Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER
12 Juni 2016
Grenzeloze muziek, eindige eer
Door Annemiek Barnouw met foto's van Mieke Kreunen
Er is een foutje gemaakt bij het boekingskantoor: er zijn meer kaartjes verkocht dan dat er plekken op de tribune zijn. Het is geen probleem, want achter het podium zijn plekken gemaakt, zodat iedereen de voorstelling bij kan wonen. Uiteindelijk worden negentien mensen uit het publiek uitverkoren om op de tribunen te zitten, de overige bezoekers kunnen op een omgekeerde ton in het gras zitten. De voorstelling XIX van Compagnie KAiET!, Andre Manuel en Geert Hautekiet gaat over grenzen: grenzen bewaken, grenzen overgaan, maar vooral ook de grens tussen de uitverkorenen en de rest.
Voor hun voorstelling op Oerol in 2012 maakten Hautekiet en Manuel een lang lied. Hun doel is dertien van dit soort lang-lied-voorstellingen te maken en die uit te brengen in een CD-box. In het begin van de voorstelling zinspeelt Manuel op Nick Vollebregts Jazz Café en eigenlijk is dat wel een erg rake omschrijving: goede muziek waar je naar kunt luisteren, maar ook met een pilsje in de hand een gesprek bij zou kunnen voeren. Hetzelfde geld ook voor de teksten: ze hebben inhoud, maar zonder echt scherp of diepzinnig te worden.
Eigenlijk werd de voorstelling pas na de voorstelling echt interessant. Bij de vraag: “Wat vond je van de voorstelling?”, werd het onderwerp van het uitverkoren zijn gelijk meegenomen. Zou het echt zo zijn dat het uitverkoren publiek meer van de voorstelling genoot omdat ze uitverkoren waren? Als je erbij ‘mag’ zijn, maar er wordt niet voor je gespeeld, ben je dan minder betrokken? En als je uitverkoren bent, ben je dan meer betrokken omdat je uitverkoren bent, of omdat je op een plek zit waar het hele niet uitverkoren publiek je ziet zitten?
Het concept van de voorstelling is dus heel erg goed, maar had wat mij betreft best wat harder en scherper uitgewerkt mogen worden. Ondanks dat is er in de voorstelling veel om van te genieten, zowel op de tribune als in het gras.