Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER
11 Juni 2016
Juist hier vergaat de wereld vandaag...
Door Youetta Visser met beeld van Mieke Kreunen
Het is een van de grote buitenlocaties op Oerol. Bij de Wierschuur op Oost strekken de punt van Terschelling, de kwelder, het wad en de zee zich ongenaakbaar uit. Zover het oog reikt. Juist hier vergaat de wereld vandaag. Of beter: is de wereld vergaan. 'The re-enactment of the now', van Theater Utrecht, laat het publiek terugkijken naar deze dag. Via koptelefoons horen we de teksten en het gezang van de spelers en de voice over die ons alles uit de doeken doet.
Niet best afgelopen dus. Eigen schuld ook. We hebben ons niets aangetrokken van de klimaatverandering. En nu hebben we het nakijken. De aarde heeft zich tegen ons gekeerd.
De vijf spelers van Theater Utrecht proberen deze doemdag op ons uit. Als sociologen bestuderen de toeschouwers een volk met al zijn vreemde gewoonten. Een fiets, contact leggen, rijden op een vervuilende brommer, je kleden in een spijkerbroek die bij productie tienduizend liter water vergt. Per stuk. Het naderende onheil dat zich aankondigt in een beangstigend herkenbare reeks van overstromingen, vulkaanuitbarstingen, hongersnoden en watertekorten.
De vijf acteurs vullen de ruimte met verve. Ze fietsen, rennen, slepen met zooi, dansen, springen en vallen. En weten een lichte gêne teweeg te brengen voor die mensen toen, nu, zo onbeholpen hun ondergang tegemoet gingen. De boodschap ligt er onversneden dik op. Act now. Want anders..... Zelfs de koe in de wei gaat erbij op de grond liggen. Een scholekster vliegt schreeuwend voorbij. Opwellend water, een wereld in wanorde en verval, drijvende lichamen, verloren liefdes. Het beeld is kleurrijk en wordt al snel gevuld met een grote hoeveelheid rekwiesieten.
Het is wat je noemt 'Theater met een boodschap'. Een indringende boodschap. Die komt ook feilloos over. Jammer is wel dat daarbij het uithoudingsvermogen van deze spelers meer wordt aangesproken, dan hun acteertalent. Een vorm waarin zowel het spektakel op het grote oppervlak als het acteren de ruimte had gekregen was misschien meer indrukwekkend geweest en had als voordeel ook wat afwisseling meegebracht. Desondanks: een goede poging, waarin de locatie de boodschap in de voorstelling ondersteunt. De vraag dringt zich wel op: houden de spelers deze tenondergang zoveel dagen vol?
