig jazz festival aangekondigd ziet staan kun je ervan uitgaan dat de inhoud van man’s muziek 98% funk is en 2% jazz. 013 krijgt vanavond een lesje in funk en dat wordt met z’n allen gedaan want bij funk staat alles en iedereen in dienst van de groove!



Stipt 21.00 wordt de schoolklas begonnen met een heerlijke jam waarin de eerste solospotjes je al om de oren vliegen. De manager van de band introduceert tijdens deze jam de blazers Ron Tooley en Greg Boyer door ze te individueel te laten soleren waarna het dan de beurt is voor de meester zelf die in antraciet kleurig kostuum, gele blouse, stropdas en zonnebril het podium komt opgewandeld en vervolgens zijn kunsten vertoont op de alt saxofoon. Na luttele minuten is het al duidelijk dat we te maken hebben met een “Funky Fiesta” eerste klas. Het onweerstaanbare To Be Or Not To Be van School’s In heeft zo’n typische funky blazerspartij waarvan je zou willen dat er zo meer van gemaakt zouden worden. Je moet wel van een andere planeet afkomen als deze muziek je niks doet. Zelfs de meeste stijve hark zal gaan staan heupwiegen.



Hoewel er diverse nummers worden gespeeld van zijn platen dienen ze vooral als omlijsting van lange maar spetterende jams die nergens vervelen omdat de vaart er in blijft zitten en er een alles gemoedelijke sfeer heerst op het podium die de bezoekers in de zaal charmeert.
Na een kleine drie kwartier worden we verrast als Hollands trots Candy Dulfer het podium komt opgelopen om een partijtje mee te blazen. Sowieso geen misselijke verschijning en ook zij heeft door de jaren heen een hoop geleerd van de maestro. Candy en Maceo zijn al jaren goede maatjes en spelen altijd wel mee als gast op elkaars platen. Daarnaast maakt Candy ook net als Maceo met regelmaat deel uit van de band van Prince. Ze zal gedurende het optreden nog een keer terugkomen om mee te blazen op I’m Gonna Teach You van de laatste plaat.

Al de hele tijd roept Maceo door de nummers “Love Is In The Air”. Dan komt opeens de aap uit de mouw als hij een dame uit het publiek op het podium roept. De dame is Sjouke en vraagt vanaf het podium haar geliefde Niels of hij met haar wil trouwen. Een uitzinnig gejuich in de zaal en warme omhelzingen op het podium maken het funkfeestje alleen nog maar gezelliger. Hierna wordt Rabbits In The Pea Patch van de CD Dial MACEO afgetrapt en wordt wederom uitgerekt tot een palet van solo’s op het onweerstaanbare funkritme.
Achtergrondvocalisten Martha High en Corey Parker (zoon van de meester) krijgen ieder een solospot tijdens de avond en het is vooral de uit de vroegere James Brown Soul Revue bekende High die indruk maakt met in alles opzwepende versie van “Think” die 013 op z’n grondvesten doet trillen.
Niet alleen de vocalisten krijgen de ruimte om hun ding te doen ook de andere bandleden krijgen de ruimte om in de spotlights staan: “What about the band?” is de veelgehoorde kreet van Maceo tijdens de avond. Bassist Rodney “Skeet” Curtis toont aan een meester te zijn op zijn instrument en laat menige funky loopjes voorbijkomen alswel die typerende hamer- en slagtechniek. Gitarist Bruno Speight lijkt met een ogenschijnlijke souplesse van die heerlijke jazz akkoorden de ether in te sturen. Heerlijk!
Tijd voor een rustmoment komt als Parker zijn zonnebril opzet en een tribute voor “Genius” Ray Charles ten gehore brengt. Met alleen keyboard en organspeler Will Boulware achter de toetsen zingt Parker het prachtige You Don’t Know Me en presteert het warempel Ray Charles in herinnering te brengen met een opvallende gelijkenis in de stem van Parker.
Later op de avond komt James Brown’s We’re Gonna Have A Funky Food Time voorbij maar ik was na het eerste nummer van dit optreden al overtuigd dat deze avond niet meer stuk kon en heb me dan ook op ieder moment van de show prima vermaakt. Naar school gaan is nog nooit zo leuk geweest. Met dank aan meester Maceo!


Bezetting
Maceo Parker “ sax/fluit en zang website
Ron Tooley “ trompet
Greg Boyer “ trombone
Will Boulware “ organ/keyboards
Bruno Speight “ gitaar
Rodney “Skeet” Curtis “ bass
Jamal Thomas - drums
Martha High “ lead en achtergrondzang
Corey Parker “ lead en achtergrondzang

CD’s
School’s In (2005)

Maceo Parker website

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ

01 04 06 - 09:05

Suriname/Nederland: De Nazaten bij Vrije Geluiden

Tekst Vrije Geluiden

Ze passen niet in een vakje. In de tram van de grote stad vallen ze niet op als groep. Ze improviseren er lustig op los. De genetica van hun geluid is moeilijk uit te pluizen. Je hoort alle kleuren, je ziet alle geuren. Het begint met harmonie- en fanfarekorpsen die in strakke vierkwartsmaat door Paramaribo paraderen.

