Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL
12 Juni 2017
Het traditionele 'aardappelschilmesjes in eigen klompen werpen'
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Bovenop Seinpaalduin op West-Terschelling is deze Oerol Touki Delphine neergestreken, met Voyager One, een muziektheaterstuk waarin zes spelers vanaf aarde op zoek gaan naar buitenaards leven. De muziek is puik, de danser/zanger Pinoy en de sopraan Astari spelen de sterren van de hemel. En het verhaal? Ach, dat kan het publiek eerlijk gezegd gestolen worden. Met Astari en Pinoy heb je immers topperformers in huis.
Terschelling maakte zich midden in een lichte storm op voor Oerol 2017. Regen geselde de artiesten bij de repetities en try outs. Menig installatie werd daardoor pas later opgebouwd.
De spelers van Touki Delphine laten zich niet kisten. Nog enigzins stijf en koud hollen ze rondjes om op te warmen voor hun eerste officiële voorstelling op Oerol. En kijk, het klaart op, de wind gaat liggen en heel langzaam komt een volle maan op boven de haven. Een groots uitzicht, heel passend voor de mensen die in ‘Voyager One’ de hemel afzoeken naar een teken van leven van ‘out of space’. Net als veertig jaar geleden, toen de NASA een gouden plaat de ruimte in stuurde, bestemd voor eventueel buitenaards leven, met begroetingen in 55 talen van over de wereld en basisinformatie over het leven op aarde. Ook nu spreekt een van de spelers in vele talen een welkomstboodschap in voor de eventuele vreemdelingen. Daarbij kijkt hij het publiek vragend aan, hopeloos zoekend naar contact.
De spelers van Voyager One zijn in eerste instantie muzikanten. Zij vormen een mooie dwarsdoorsnede; een Indonesische vrouw, een man uit Mongolië, uit Duitsland, uit Nederland en uit Amerika. Zij acteren in kleine solostukjes in de voorstelling en proberen daarin uit te leggen hoe mensen op aarde leven. Het vormt een knullig geheel, waarschijnlijk volgens plan, maar heeft als nadeel dat ook het publiek hier niet anderhalf uur door geboeid wordt. Her en der dwalen ogen onwillekeurig af naar de opkomende maan rechts van het podium. Bij een ongeregisseerde interactie veren de toeschouwers even op. Als een acteur roept: “Is er iemand daar?” krijgt hij onverwacht antwoord van de veerboot in de haven: Tooeeeeet!
Ondanks het knullige spel van de muzikanten en het beperkte verhaal, is Voyager One een mooie voorstelling. De show wordt namelijk gestolen door hoofdrolspelers Bernadeta Astari en Arend Pinoy. Zij vormen een bizar en intrigerend middelpunt van de avond, dat het publiek schijnbaar moeiteloos om hun vingers windt. Sopraan Astari zingt magisch op esotherische klanken, transformeert tot geisha en danst even later stevig door op de stampende rockmuziek. Arend Pinoy weet moeiteloos alle ogen op zich gericht met zijn wilde dansen en hartverscheurende zang; Mick Jagger eat your hart out. Een hoogtepunt vormt het onroerende verhaal over zijn slechte jeugd waarbij hij zichtbaar, letterlijk voor je ogen verschrompelt en kapot gaat. Later ontaarden zijn dansen in een haast vergevorderde gekte. Het roept de vraag op: Is het leven op aarde wel zo nastrevenswaardig? Uiteindelijk gooit hij, gekleed in Oud-Hollandsche klederdracht, scherpe aardappelschilmesjes in zijn eigen klompen. Hij gaat de hele voorstelling zo energiek los, dat je je af kan vragen of hij dit tien dagen op Oerol volhoudt, daar bovenop het duin.
Ons (ongevraagde) advies: laat de muzikanten muziek maken. Zet deze twee topperformers ervoor. En schrap de rest. Heeft iedereen een topvoorstelling.