Onderwerp: LOCATIETHEATER

24 Juni 2015

Project Solaris

Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

Het is een rare dag, de laatste dag van Oerol. De Westerkeyn is al afgebroken en de meeste bezoekers gaan in de loop van de dag richting het vaste land. Oerol is er nog wel, maar tegelijkertijd niet. Een ideale dag om 'Project Solaris' van Hanneke de Jong en Jonas de Witte te zien. Eerder al bezocht Cultuurpodiumonline deze voorstelling in een park in Amersfoort.

'Project Solaris' stelt grote vragen aan de orde.
Wat is werkelijk? Dat wat wij zien en kunnen meten, of is er meer? "Vraagt u zich ook wel eens af of alles wat je ziet, zich alleen in je gedachten afspeelt?"  leggen de theatermakers ons voor. Zijn er meerdere werkelijkheden, misschien zelfs synchroon? In hoeverre kunnen wij mensen meerdere dimensies van de werkelijkheid overzien? Het zijn kwesties die wetenschappers gek maken. Zij gaan immers uit van een enkele werkelijkheid en hun streven is om die te doorgronden. Voor De Jong en De Witte vormen de vragen het uitgangspunt van hun voorstellingen.

Zij gaan zelfs verder: Als er meerdere dimensies zijn, bepaal je dan je eigen werkelijkheid? Kun je je eigen werkelijkheid kiezen? Dat laatste opent natuurlijk vele deuren. Stel dat iemand net een geliefde heeft verloren. Misschien leeft de verloren geliefde in een andere werkelijkheid wel voort. Kun je hem of haar voelen. Of daar zelfs treffen. "Waar je je bevindt, is dat ook waar je je werkelijk bevindt?"

Het lijkt schier ondoenlijk, maar theater maakt het mogelijk het publiek in deze ingewikkelde materie mee te nemen. Tenminste, Hanneke de Jong en Jonas de Witte kunnen dat. Zij creëerden een unieke ontdekkingtocht op buitenlocatie, waar de toeschouwers meerdere dimensies van de werkelijkheid ervaren. Alsof het niets is. Het publiek wandelt rond met IPods en een koptelefoon, zoekt zijn weg in het duinlandschap, maakt verrassende dingen mee en lacht af toe verbaasd. Wat zij om zich heen zien, is vrijwel hetzelfde als het beeld op de IPod, maar niet helemaal. Ook de theatrale acts onderweg zijn verwarrend. De hoofdpersoon Chris, haar geliefde en een wetenschapper verdwalen in kleine bouwsels en lijken voor onze ogen in en uit dimensies te stappen. Alles wat voorbij is blijkt nog ergens te bestaan. Het gemak verraadt het vakmanschap van De Jong en de Witte.

De theatermakers trekken veel uit de kast: met theater, poëzie, film en techniek maken ze een eigen wereld waar het goed toeven is. Meer nog dan in Amersfoort geeft het bos en duingebied van Liesinger Plak door zijn uitgestrektheid alle ruimte om te spelen met nabijheid en afstand. Met groot vakmanschap en gevoel voor detail nemen De Jong en De Witte de deelnemers aan de wandeltocht bijna letterlijk aan de hand door theorie en verbeelding. "Volg mij maar", hoor je op de IPod als je even hapert en de weg zoekt. De timing is perfect.

"Ik snap niet waarom ik nu zo emotioneel ben", is achteraf in het boek met publiekreacties te lezen.  Theater, de verbeelding, kan mensen op ongekende dimensies raken. 'Project Solaris' verandert je blik op de werkelijkheid voorgoed.

Na deze topvoorstelling eindigt Oerol 2015 ook voor ons. Tenminste, in deze dimensie.

Hanneke de Jong & Jonas de Witte | Oerol

Doe mee met de crowdfunding actie voor Project Solaris (omdat hun kostuums gestolen zijn) en klik hier.