Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL
12 Juni 2016
De tijd tarten in Walden
Door Youetta Visser met foto's van Leo van Velzen
De voorstelling 'Walden' van het Ro-theater speelt om twee oude kerels, broers, die rondkeutelen in de moestuin. Arjan Ederveen kennen we al zo, door zijn tv-serie 'Wroeten'. Jack Wouterse voegt zich bij hem, in de Kom van Hoorn. Krakend en knarsend gaat het stel aan het werk in de tuin. Langzaam en mopperend. Kasje in, kasje uit. Ederveen is de bezige bij die zich zorgen maakt en zich ergert aan de inactieve broer. Hun droom dreigt in onkruid ten onder te gaan. Het zevenblad, het kweekgras, de brandnetels...ze nemen het over! Wouterse is een beetje dromerig. Ze hadden die tuin toch ook als hobby? Mogen ze ook even genieten? Hun gestuntel werkt al snel op de lachspieren van het publiek, zeker als de broers elkaar dwars zitten. Als de twee mannen dan ook de toeschouwers bespreken als waren zij bijzondere plantjes - oude bessen, kaal kopkruid, enzovoorts - lijkt een komedie in de maak. Maar het drama dreigt.
Het wordt een tragikomedie, waarin de broers elkaar afwisselend zorgzaam bepotelen en geïrriteerd beschimpen. Het schrijnt soms zichtbaar. Evenwichtskunst die bij deze twee ervaren acteurs in goede handen is. Met zichtbaar genoegen, waarbij ze zich een enkel maal laten verleiden tot een langere uithaal, bouwen ze gebroederlijk het spel op. In mooie gebaren schuilt de hand van de meester. Een duim die de boord van een pullover streelt. Een weifeling voor het voorzichtig bukken naar de grond om iets op te rapen. Ederveen die liefdevol het gezicht van Wouterse dept met een zakdoek als deze zich verliest in een uitwijding over een droom: Ik was een schrijver! Je kunt merken dat beide acteurs eerder met elkaar hebben gespeeld en elkaar moeiteloos aanvullen. De broers worden steeds driester, drinken zich lam, spelen spelletjes en proberen zelfs tot een sirtaki te komen, totdat Wouterse happend naar adem ter aarde stort. Nee, nee, hij leeft nog hoor. Ze tarten de tijd.
Alles tot daar aan toe, maar Ederveen heeft een brief geopend met slecht nieuws voor Wouterse. De tragiek ervan schemert de hele voorstelling door. Pas aan het eind geeft hij het bericht aan zijn broer. Het leven laat zich niet naar de hand zetten. Er zit een grens aan dit geluk. Het sprookjesachtige slot van 'Walden' is de kers op de taart.
Anderhalf uur lang verbijt het publiek met liefde de houten kont om vooral niets te missen van deze ontwapenende voorstelling. Nee, het is niet groots en meeslepend. Maar wel indrukwekkend.