Onderwerp: PODIUM FOTO, MUZIEK, ALGEMEEN

18 Augustus 2015

Viergangen jazztrio’s op Jazz Middelheim 2015

  
Tekst en beeld: Ronald Rijntjes

Viergangen jazztrio’s stonden zondag op het menu van Jazz Middelheim 2015 in Park Den Brandt in Antwerpen. Deze editie van 13 tot en met 16 augustus bracht verschillende thema’s per dag. Het publiek genoot van jazzmuziek uit België, een aantal grote jazziconen als John Coltrane werd geëerd en op de zondag stond het jazztrio centraal.

Jazz Middelheim is niet zomaar een jazzfestival. De ambiance speelt hierbij een belangrijke rol. Het festival wordt omringd door de tuin van een landgoed. Deze tuin wordt  voor vier dagen omgetoverd tot een festivallocatie voor jong en oud. Het publiek mag met een kleedje plaats nemen op het veld of op de stoelen in en om de tent. Er is voor de kleine bezoekers een animatieveld, waar zij zich kunnen uitleven op springkussens en andere speelactiviteiten.

  
Jazztrio’s
Op de laatste dag was er op het hoofdpodium plek voor een viertal jazztrio’s die elk hun kunnen lieten horen aan het publiek. Artist in Residence pianist Jason Moran beet het spits af samen met gitarist Bill Frisell en sopraan Alicia Hall Moran, inderdaad de vrouw van Jason.

Allereerst speelde Moran en Frisell samen. Dit was een melodieus stuk waarbij piano en gitaar elkaar vonden, maar ook waarbij zij beiden elkaar uitdaagden in zowel de melodie als het solowerk. Ze wisten elkaar te overdonderen met de felheid van hun spel. Met de toevoeging van de sopraanstem werden de stukken klassiek en interessant.

Gezegend
De bewerking van stukken van Duke Ellington en George Gerswin laat zien dat deze muzikanten graag de uitdaging aangaan om oude muziek in een geheel nieuw jasje te gieten. Alicia Hall Moran wilde nog even benadrukken “dat de nummers best wel droevig klinken, maar dat zijn wij niet. We zijn juist gezegend om deze muziek op een mooie dag als deze te mogen spelen voor jullie”.   

  
De muziek is klein en ingetogen, maar heeft ook een spanningsboog die het interessant maakt. De stem van Alicia maakt het bijzonder. Klassiek en jazz ontmoeten elkaar. Piano, gitaar en zang smelten samen waardoor een geheel nieuwe muziekstijl ontstaat. De nummers duren vrij lang, maar zijn goed doordacht en uitgewerkt. Naarmate het optreden vordert worden de stukken ook steeds complexer.

Er is goed over de muziek nagedacht, er zit een duidelijk kop en staart aan. Met in het midden ruimte om de muzikale dialoog met elkaar te gaan. De heldere stem zorgt voor een rustmoment, maar voegt zeker wat toe.  Josan Moran sluit hiermee een succesvol weekend af als Artist in Residence.

   
Ravel
De Clubstage biedt ruimte voor de nog onbekende jazzformaties. Op deze dag stond daar Obara International. Een groep muzikanten uit Polen en Noorwegen, die geformeerd is om altsaxofonist Maciej Obara. De band wordt opgesplitst om een compleet programma te verzorgen voor de hele dag. Pianist Dominik Wania bijt het spits afbijten. Hij laat het publiek met open mond genieten van zijn kunnen. Van hoog naar laag, snel en langzaam. De toetsten van de piano zijn niet meer veilig voor hem. Hij brengt muziek die geïnspireerd is op de bekende klassieke pianist Ravel.

Later op de dag voegt drummer Gard Nilssen zich daarbij en gaat Ole Morten Vagan achter zijn contrabas helemaal los. Als afsluiter geven de jonge jazzheren een spetterend optreden vol vuurwerk van snelle akkoordenwisselingen. Deze groep verdient het om in de gaten gehouden te worden.

