Onderwerp: MUZIEK, ALGEMEEN
26 September 2014
Wolfgang Maiwald Trio – The Silent Ones
Tekst: Serge Julien
Beeld: Ron Beenen
Met de release van zijn tweede album The Silent Ones zet jazzpianist Wolfgang Maiwald zichzelf definitief op de Nederlandse en buitenlandse jazzkaart. De muzikant creëert in een dozijn composities een meeslepend werkstuk balancerend tussen traditie en heden dat bol staat van melodie, harmonie en ritmiek.
De van oorsprong Duitse Wolfgang Maiwald verraste in 2010 menig jazzliefhebber met zijn debuut Two Faces dat uitnodigde tot juichende recensies. Hij stond vervolgens op de podia met diverse grote namen als Joe Lovano, Tim Ries, Benjamin Herman en Ellen ten Damme. In 2013 had Maiwald met zijn trio bestaande uit Guus Bakker en drummer Pim Dros een succesvolle showcase tijdens de Nederlandse Jazzdag en in 2014 bereikte hij de halve finale van de Dutch Jazz Competition.
Nestelen
Met zijn nieuwe album maakt de pianist opnieuw grote indruk. The Silent Ones bevat twaalf instrumentale composities waarvan negen door hem zelf geschreven. De stukken nestelen zich snel tussen de oren doordat ze uitblinken met hypnotiserende melodielijnen, opwindende grooves en bevlogen improvisaties. Zo klinkt de opener Flamencina speels met geraffineerde beboplijnen, terwijl Tribute to Rob tussen de dromerige en lome klanken mooie afwijkende accenten prijsgeeft.
Melancholie, romantiek en opbouwende mystiek vormen het palet voor de prachtige titeltrack, waarna Maiwald de boel weer openbreekt met een nummer als The Passion Dances dat de sfeer ademt van een grote stad als New York; dynamisch, kleurrijk, modern en uitdagend. Song of Songs is de toepasselijke titel voor misschien wel het prijsnummer op het album is. Het samenspel tussen de drie musici komt hierop ijzersterk naar voren en de variatieovergangen zijn ronduit fraai.
Herbie Hancock
Dat Wolfgang ook overtuigt met interpretaties van andermans werk bewijst hij met stukken van bebop-trombonist J.J. Johnson en Herbie Hancock. Johnson’s Lament is een bewerking die een traditionele jazzgang bewandelt en Hancock’s Sonrisa van het album The Piano uit 1979 roept een zekere dramatiek en wanhoop op. Maar wat vooral opvalt, is hoe deze nummers naadloos aansluiten op Maiwald’s eigen composities.
Met The Silent Ones zet de veelzijdige Wolfgang Maiwald een opvallend album neer waarop hij zich niet beperkt tot standaard patronen, maar juist ook buiten de geijkte kaders opereert en daardoor verrast met originaliteit. Als één aspect direct opvalt, dan is dat Maiwald’s gevoel voor verrukkelijke melodieën die zowel een wonderschone tederheid als subtiele spanning vertonen. Liefhebbers van grootheden als Herbie Hancock, Lyle Mays of dichter bij huis Peter Beets, moeten The Silent Ones vooral in huis halen, want dit is een zeer interessante jazzrelease.