Onderwerp: MUZIEK, ALGEMEEN

16 November 2014

Spetterende Stanley Clarke Band in LantarenVenster

Tekst: Serge Julien

Als basgrootmeester Stanley Clarke in Nederland optreedt, dan is dat doorgaans tijdens het North Sea Jazz Festival. Vaak staat hij dan in de grote Nile-zaal. Als een van de belangrijkste basinnovators dan op 12 november 2014 naar het intieme LantarenVenster in Rotterdam komt, kun je maar beter een kaartje scoren. De fans en muziekliefhebbers die erbij waren, kregen een daverend concert voorgeschoteld waar de spetters en vonken vanaf vlogen.
 
Stanley Clarke (63) maakt zijn opwachting in de jazzwereld in 1972 bij de eerste incarnatie van Chick Corea’s legendarische fusion-formatie Return To Forever. Vanaf dat moment bouwt de Amerikaan een omvangrijk oeuvre van solo- en groepsprojecten. Zowel op contrabas als elektrische bas is hij een van de grote vernieuwers die niet alleen jazzliefhebbers, maar ook rockfanaten aantrekt.

‘School Days’ uit 1976 is zijn grote klassieker. Een kleine greep van artiesten met wie hij samenwerkte zijn Dee Dee Bridgewater,  Santana, Marcus Miller, Victor Wooten en zijn veel te vroeg overleden maatje George Duke aan wie hij zijn laatste album Up opdraagt.

Vinnig
In LantarenVenster rijgt Clarke het slordige 300 man tellende publiek in een kwinkslag om zijn vingers als hij de toon zet met een stomend hete uitvoering van George Duke’s Brazilian Love Affair. Zijn karakteristieke sound met vinnig hamerende speeltechniek op de elektrisch versterkte contrabas – die hij tot aan de toegift niet meer loslaat - klinkt authentiek zoals je van hem bent gewend. In een kleine twee uur mixt hij oud en nieuw door elkaar zoals Return To Forever’s ‘No Mystery’, ‘Song To John’ van het album Journey To Love, Bass Folk Song #13 van Up en natuurlijk ‘School Days’.   

Jonge honden
De songs worden flink uitgerekt zodat zijn opvallend jonge honden hun talenten kunnen etaleren. Zo toont de 18-jarige Georgiaanse pianist Beka Gochiashvili schuddend en springend op zijn kruk een expressieve speelwijze met gevoel voor complexe melodieën en opzwepend snelle ritmes.  Zijn één jaar oudere counterpart Cameron Graves is beheerster, maar niet minder gezegend van talent. Hij creëert met elektrische partijen een subtiel stukje atmosferisch effect om de songs extra cachet te geven.

Uitsmijter van de show is de Texaanse drummer Michael Mitchell. Hij krijgt van Clarke extra aandacht vanwege zijn twintigste verjaardag.  De jonge knaap uit Dallas is vanaf de eerste tel een explosie van technisch geweld, getraind met krachtig eclectische slagspel en een duizelingwekkende snelheid waar Billy Cobham en Omar Hakim met het kwijl in hun mond en wijd opengesperde ogen bij zouden staan observeren. 

Interacties
Stanley Clarke houdt in LantarenVenster van begin tot eind de aandacht van zijn publiek vast. Hij kapselt het publiek in met zijn bijzondere en unieke speelstijl. Zijn nieuwe band is een flinke katalysator waardoor continu spannende interacties ontstaan in ritmische jazz enerzijds en stuwende fusion anderzijds. Niet alleen de bezoekers, maar ook de muzikanten glunderen zichtbaar van plezier. Stanley Clarke bewijst nog eens zijn vakmanschap, pionierswerk en zijn neus voor nieuw talent.