Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER

12 Juni 2017

Je komt dichterbij, ik zie je, zie je mij ook?

   
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

Een mooie vondst. Door de bezoekers van de rondwandeling ‘Levende Duinen’ een soort stellage op de rug te binden met een een geluidsboxje boven het hoofd, vermengen de natuurlijke klanken van het duingebied bij Oosterend zich met de geluiden en poëtische teksten van de makers. De theatermakers van Peergroup en de natuurvorsers van Staatsbosheer laten zo de bezoekers tijdens een individuele wandeling kennismaken met de geschiedenis van het duingebied. De teksten zijn deels afkomstig van gesprekken met Terschellingers. Zo ontstaat een unieke combinatie van natuur, geschiedenis en cultuur.  Een mix die de wandelaars leert dat hier veel meer te beleven valt dan je op het eerste gezicht denkt.

Het is een kwetsbaar landschap, met de romantische zee altijd dreigend op de achtergrond. Voor je het weet slaat die een bres in de recht aangelegde duinenrij met bijbehorende helmgrassen. En een bres kan dodelijk zijn. “Het begint altijd met fijn zand. Maar dat komt nooit alleen.”
Het duinlandschap vormt een eeuwenoud natuurgebied, maar is tegelijkertijd een dunne lijn van aangelegde bescherming tegen het geweld van de zee. Natuur met een spannende geschiedenis. Het is daarnaast een plek om je even af te zonderen, zelf je weg te vinden op een stuk land dat van niemand is. Vele voetstappen gingen de bezoekers voor, maar hun afdrukken zijn al na een half uur weggevaagd door het verstuivende zand. Het lijkt ongerept.

“Je moet door. Kijk niet om. Laat het verleden achter je.” Een nieuwe vorm van natuurbeheer en bescherming van de kust doet uiteindelijk zijn intrede. Onregelmatiger, gebruikmakend van de wind, het getij en de beweging in het landschap. Maar houdt het? “In een getijde kan alles veranderen.”

Zijn de dilemma’s van natuurbeheer en kustbescherming misschien ook representatief voor andere vragen in het leven? De teksten die de wandelaars om het hoofd dwarrelen, raken moeiteloos. Afstand nemen, jezelf beschermen, meebewegen; wie kent deze vragen niet?

De makers verkennen met ‘Levende Duinen’ een nieuwe manier van natuurbeleving in combinatie met educatie, via het instrument kunst. Daarin slagen ze glansrijk. Natuurlijk zijn er kanttekeningen te plaatsen. Zo zou het fijn zijn als de wandelaars af en toe even kunnen stilstaan om de omgeving met meer rust in zich op te nemen. Maar de GPS en de achteropkomende volgende wandelaar dwingt ze vooruit. De installatie op de rug knelt en belemmert de beweging; zeker bij een klimmetje op een duin kan dat lastig zijn. En de natuurbeleving en geschiedenis van het landschap krijgt duidelijk voorrang boven de kunst; enige drama of verbeelding onderweg zou misschien het effect versterken.

Deze wandeling, in reprise na Oerol 2016 vormt een eerste productie. Op Oerol 2017 is ook deel twee te zien: Zee van Zand. We zijn benieuwd!

Oerol |PeerGrouP | Staatsbosbeheer | Rijkswaterstaat