Neem daarbij de swingende driekwartsmaat in de Antilliaanse wals. Geef de muzikanten de vrijheid om vanuit een Afrikaanse, Indiaanse, Indiase of Indische traditie metropolitaans te spelen voor mensen die graag dansen. Dit steeds opnieuw, uit steeds andere wortels, en weest niet bevreesd voor een klompendans!

Dit jaar vingen De Nazaten een leeuw door zout op zijn staart te strooien. Het project 'Salting The Lion’s Tail' ontstond in samenwerking met Pregalathan Singaram, meesterpercussionist uit Zuid Afrika, die met zijn Indiase mridangam de kaseko en calypso kruidde met virtuoze patronen en onvoorspelbare breaks. Uitzending: zondag 2 april om 11.00 uur op Nederland 3 Bezetting: Robby Alberga - gitaar Klaas Hekman - piccolo, sopraan- and basssax Carlo Ulrichi Hoop - conga's and surinam percussion Keimpe de Jong - sopraan- en tenorsax Carlo Jones - altsax Gregory Kranenburg - drums Chris Semmoh - skratyi and surinam percussion Patrick Votrian - trombone and sousaphone

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

17 03 06 - 11:40

Schrijvers In Concert in het Bimhuis met Brokkenbal na

Door Mieke Kreunen 

Ter gelegenheid van de Boekenweek 2006 was er in het Bimhuis afgelopen woensdag een avond gewijd aan 'Schrijvers in concert'. Op deze avond werden bovendien twee nieuwe CD's gepresenteerd van de tweede serie 'schrijvers in concert' die in mei 2005 in het Bimhuis plaatsvond, geïnitieerd en geïnspireerd is door Corrie van Binsbergen. Het was een totaal uitverkocht Bimhuis met een publiek waar wat meer grijze hoofden in voorkwamen dan dat we dat gewend zijn. Het overvolle programma ging om half negen van start met Renate Dorrestein die een deel voorlas uit van haar nieuwe CD "Het duister dat ons scheidt". Dorrestein ziet de wereld door de ogen van het kind dat zij ooit was en die zij langzaam maar zeker de wereld ontdekte met zijn mooie en minder mooie kanten. Via de thema's aardbei en brandnetels maken we kennis met vriendinnetje Loes en met de moeder van Loes, die anders is dan andere moeders. Ik vond het jammer toen het ophield, want het verhaal was nog niet af en ik wilde de rest ook horen. Gelukkig werden de CD's van Renate Dorrestein in de pauze verkocht en voor de gelegenheid ook nog gesigneerd. Luister in de yukebox naar een stukje van het verhaal.

Na een korte pauze was het podium voor de 'heren van het eerste uur', zoals ze door Corrie van Binsbergen genoemd worden. Toon Tellegen beet het spits af met een aantal van zijn fenomenale dierenverhalen. Hij vertelde ons over de olifant die in een boom klom, de tor die zijn verjaardag het liefst zwartgallig vierde, de eekhoorn die niet verder kon tellen dan 5, de egel die spijt van zichzelf had, het vuurvliegje dat bang was om niet meer aan te gaan en de schildpad die er niet zeker was dat hij de schildpad was. Wat een schitterende verhalen en wat een rijkdom op deze manier met die fantastische muziek er bij. Corrie van Binsbergen nam tussendoor de gelegenheid te baat om ons het Wisselend Toon Kwintet voor te stellen waarmee Toon Tellegen later dit jaar de theaters in gaat (zie de website van Corrie van Binsbergen). Vervolgens was het podium voor Remco Campert die ons trakteerde op 'De bekende onbekende weg' en zijn schitterende 'Lamento' dat mij iedere keer dat ik het hoor toch weer ontroert (Lamento is ook te beluisteren in de yukebox in een vertolking van Beatrice van der Poel). Last but nog least was Kees van Kooten aan de beurt. Op het moment dat hij zou beginnen klonk er vanachter uit de zaal een kreet "breng er een beetje leven in Kees!", waarop Van Kooten de man te verstaan gaf dat hij zich maar om hoefde te draaien om Talpa te zien dat thuis op de buis was. Zo, daar werden de cultuurbarbaren even goed op hun nummer gezet. Kees van Kooten had een schitterend verhaal "Josse de Mier", over een mier (une fourmi) die hij op zou sturen aan Josse de Pauw en de dilemma's en problemen die zo'n deels uitgevoerd voornemen oplevert, vooral als je je in Frankrijk bevindt.

