Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER

16 Juni 2016

Een weiland vol kleur

  
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen 

Het is maar goed dat het een afgelegen locatie is, want het is nogal een puinbak bij de Griene Pollen op West Terschelling. De Veenfabriek en Theatergroep Domino zijn er neergestreken, als een soort reizend circus. De voorstelling bevat een reeks korte acts, van een lied tot het declameren van een gedicht en van een dialoogje tot het verzinnen van een fijn bizar liefdesverhaal, die tamelijk willekeurig achter elkaar geplakt zijn. En dat alles gelardeerd met muziek. De vreemd uitgedoste spelers dwarrelen uit over het weiland. Zij planten metershoge parasols, dansen een geheel eigen choreografie in wisselende samenstelling, blazen op een schuiftrompet en spelen dat zij de laatste wolven zijn die nog met de mens kunnen leven. Als dan de regen ook nog eens met bakken uit de hemel komt en het publiek zich verschanst onder regencapes op hun geïmproviseerde krukjes, lijkt de chaos compleet.

Toch geniet ik met volle teugen van het plezier en de onaangepastheid. Wat knapt een mens daarvan op. Ineens vraag ik me af: Waarom leven we niet vaker met iets meer plezier en ontspanning samen? Waarom zijn we zo'n gestresste eenheidsworst geworden?  

Terug op de camping ben ik benieuwd wat het programmaboekje over de voorstelling zegt. Het blijkt 'een feest vol fantasieën, geïnspireerd door verhalen van mensen met een verstandelijke beperking'. Inderdaad, het bonte gezelschap bestaat ook uit enkele van deze spelers. De vorm is gebaseerd op Songspiel van Kurt Weill: een nieuwe soort muziektheater. De acts zijn 'losstaand verweven met de muziek van de avant-gardistische popband.' Initiatiefnemer Als May Averill streefde ernaar om te zoeken naar wat wij kunnen leren van de binnenwereld van mensen met een beperking. Van hun dromen en de wijze waarop zij de wereld ervaren. Averill liep er al snel tegenaan dat de zogenaamd gezonde mensen een harde wereld hebben gecreëerd, waarin er geen ruimte is voor anderen.

De weldadigheid en de variatie aan onaangepaste mensen en fantasieën is dus precies wat 'Songspiel My Videoland' beoogt. De meer ontspannen opzet van deze voorstelling laat de kijkers direct voelen wat we missen met zijn allen. Het publiek huilt met de wolven mee.

Uiteindelijk verlaten de toeschouwers nat, maar met een grote grijns op het gezicht het weiland. Een indrukwekkende voorstelling, juist in al zijn ongepolijstheid.

Veenfabriek | Theatergroep Domino | Oerol