Onderwerp: WERELDMUZIEK, PODIUM FOTO, MUZIEK, ALGEMEEN

18 November 2014

JazzFest Amsterdam 2014: veelzijdig en intiem

  
Tekst: David Drost en Ronald Rijntjes
Beeld: Ronald Rijntjes

Op zaterdag 15 november vond in Studio K en Stayokay Amsterdam voor de derde maal het JazzFest Amsterdam plaats. Dit kleine en intieme festival liet de bezoeker deze keer wederom genieten van bekende Amsterdamse jazz- en wereldmuziek formaties. Tijdens deze editie was zelfs een vierde zaal toegevoegd aan het programma. Deze bevond zich in de Stayokay waar met name wereldmuziek te vinden was.

De avond moest nog beginnen, maar het festival was al in volle gang. Dat merkte je niet zo zeer aan het publiek dat nog moest komen, maar aan de jazzklanken die door het gebouw vlogen. Dit festival is zeer uniek. Het is kleinschalig en er wordt geen hoofdprijs gevraagd om te genieten van een divers programma. Voor ieder wat wils, van jong tot oud.

  
Energie 

Aan unieke samenwerkingen wordt ook aandacht besteed. Zo zie je componist en pianist Martin Fondse op het podium staan met sax en harp. Zij nemen een duik in de muziek en mengen verschillende stijlen uit klassiek en jazz. De energie van de heren spat van het podium af en je ziet ze genieten.

Spannende melodielijnen en dynamiek maken de stukken die ze spelen interessant om naar te luisteren. Op harp speelt Remy van Kesteren. Hij weet de snaren zo te bespelen dat er een kleurrijk palet aan noten elkaar kruisen. Daar doorheen snijd saxofonist Mete Erker en Martin Fondse legt mooie akkoorden neer op de piano, waarna de muzikale lijn weer samen komt.

Muzikale hoogtepunten 

Een andere band waar zeker niets aan mankeert is Arifa. Deze Amsterdamse formatie met internationale roots uit Duitsland, Turkije, Roemenië en Griekenland maakt muziek die westerse jazz en Balkanmuziek met het Midden-Oosten en Centraal-Azië met elkaar verbind.

  
Pianist Franz von Chossy speelt lekker in het gehoor liggende jazz solo’s. Hierbij wordt hij begeleid door Oosterse klanken. Dit geeft deze muziek een uniek geluid. De heren gaan helemaal los op het podium en zorgen meerdere malen voor muzikale hoogtepunten.

Ze spelen zelfs zonder bassist, want (bas)klarinettist Alex Simu zorgt voor de lage tonen. De stukken die ze spelen zijn afkomstig van hun laatste album Anatolian Alchemy en ze laten alvast wat nieuw materiaal horen waarmee ze binnenkort de studio in duiken.

Arifa is een formatie die de puurheid van muziek laat horen. De nummers zitten goed in elkaar en zijn dynamisch erg sterk. Als luisteraar wordt je mee op reis genomen vanuit de Westerse jazz tot aan de het Midden-Oosten door naar Azië.

American Songbook 

Naarmate de avond vordert merk je dat het drukker wordt in het gebouw. De twee bioscoopzalen zitten vaak vol, waardoor er een rij voor de deur staat. In één van de bioscoopzalen trad zangeres Deborah Carter op. Zij speelt speciaal voor het festival in trio vorm op. Miguel Rodriguez begeleid haar op piano en Ruud Breuls op trompet. Een formatie die je niet vaak tegenkomt.

  
In de volle zaal bracht ze veelal bekende American Songbook nummers. Van artiesten als Miles Davis en Ella Fitzgerald. Dit maakt het concert zeer toegankelijk voor ook niet jazz-liefhebbers. Breuls en Rodriguez zorgen beiden voor goed solowerk en subtiele begeleiding van Carter. Die zelf haar stem zeer goed beheerst en de nummers met veel emotie en gevoel overbrengt op de luisteraar.

Een andere ontdekking van het festival was de New Yorkse bassist Petros Klampanis die voor deze gelegenheid een strijkkwartet van het Conservatorium van Amsterdam had meegenomen. Gitarist Gilad Hekselman wist met zijn gitaar lekkere noten te spelen en daardoor ontstond er een jazzclub gevoel. Even weg van de kou en genieten van het warme spel van de muzikanten.

Solo’s 

Ze brachten onder andere een mooie uitvoering van ‘A Night in Tunesia’ en een aantal eigen composities. Hierin was veel ruimte voor individualiteit in de vorm van solo’s. Een band die zeker in de gaten gehouden moet worden.

  
Als afsluiter van het festival had de organisatie gekozen voor de Amsterdamse jazz- en swingband de New Cool Collective. Leider Benjamin Herman en zijn mannen hadden er veel zin in. Ondanks dat de band iets later begon dan gepland was, stond de zaal van Stayokay vol. Vanaf de eerste noot ging het publiek uit hun dak. Niet alleen in de zaal, maar ook op het podium was het feest.

Stevige ritmes 

Trompettist en trombonist David Rockefeller ging lekker los op zijn instrumenten. De ene na de andere toon komt krachtig naar voren. Deze keer hadden ze de gitarist van Ruben Hein geleend en hij wist zichzelf gemakkelijk door de nummers heen te fietsen. Niet alleen de begeleiding was prima, het soleren ging hem ook goed af. Herman scheurde ook lekker over zijn saxen. Stevige ritmes en fijne grooves klonken door de zaal.

  
Ze speelde naast bekende stukken ook nummers van hun nieuwe album Electric Monkey Sessions. Deze nummers waren iets rustiger en dat merkte je ook aan het publiek. Er werd meer gepraat in de zaal, maar de echte dansliefhebber genoot volop.

Deze muziek heeft invloeden uit Zuid Amerika, waarbij de Cumbia een belangrijke rol vervult. Nadat de New Cool het publiek had vermaakt en luid applaus in ontvangst nam kon de festivalganger nog lekker nadansen tot in de late uurtjes op de beats van DJ Leroy Rey.