Het derde deel van de avond was ingeruimd voor Josse de Pauw met zijn 'Werk', een verzameling van beschouwingen, dagboekfragmenten en verhalen over van alles en nog wat. Erg mooi vond ik het verhaal over zijn dochter, de kunsten en dat hijzelf niet meer buiten de lijntjes kan kleuren. Het meest gelachen werd er om het verhaal over het zelf samengestelde huisdier. Dit is meteen de tweede CD-presentatie van de avond. Uitgeverij Rubinstein geeft ter gelegenheid daarvan aan alle bandleden en Josse de Pauw zelf natuurlijk een CD kado. Ook dit concert is weer een verzameling juweeltjes, niet in de laatste plaats door de geweldige symbiose tussen de tekst en de muziek. En dat brengt me dan ten slotte op Corrie van Binsbergen en haar band. Geweldig, in één woord. Wat een prachtige composities en wat een geweldige musici. Het is ondoenlijk om iedereen apart te complimenteren maar ik wil hier toch een uitzondering maken voor percussionist Alan 'Gunga' Purves, die niet zomaar de percussie voor zijn rekening nam maar een complete hoorspelstudio creëerde. De muziek van Van Binsbergen is krachtig en versterkt de tekst zonder overdadig te zijn, voegt nu en dan drama toe maar soms ook een contrast of nostalgie met een menuetje. Ook erg leuk is om te zien hoe de schrijvers er mee omgaan, zich aan passen aan de maat of zelfs gaan zingen zoals Josse de Pauw. Van Binsbergen vertelde dat de band wel gerepeteerd had maar zonder schrijvers dus dat het op dat moment zelf in elkaar moet passen. En dat lukt wonderwel. Wij als publiek horen het niet meer apart maar worden door het geheel van tekst en muziek in het verhaal getrokken. Het verhaal van de schrijver wordt een instrument in de muziek en de muziek een extra kleur en textuur in het verhaal. Corrie van Binsbergen is in dit bijzondere geheel een stralend middelpunt. Zonder de hoofdrol voor zichzelf op te eisen dirigeert en regisseert ze band en schrijvers om met haar mee op weg te gaan in deze wonderbaarlijke symbiose. Chapeau. Hoewel de avond best lang duurde heb ik me geen seconde verveeld en met volle teugen genoten van deze band en haar concerterende schrijvers. Na een klein snufje 'Brokkenbal', dat in het sfeervolle restaurant werd aangericht onder leiding van Jules Deelder, gingen we moe maar voldaan naar huis, nog nagenietend van de avond. Als je de kans krijgt om Schrijvers in Concert te gaan zien en luisteren moet je dat zeker doen. Corrie van Binsbergen en Renate Dorrestein zijn in ieder geval nog te zien in Lantaren/Venster op 18 maart aanstaande. Kees van Kooten concerteert in de Kleine Komedie eind mei en Toon Tellegen gaat later in het jaar ook nog het podium op met 'zijn' kwintet. Voor de speellijsten kun je terecht op de website van Corrie van Binsbergen. Corrie van Binsbergen - website Line-up: Tobias Delius - tenorsax en klarinet Wilbert de Joode - bas Alan 'Gunga' Purves - percussie Tineke de Jong - viool Baptiste Kurvers - altviool Marjolein Meijer - cello Jan Willem van der Ham - fagot en altsax Albert van Veenendaal - (prepared) piano Joost Buis - trombone en lapsteel Hein Offermans - bas Corrie van Binsbergen - gitaar, composities/samenstelling, productie, muzikale regie Bestel de CD's

Het duister dat ons scheidt Renate Dorrestein

Werk J. de Pauw

Onderwerp: WERELDMUZIEK, KLASSIEKE MUZIEK, JAZZ

11 03 06 - 10:18

Vrije Geluiden 28: Occitanen, Walhalla en Schubert

Tekst: Vrije Geluiden

Als bohémien dessert..... een viertal muzikanten uit het Quartier Saint-Jaume van het Zuid- Franse Perpignan: Catalaanse rumbero door "les Gitans de Perpignan".

Captain Kirk, Star Trek en Spock! Bassist Stefan Lievestro kon die nacht de slaap niet vatten. Het was géén vruchtbare componeerdag geweest. Vol woede stapte hij uit bed, liep naar zijn bas, plukte bezeten aan de snaren, er moest hoe dan ook een ei gelegd worden. Alarmstufe Rot, vrij naar Star Trek, werd geboren en daarmee het openingsnummer voor zijn nieuwe cd. Met zijn sextet kon hij de studio in voor "Breakfast in Walhalla". En samen zijn de zes muzikanten bij ons en spelen twee van de elf nummers.

Vom Abendrot zum Morgenlicht Thomas Oliemans kwam al eerder bij ons langs en maakte indruk met één liedje in het Nederlands: "Het land van de toekomst". Maar deze keer komt hij voor het zwaardere werk waarmee hij zijn kost verdient. De Corte, Sonneveld, Bannink en van der Lubbe, waar jeugdliefdes al niet toe kunnen leiden. Hij is net terug uit Angers in Frankrijk waar hij Papageno, de vogelvanger van Mozart speelde, en waar hij zich wist omringd door echte duiven. Binnenkort is hij te bewonderen in Don Quichotte van Jules Massenet in de Matinee. Aan de vleugel zit Wijnand van Klaveren. Met passie en vol ontzag buigen beide musici zich over twee Schubert-juwelen.

Onderwerp: KLASSIEKE MUZIEK, WERELDMUZIEK, POP-ROCK, JAZZ

03 03 06 - 08:04

Klassiek, Folk en Jazz in Vrije Geluiden

Bron: VPRO Vrije Geluiden

Mary Black opent met:” No frontiers” van Jimmy McCarthy, het lied waarmee ze lang geleden doorbrak. Want twintig jaar draait Mary Black al mee in de Ierse Folkscene. Twee decennia van constante groei tot wereldwijde roem met de status van levende legende. Maar.. ze is net zo gretig als toen ze begon, n ¡ haar toernee door ons land kwam ze graag nog even langs. En ze bracht drie van haar muzikanten mee. Voor haar nieuwe CD schreef ze eindelijk zèlf twee songs en één daarvan: “Your Love”, over haar gestorven moeder, brengt ze op het Bim-podium. En ze vertelt over nog iemand die ze mist: Sandy Denny. Sandy leefde ondanks haar enorme talent een droevig bestaan en dat weerklonk in haar stem. Mary heeft ook een traan in haar stem, is dat nou typisch Iers?

