Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER
17 Juni 2015
Kleine mensen in een grote geschiedenis
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Zo kan het alleen op Oerol zijn. Tientallen mensen, muisstil in een kom in het bos. Met tranen in de ogen kijkend naar 'Hartkuiltje', twee kinderen die spelen alsof ze volwassen zijn, trouwen, kinderen krijgen en hen dan plots een voor een verliezen. Het zonlicht door de boomtoppen koestert het stel, gespeeld door John Buijsman en Heidi Arts, bij de vier aardappelkistjes. Op de achtergrond spelen Arend Niks en Keimpe de Jong, ook als kinderen, stilletjes hun muziek mee. De plek, de rust van de acteurs en muzikanten, de moed van de regisseurs Wittenbols & Ligthert om niet meer te doen dan nodig, maakt het een zachtglanzend kleinood.
Kom Hoorn is een prachtige locatie voor deze ontroerende theatervoorstelling. Het geeft beschutting bij dit verdrietige relaas, gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis waarin een hele generatie Terschellinger kinderen eind 19e eeuw werd getroffen door roodvonk en difterie. Het publiek wordt onthaald door het geluid van een Terschellinger schoolklas die de namen van kinderen opsomt.
Het lijkt vrolijk en ook John Buijsman en Heidi Arts spelen een aanstekelijk kinderspel. Stel jij was vader en ik moeder. Halverwege ontaardt het in een drama. Arts probeert het nog tegen te houden: "Ach toe, mogen we nog heel even lang en gelukkig zijn?" Helaas, de geschiedenis neemt zijn loop. De opgesomde kindernamen krijgen een andere betekenis.
De vorm van een kinderspel in combinatie met licht tinkelende muziek maakt hun relaas des te dramatischer, maar tegelijkertijd vreemd draaglijk. Ook tekstueel zit het vernuft in de eenvoud. Zo wordt de rouw van het stel uitgedrukt in woorden als: 'het eiland was te groot voor hen, de lucht was te hoog'. Zo kan rouw voelen, dat alles om je heen pijn lijkt te doen. Het kinderspel geeft ook verrassend ruimte aan de boosheid van de man en vrouw onderling: "Ik maak je helemaal kapot, weet je dat?" Een kinderlijke uithaal die de volwassen woede woorden geeft. En ook de beschrijving van de vuile ontstekingsziekte is in goede kinderhanden.
Prachtige muziek, mooie kleine liedjes en expressief spel maken het grote leed klein genoeg om het ten volle te voelen. Niets meer aan doen.