  
Pianist Steve Kuhn draait al heel wat jaar mee in de Internationale jazzwereld. Speciaal voor Middelheim heeft hij Joey Baron op drums en Steve Swallow op bas meegenomen. Samen brengen ze een concert dat vol energie wordt uitgevoerd. Alle drie de heren hebben er veel plezier in en weten elkaar via aanwijzingen helemaal te vinden in de muziek.

Complexe melodielijnen
Dynamisch pianospel karakteriseert de oude meester Kuhn. Hij vliegt over de toetsen alsof het niets is. Legt lekkere akkoorden neer bij de begeleiding, maar kan ook zeer goed soleren. Ook al zijn de heren op leeftijd, spelen kunnen ze nog steeds. Ze speelde een aantal bekende standards als ‘I Thought About You’ en ‘Slow Hot Wind’. Maar ook eigen werk als ‘Trance’ en ‘Oceans in the sky’. Met complexe melodielijnen en een sterk soleerwerk dat de luisteraar meerdere malen enthousiast maakt. Dat levert deze voortreffelijke muzikanten een groots applaus op.

  
Daarna biedt het podium ruimte aan het trio van saxofonist en klarinettist Louis Sclavis met Henri Texier op contrabas en Aldo Romana op drums. Deze Fransman draait niet om de brei heen en laat met zijn basklarinet en sopraansax horen wat zijn ziel te vertellen heeft. Ook al klinkt er een simpele melodie om het stuk mee te beginnen, het wordt helemaal uiteengesplitst zodra daarvan wordt afgeweken. Met een muzikale vrijheid als gevolg. Soms heel duidelijk, maar ook wel even een chaos. Vergelijkbaar met het leven. De rechte lijn wordt even los gelaten om te gaan freewheelen op een aantal akkoorden.

Sferisch
Hij weet hiermee zijn medemuzikanten aan zijn arm mee te nemen en samen de uitdaging aan te gaan. Maar het komt altijd weer goed. Niet alleen Sclavis is sterk, maar de al wat oudere Texier en Romana kunnen er ook wat van. De solo’s zijn lang en spannend. Wat drie mannen in staat zijn om te brengen; een groot en vol geluid. Er is zelfs een moment waarbij de klarinet het geluid van een didgeridoo laat horen, erg indrukwekkend. De heren mengen verschillende muziekstijlen door elkaar, van Oost naar West. Sferisch en avontuurlijk, een reis die lang blijft hangen in je gedachten.

  
De slotact van de avond was voor de Amerikaanse gitarist Bill Frisell. Hij is al zeer lang actief in de muziekwereld en heeft met menig grootheid op het podium gestaan. Op Middelheim heeft hij zijn trio meegenomen. Met Tony Sherr op bas en Kenny Wollesen achter het drumstel. Eerder op de dag speelde Frisell met Moran, wat hoge ogen gooide, dus dan kan dit wel wat worden. Helaas er gebeurde niet zoveel.

  
Bonanza
De drie heren spelen hoofdzakelijk voor zichzelf en liet het publiek toekijken. Er werd geen interactie met de zaal gemaakt, dat is jammer. De voorgaande artiesten deden dat wel en zorgde voor interesse in het publiek. De muziek was zeer vlak en de stukken leken veel op elkaar. Er zat geen power of dynamiek in. Jammer, want Frisell kan wel gitaar spelen. Alleen met covers als ‘Moonriver’ en het thema van de Westernserie Bonanza haal je het niet. Desondanks reageerde het publiek enthousiast met een staand applaus. En daar gaat het om op een zomerfestival in zo’n ambiance.

Deze 34^e editie van Jazz Middelheim was zeer divers en bood een programma dat voor iedereen wel wat had. Waarbij 16.000 liefhebbers hun weg hebben kunnen vinden op het terrein en genoten van echte pianojazz tot aan easylistening luistermuziek. Lekker chillen op je kleedje en wegdromen bij de muziek. De sfeer van het festival blijft top, en drinken uit glas is toch erg prettig dan al het plastic. Volgend jaar bestaat Jazz Middelheim 35 jaar. Deze 34^e editie schept hoge verwachtingen voor het jubileumprogramma.