Tweede Lustrum!! Het Storioni Trio Amsterdam heeft als "ensemble in residence" een eigen kamermuziekserie in het Muziekcentrum Frits Philips te Eindhoven. De broers Wouter, viool en Marc Vossen, cello en Bart de Boer, piano vieren de tiende verjaardag van hun Trio dan ook op 21 mei in Eindhoven met gasten en masterclasses. Maar deze week alvast bij ons in het Bimhuis met Beethoven en Ravel. Wat is er in de afgelopen tien jaar allemaal gebeurd? Ze hebben het ijzeren repertoire onder de knie. Hun samenspel klinkt subliem, een zeldzame combinatie van kunstzinnige en ambachtelijke degelijkheid. En het plezier overheerst als ze met elkaar werken!

'Dangerous Cats' is de titel van de nieuwe cd van Robert Rook, waarop hij standards en eigen composities speelt met zijn trio en kwartet. Bij de Utrechtse pianist, vorig jaar nog Deloitte Jazz Award-finalist in het Bimhuis, voeren spelplezier en spannend samenspel de boventoon. 'Robert's music is bubbling with life-force, it's infectiously rhythmic. But even stronger is the creative stream of ideas that push the music way beyond the boundaries of the usual jazz solo.', aldus Hein van de Geyn. Vijf jaar geleden geleden legde hij zichzelf als volgt uit: "Ik musiceer zoals ik in elkaar zit. En hoe dat klinkt, dat moet jij maar analyseren. Hoe ik speel, zo bén ik; dat is het belangrijkste." Vandaag de dag een doorbreker waar we vast nog meer van gaan horen. In Japan is de rerelease van zijn debuut een succes! Rook vormt ook een trio met Ernst Glerum en Han Bennink. Robert Rook - piano Website Thomas Andersen: bas Dick Verbeeck: drums Vrije Geluiden. Uitzending: zondag 5 maart om 11.00 uur op Nederland 3

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ

19 02 06 - 15:43

Izaline Calister in Beauforthuis met Krioyo

Door Mieke Kreunen

Het concert zaterdagavond in het Beauforthuis begint met het bijzondere geluid van de Antilliaanse 'benta', een soort mondharp, die bespeeld wordt door Roël Calister (ja inderdaad, broer van) terwijl de andere bandleden hem begeleiden met handgeklap. De benta ziet eruit als een boog die bespannen is met een snaar (traditioneel van bananenblad) en die met de mondholte als klankkast wordt bespeeld. Het instrument wordt vaak gebruikt in de 'Zumbi', de muziek van de geesten en de voodoo. Het is een bijzonder en sfeervol begin van een geweldige Caribische avond. Als Izaline Calister het podium betreedt swingt het er meteen op los in "Fiest'i Piskado' een nummer over de vissers die feestvieren vanwege hun geweldige vangst. Even later legt ze ons uit dat het programma Krioyo (= Creool) gaat over haar Curacao, dat een smeltkroes is van nationaliteiten en culturen hetgeen duidelijk hoorbaar is in de muziek. Izaline Calister heeft deze muziek van haar geboortegrond verweven met jazz- en popinvloeden tot een heel eigen sound die we het beste kunnen omschrijven als latin-jazz of misschien moet het zelfs wel 'korsouwjazz' heten (Korsouw is Papiamento voor Curacao). Izaline zingt haar muziek in het Papiamento en heeft een fanastische podiumpresentatie, niet alleen door de charmante verhalen die ze tussendoor vertelt over de muziek en de achtergrond ervan maar ook vanwege de dynamische bewegingen die ze - op haar blote voeten - samen met vriendin/zangeres Niata Augusta het podium af laat spetteren. Veel van de nummers die langs komen heeft ze zelf geschreven en zijn gebaseerd op oude gebruiken of gewoonten. Bijvoorbeeld 'Sono di tur muhe' en 'Dia liber' die geïnspireerd zijn op de 'Tambú', een eeuwenoude traditie van muziek en dans. In de Tambú staat de drum, of 'tambú' centraal die wordt begeleid door handgeklap. In de tambú wordt ook gebruik gemaakt van de 'chapi', het blad van een schoffel, bespeeld door Izalines broer Noël, die er allerlei prachtige geluiden aan weet te ontlokken ondermeer door hem al trillend in een bak water te dopen. Niemand kan stil blijven zitten bij de swingende nummers die voorbij komen zoals 'Redashi' of 'Sinami kon', waarbij bassist Reno Steba een hoofdrol speelt en zelfs zijn scatkwaliteiten laat horen maar ook de intiemere jazzballads zoals 'Ta abo so' en het schitterende 'Yudami lubida' maken op diepe indruk. Wat een alleskunner deze vrouw. Dat blijkt ook al uit haar 'trackrecord' waarop samenwerkingsprojecten staan met ondermeer Michiel Borstlap en Mathilde Santing en waaruit blijkt dat ze deelnam aan projecten zoals De Vagina Monologen en She Got Game Too. Haar verdienste is zeker ook dat ze een band om zich heen heeft weten te verzamelen van muzikanten die hun sporen hebben verdiend in de latin, jazz en popmuziek, waardoor het brede scala van Izaline's muziek nog beter tot zijn recht komt. Als band zijn ze fantastisch maar ook in de duetten zoals tussen Lopretti en Calister in 'Ultomo amor' en tussen Reno Steba en Calister in 'Plegaria' (over een gesprek met God) hoor je wat een rasmuzikanten hier aan het werk zijn. Ook met andere bandleden is de chemie daar, zoals met zangeres Niata Augusta of met gitarist Ed Verhoeff, die we onlangs nog zagen schitterend in Hein van de Geyn's Baseline maar die zich in deze band ook helemaal thuis voelt. Het Beauforthuis is tijdens het concert helemaal in de ban geraakt van deze swingende zangeres en haar band en steeds meer mensen springen van hun stoel om zich achter in de zaal bij de dansenden te voegen. "Mijn hart is van jou", zingt Izaline in 'Wow'i karino' en wij geloven het helemaal, net zo goed als ze ons weet te overtuigen van de heerlijke smaak van in haar soep in de uitsmijter 'Mi sopi'. Het was hopi bon aeyra (heel goed gisteren) Izaline, danki (dank je wel)! Bezetting: Izaline Calister - zang Niata Augusta - zang Reno Steba - bas website Ed Verhoeff - gitaar website José Lopretti - piano en melodica Rendel Rosalia - percussie Roël Calister - drums Izaline Calister - website CD bestellen?

