Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL

19 Juni 2015

De reuzen vallen op hun plaats in de duinen

Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

'Reuzen' van Theater Artemis en Ro Theater, is een van de voorstellingen van Oerol 2015 waarover de meningen ver uiteen lopen. You love it or you hate it. Weinig grijs daartussen. Eerder in het theater, de voorstelling stamt uit 2011, waren de reuzen onnoemelijk groot. Dat effect is afgezwakt op deze locatie bij Arjens Dune.

De reuzen vallen op hun plaats in de duinen. Op de een af andere manier is het heel logisch dat ze daar lopen en wonen in de grote grot op de achtergrond. Alleen lastig, al dat zand. Alle reuzen zijn ouders. In negen taferelen, telkens aangekondigd door een rijtje schoolkinderen, trekken ze op grote hoogte voorbij aan het publiek. Jonge ouders, gescheiden ouders, een moeder met een postnatale depressie, de echte ouders van de maker Jetse Batelaan, een rolstoelvader. Je groeit van ouderschap, zo is het idee. Je wordt reusachtig in vergelijking met het kleine kind in je handen. En onhandig. De reuzen van Theater Artemis klunzen wat af met zijn allen.

Het jonge ouderstel worstelt met het in elkaar zetten van de kinderwagen: "Zei ie nou klik?" De gescheiden reuzenman neemt bij elk bezoek aan zijn kind maar weer iets nieuws mee van de Intertoys. De rolstoelvader is soms opvliegend tegen zijn dochter. En ook de regisseur klunst wat met zijn vader die op een onhandig moment in de voorstelling bloemen wil geven. Jetse is meer in verhouding met zijn eigen vader en moeder, waarschijnlijk omdat hij volwassen is en zelf kinderen heeft.

Voor de reuzenvader in de rolstoel schiet het vangnet van hulpdiensten tekort, zo blijkt uit een tafereel. En ook de opname in een kliniek van de depressieve moeder lijkt weinig vruchten af te werpen. Haar onvermogen maakt haar moederschap alleen maar groter en de afstand tot haar kind letterlijker immens. Haar gestalte heeft inmiddelds onmetelijke proporties aangenomen. Ook de afstand tot haar man neemt toe. De kwetsbaarheid schrijnt.

Al met al een letterlijke voorstelling. Stukje bij beetje, langzaam, mede wegens de noodzakelijke omkledingen in verband met dubbelrollen van de acteurs, ontvouwt zich het verhaal. In heel simpele bewoordingen. Met weinig woorden. Voor sommigen te letterlijk en te langzaam. Te weinig werk voor de toch goede acteurs. Voor anderen intrigerend en raak.

Theater Artemis | Ro Theater | Oerol