Izaline Calister" >
Krioyo
Izaline Calister

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

19 02 06 - 14:07

John Scofield & Metropole Orkest in Muziekgebouw aan 't IJ

Door Mieke Kreunen

Nadat we John Scofield op woensdag hadden gezien op een klein informeel podium, gingen we twee dagen erna ervaren hoe het is als de grote meester zich laat begeleiden door een professioneel pop- en jazzorkest: het Metropole Orkest. Dit unieke orkest beschikt niet alleen over een complete bigband maar ook nog over een symfonische strijkersectie, -waaronder bekende jazz-violist Herman van Haaren (foto)- en daarmee bestrijken ze - letterlijk - een zeer breed terrein in de muziek. Sinds enkele maanden staat Vince Mendoza voor dit orkest met de ambitie om het nog hoger op te stuwen in de vaart der volkeren. Vince Mendoza en John Scofield komen allebei uit Conneticut en ze kennen elkaar ook al van een eerder moment in beider muzikale carrière. Er werden tijdens het concert wat grapjes gemaakt over de tijd toen de jonge Mendoza nog aankomend verkoper was in een onderbroekenwinkel in zijn geboorteplaats en alleen nog maar vol bewondering kon opkijken naar Scofield.

John Scofield is - zoals we van de week al schreven - één van de grote namen uit de jazzmuziek. Hij speelde met Miles Davis, Gerry Mulligan, George Duke, Billy Cobham en wat recenter ook met Dennis Chambers. Hij heeft een heel eigen stijl van gitaarspelen waarin de invloeden van rock en funk duidelijk te horen zijn, net als zijn grote voorliefde voor de saxofoon.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

06 02 06 - 10:54

Hein van de Geyn's Baseline in Bimhuis

Door Mieke Kreunen

De tweede helft van het dubbelconcert wordt verzorgd door Hein van de Geyn's Baseline. De aankondiging luidt: "Baseline 'gaat over melodie, sfeer en sound', zo zeggen de musici zelf. Het trio, met als constante het machtige en toch verfijnde basgeluid van Van de Geyn, mengt jazz met Braziliaanse klanken, folk en modern klassiek waarbij de nadruk ligt op subtiele elegantie". We hebben er hoge verwachtingen van en worden niet teleurgesteld. Vanaf het moment dat Hein van de Geyn, drummer Hans van Oosterhout en gitaris Ed Verhoeff het podium betreden zit de sfeer er meteen in met de standard 'I hear a rapsody' die gevolgd wordt door de new-age-achtige eigen compositie 'Green book', een nummer dat Hein oorspronkelijk schreef voor gitaar. Hein begon ooit met gitaar voordat hij via de basgitaar bij de contrabas en de jazz terecht kwam. Hij en Hans van Oosterhout hebben het vak geleerd in de school van Jack van Poll die zij beschouwden als de Art Blakey van Brabant, zo vertelt Hein tussen twee nummers door. Dat het leven van een jazzmuzikant zich niet altijd vanzelfsprekend ontwikkeld wordt ook duidelijk als Hein vertelt over zijn Amerikaanse en Braziliaanse periodes. Het bijzondere aan dit trio is dat de bas zo'n grote rol speelt en dat is zowel te horen als te zien want Hein van de Geyn is een genot om naar te luisteren maar ook om naar te kijken. Het is bijna net alsof hij danst met zijn bas waarmee hij tijdens het spelen als het waren versmelt in één beweging. Dit in tegenstelling tot gitaris Ed Verhoeff die op een hele andere manier in de muziek opgaat waarbij de beweging als het ware implodeert in zijn rechterhand en je af en toe alleen wat mimiek ziet in zijn gezicht. Voeg daar nog bij het vloeiende levendige spel van Van Oosterhout en je zult begrijpen dat er ook heel wat te kijken valt bij Baseline. Maar vooral is het genieten geblazen vanwege de schitterende muziek zoals het nummer 'Winter', waarover Hein een aardige anekdote vertelt. Hij was een cd aan het maken met Lee Konitz maar ze kwamen in tijdnood en Konitz moest weg. Hij heeft toen het nummer 'Winter' in verschillende uitvoeringen opgenomen om de cd compleet te maken en tussen de andere nummers doorgeplaatst waardoor het als een rode draad ging functioneren. Het is aan alles te merken dat Van de Geyn heel veel solo heeft gespeeld. Dat gaat hem heel goed af, zelfs als hij op een bepaald moment een solo voor twéé bassen speelt in het nummer dat begint als 'Fridge Blues' maar in het midden overgaat in 'Basic blues'. Het is leuk om te zien dat niet alleen het publiek maar ook drummer Van Oosterhout volop zit te genieten terwijl zijn vriend soleert. Na het Braziliaans geïnspireerde 'Maria' en de Miles Davis standard 'Nardis' wordt het concert afgesloten met 'Emerald Dream' dat geschreven werd door Hein en Ed. Hoewel het laat is besluit het publiek toch dat ze er nog ééntje gespeeld moet worden en dwingt na een aanvankelijke aarzeling toch nog een toegift af. Het wordt een 'Phantasy in A'-solo van Hein die door Ed Verhoeff wordt opgepakt en voortgezet met 'Someday my prince will come'. Dit is het soort jazz waar ik met volle teugen van geniet, net als de muzikanten trouwens die er ook zichtbaar plezier in hebben. Dan heb ik het natuurlijk over het fantastische, nu eens tedere en dan weer meeslepende spel van Hein van de Geyn, het poëtische drumwerk van Hans van Oosterhout en het zinderende gitaarspel van Ed Verhoeff. Baseline is op 4 maart nog te zien in Lantaren/Venster in Rotterdam maar wie Hein van de Geyn wil zien spelen kan ik ook het programma Two portraits of Chet Baker aanraden waar we eerder in dit magazine over schreven. Hein van de Geyn - website Hans van Oosterhout - website Ed Verhoeff - website Geïnteresseerd in een CD?

Meets Lee Konitz
Hein Van De Geyn

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

05 02 06 - 21:52

Good old jazz - Soesja Citroen in Bimhuis

Door Mieke Kreunen

'The Singer & The Songwriter' heet het programma waarmee Soesja Citroen het eerste deel van het dubbelconcert in het Bimhuis voor haar rekening neemt. Na de pauze staat Hein van de Geyn's Baseline geprogrammeerd maar daarop kom ik terug in een apart artikel. Wel is het opmerkelijk dat de twee programma's echt helemaal niks met elkaar gemeen hebben behalve het feit dat de hoofdpersonen - Soesja Citroen en Hein van de Geyn - allebei 25 jaar professioneel jazzmuzikant zijn. Normaal gesproken ligt het niet voor de hand om musici met elkaar te vergelijken maar als ze samen staan geprogrammeerd ontkom je er bijna niet aan en wordt het contrast nadrukkelijk zichtbaar. Soesja Citroen is naast jazzzangeres ook songwriter en dat betekent dat in haar programma vooral eigen werk te horen is. Melancholie is een belangrijk thema bij Soesja Citroen en dat komt bijna in al haar teksten terug. Haar nummers zijn melodische ballads over verloren liefdes en vergane tijden. Deze melancholische uitstraling roept een sfeer op die ondersteund wordt door de begeleiding van bassist Ruud Ouwehand en pianist Berend van den Berg, hoewel zij ook van tijd tot tijd wat eigen ruimte opzoeken. Dat Soesja k n scatten horen we in 'I ain't get any younger' (gebaseerd op een blues van Benny Carter) maar naar mijn idee heeft dat haar voorkeur niet, te meer omdat haar zelfgeschreven teksten een belangrijke rol spelen in de nummers. Dat nostalgie een belangrijk thema voor haar is wordt ook duidelijk als ze zegt dat ze vaak geïnspireerd wordt door oude 78-toerenplaten. Het nummer 'Good old jazz', gaat over het afstoffen van die mooie oude platen met hun prachtige hoezen. Ook over haar ouders schreef ze teksten bijvoorbeeld het nummer 'Song for Ma' over haar moeder, die de prachtigste geluiden wist te toveren uit haar Bechstein, en in 'Don't cry baby' over haar vader die van huis moest. Deze twee songs zijn tevens de titelsongs van haar laatste CD's - Song for Ma uit 1991 en Don't cry baby uit 2005 - waarvan de laatste prominent in een koffertje op het podium stonden te pronken (zie ook linkje hieronder). Over mannen hoef je Soesja niets meer te vertellen, zo zingt ze in 'Wise women know', een nummer geïnspireerd op blues-zangeres Alberta Hunter, want ze proberen het gewoon steeds weer: 'Samba with the blues'. Soesja Citroen en haar begeleiders zijn vakmensen en verzorgen een aangenaam jazzconcert dat in mijn ogen uitstekend tot zijn recht komt in een jazzclub of via de CD bij de open haard. Voor de liefhebbers van vuurwerk en muzikale ontdekkingstochten is dit programma echter wel te braaf. Bezetting Soesja Citroen - zang Berend van den Berg - piano Ruud Ouwehand - bas Linkje voor de CD

Don't Cry Baby
Soesja Citroen

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

27 01 06 - 20:59

Trio Bennink - Borstlap - Glerum in het Bimhuis

Door Mieke Kreunen

Woensdagavond vond in een uitverkocht Bimhuis in Amsterdam de presentatie plaats van de DVD van het Trio BBG, zoals het in de wandeling is gaan heten. Sinds mei 1997 - toen de ritmesectie van de Instant Composers Pool, drummer Han Bennink en bassist Ernst Glerum, gekoppeld werden aan pianist Michiel Borstlap - spelen deze drie toppers uit de Nederlandse jazzwereld regelmatig met elkaar. Han Bennink komt als eerste het podium op en begint, voordat zijn vrienden goed en wel hun plaats hebben ingenomen, meteen gepassioneerd te spelen (filmpje). Het duurt niet lang voordat Borstlap en Glerum aanhaken en meteen wordt duidelijk dat deze drie heren aan elkaar gewaagd zijn. In een pianotrio is het vaak de pianist die de 'leiding' heeft maar in het BBG-trio is het een spannende ontmoeting tussen drie gelijkwaardige muzikanten waarin de krachtmeting geen winnen of verliezen beoogt maar het ontdekken van grenzen en het zoeken van nieuwe nog onontdekte wegen. We hebben van een avond geweldige moderne jazz genoten waarbij niet alleen standards werden gespeeld maar ook eigen composities voorbij kwamen en in ruime mate werd geïmproviseerd. En dat genieten beperkte zich niet alleen tot luisteren want ook het kijken naar dit trio is een verhaal apart. De benen van de boomlange Michiel Borstlap passen nauwelijks onder de vleugel, Ernst Glerum zit op een stoel te spelen met zijn bas en voor Han Bennink is het drumstel niet meer dan een globale aanduiding van de plaats waar hij zijn muzikale bijdrage aan dit swingende trio levert. Je kunt merken dat de heren elkaar al langer kennen en waarderen in de manier waarop ze improviseren en contact maken tijdens het spelen en er tussendoor. Bennink is in de uitbundige onderdelen nadrukkelijk aanwezig en bespeelt wat er maar in zijn hoofd opkomt waarbij ook sticks en brushes af en toe in dat geweld het leven laten. We hebben hem ondermeer zien spelen op de vloer van het podium, de standaard van zijn hi-hat, de balustrade, met een pianokruk over de vloer schuivend, met zijn handdoek over zijn drumstel meppend, met zijn sticks in zijn mond, met een natte vinger over het vel van zijn floortom wrijvend, zittend op zijn bassdrum of met zijn voet op zijn snaredrum (filmpje). Op andere momenten voegt hij zich in het spel van Borstlap die sterk speelt en af en toe zeer beslist de touwtjes in handen neemt en een nieuwe wending introduceert of een ritme van Bennink naadloos inpast in het melodisch thema dat hij zelf aan het uitwerken is (filmpje). Hoe virtuoos Michiel Borstlap ook is, hij koketteert er niet mee en weet zijn inbreng zo te doseren dat het allemaal lekker klopt, ook in de wat meer ingetogen gedeeltes. Hoewel Ernst Glerum de minst beweeglijke is van de drie, is hij degene die met zijn spel de verbinding weet te leggen die de basis vormt voor eigentijdse jazzsound van BBG (filmpje). Soms is het bijna te veel muzikale explosie om nog te kunnen volgen en precies op het goede moment lost het zoeken dan weer op, vindt BBG de uitweg en bereikt het eind. Hoe 'all over the place' Bennink soms ook was, tijdens menig nummer verhuisde hij met zijn sticks - en soms ook met zijn snaredrum er bij - in de richting van zijn vrienden (filmpje) en vormden ze af en toe bijna een organische eenheid. De standards die gespeeld worden zijn weer helemaal in het nieuw gestoken door BBG. Ik heb in het programma Caravan van Ellington, Blue Bossa, Green Dolphin Street, Sentimental en Body & Soul volgens mij voorbij horen komen en ook nog even het thema van Pink Panther (als grapje van Borstlap naar Bennink). Dit BBG-trio is 'top of the bill' en daarbij is nog een leuke bijkomstigheid dat de drie musici eigenlijk ieder tot een andere (jazz)generatie behoren. Dat zij elkaar op deze manier gevonden hebben is een bewijs van hun geweldige individuele kwaliteiten. De DVD is een zwart-wit registratie van ondermeer een concert van BBG in het Paard van Troje in Den Haag en een kijkje in de keuken en de achtergrond van het BBG-trio dat met beeld absoluut nog leuker is dan alleen met geluid. Maar deze drie heren voor je neus te zien en te horen is het allerleukste. Line-up Han Bennink - drums Ernst Glerum - bas Michiel Borstlap - piano BBG-trio - website De DVD is hier te bestellen

Bennink/Borstlap/Glerum - Bbg + Cd
Bennink

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

27 01 06 - 16:23

Jef Neve Trio Verovert Bimhuis

Door Marina den Hartog, foto's Hans Sirks (klik voor vergroting)

Het Jef Neve Trio is afkomstig uit België en maakt spannende eigentijdse jazz met uitsluitend eigen composities. Jef Neve is een veelzijdige pianist die behalve jazz veel verschillende genres speelt variërend van klassiek tot pop en alles wat daar tussenin zit. Als het trio op zaterdagavond 21 januari het podium betreedt in het vrijwel geheel gevulde Bimhuis, wordt het onmiddellijk onthaald met een luid applaus. De zaal is klaar voor de verrassingen die Jef Neve (piano), Teun Verbruggen (drums) en Piet Verbist (bas) in petto hebben. En die hebben ze!

De musici hebben er duidelijk zin in. Ze beginnen te spelen en het swingt meteen. Wat een enthousiasme. Neve zit geen seconde stil achter de vleugel. Hij ondersteunt zijn virtuoze spel met verbale percussie. Het openingsnummer was ‘Benny the Blues Goose’ vertelt Neve als hij het publiek welkom heet. Hij vertelt dat het de eerste keer is dat het trio in Nederland op zo’n groot bekend jazzpodium speelt. Tijdens het gesprek met de musici na afloop van het concert blijkt dat het Jef Neve Trio eerder in Nederland heeft opgetreden, onder andere op festivals in Wijk bij Duurstede en Middelburg, maar nooit op zo’n vermaard jazzpodium als het Bimhuis.

Het nummer ‘Airplane’ heeft een prachtig lang intro op de piano. Tijdens dit nummer speelt drummer Verbruggen direct met zijn handen op de drums, wat een zeer fraai effect geeft. Om de paar nummers geeft Neve een toelichting en vertelt dat veel nummers zijn ontstaan door persoonlijke belevenissen. Zo is ‘Plastic Surgery’ geïnspireerd op een iemand die zich op de dansvloer van een discotheek erg uitslooft, of zoals in Vlaanderen wordt gezegd “een dikke nek heeft”. Vervolgens horen we een uiterst subtiel nummer met een betoverende sfeer. Ook hier gebruikt Verbruggen zijn handen op het drumstel. Het klinkt bij Latin-achtig. Neve werkt ook nu weer verbale percussie. Het nummer heet ‘Second Love’ vertelt hij achteraf. Het laatste nummer voor de pauze is ‘Free Bop’ met onmiskenbaar invloeden van de klassieke jazz die naadloos worden verwerkt in nieuwe melodielijnen. De bassist bespeelt de snaren van zijn instrument hierbij ook op een percussieve manier.

Na de pauze wordt begonnen met een primeur, een gloednieuw nummer getiteld ‘Nobody is Illegal’ dat nog niet eerder op een podium ten gehore is gebracht. Hierin zijn invloeden te bespeuren uit andere culturen. Het is geïnspireerd op een tekst die op een gebouw langs de rondweg bij Brussel staat. Na het concert vertelt Neve dat Brussel een multiculturele stad is waar de verschillende culturen zich goed mixen. Dat is bijvoorbeeld -zo zegt hij- in Antwerpen niet het geval. In Brussel zijn vrijwel wekelijks concerten en jamsessies met artiesten uit alle windstreken voor een multicultureel publiek.

‘Together at Last’ bevat een boeiende lange drumsolo met spannende ritmewisselingen. Na een fraaie ballad speelt het trio ‘It’s Gone’, het titelnummer van de tweede cd. Voor deze cd ontving het Jef Neve Trio, als enige genomineerden uit België, de Klara-muziekprijs voor het beste jazzalbum van 2005. Bassist Verbist begint met een fraai uitgewerkte solo die bijna fuga-achtig klinkt. Als Verbruggen invalt krijgt Verbist een daverend applaus. Tenslotte begint ook Neve te spelen. Het plezier straalt van de musici af.

Neve kondigt het laatste nummer aan met, zo zegt hij, “Pijn in het hart, want het was plezant spelen in Nederland”. Dit nummer is door hem bedacht op de terugreis na een vakantie in Marokko, waar hij op de luchthaven van Casablanca 13 uur moest wachten op een aansluiting, in slaap viel en vervolgens de vlucht miste. Zo’n vervelende situatie blijkt aanleiding tot een prachtige compositie. Neve zet met een etudeachtige solo in op de piano. Het lijkt wel een klassiek concert. De andere musici kleuren het stuk vervolgens verder in.

Na een enorm applaus met staande ovatie bedankt Neve het publiek voor hun enthousiaste reactie en roept uit: “Wat een eer!” Als toegift horen we ‘When Spring Begins’ van ‘Blue Saga’, de eerste alom geprezen cd van het Jef Neve Trio. In 2003 stond deze cd in de top-10 van meest verkochte jazzalbums in België. We kunnen terugblikken op een prachtig concert. Dit zal zeker niet de laatste keer zijn dat dit trio in het Bimhuis staat. Het trio staat op het punt om internationaal door te breken en gaat concerten geven in Frankrijk, Spanje, Italië, Griekenland, China en Japan, en zal hopelijk ook weer snel naar Amsterdam komen. Na het concert neemt Jef in de kleedkamer alle tijd voor een informeel gesprekje en overhandigt daarbij zijn cd die hij voor mij signeert.

Jef Neve - piano
Piet Verbist - bas
Teun Verbruggen “ drums

Jef Neve Trio Site