Onderwerp: MUZIEK, DE PARADE, FESTIVAL
24 Juli 2014
We, the people here, don't want a war!
Door Paolo met foto's van Mieke Kreunen
Zondagavond 20 juli was het een broeierige hete midzomeravond. Het Paradeterrein in Utrecht was bomvol met mensen die zich met hapjes en drankjes uitstekend leken te vermaken maar die vanwege de zinderende hitte in de theatertenten niet zo enthousiast waren om ook daadwerkelijk voorstellingen te gaan zien.
Dat gold ook voor de voorstelling Barricade. De tent bleek maar halfvol. Mogelijk kwam dit mede vanwege het feit dat Leoni Jansen van haar deelname aan de voorstelling wegens familieomstandigheden moest afzien. Izaline Calister had in overleg met de musici besloten om die avond de voorstelling toch door te laten gaan en de gekozen liedjes alleen te zingen (uiteraard wel met de oorspronkelijke begeleidingsgroep bestaande uit een bassist/zangeres en gitarist/zanger).
Izaline is niet alleen een hele mooie vrouw, maar ook een hele innemende persoonlijkheid. Na een korte introductie, waarin zij het publiek verzocht om een beetje begrip wanneer zij af en toe op een papiertje met liedjesteksten moest kijken nu ze alleen was, ging de voorstelling van start.
Barricade is een compilatie van oorspronkelijke protestsongs vanaf de jaren ’60. Dat waren de jaren waarin jongeren zich openlijk gingen afzetten tegen het etablishment en op allerlei manieren werd geprotesteerd, onder andere door middel van protestliedjes. Liedjes die iedereen wel kent en die eigenlijk - maar ook jammer genoeg - tijdloos blijken te zijn. Want sinds de jaren ’60 is er eigenlijk ten aanzien van een heleboel wereldproblemen, ondanks alle mensenrechten- en milieuactivisten, technische vooruitgangen, verbeterde communicatiemiddelen, helaas maar weinig veranderd. Er wordt nog steeds gediscrimineerd op ras, geloof en andere persoonskenmerken, oorlog gevoerd, macht misbruikt en het grote geld regeert nog steeds. Daar hebben al die protestsongs helaas toch weinig in kunnen veranderen. Met dat alles blijft het de kunst om in een betere wereld te blijven geloven.
Izaline heeft een greep gedaan uit het repertoire en een selectie gezongen van de veel uitgebreidere playlist waarmee het gezelschap na de zomer de theaters in gaat. Zij trapte af met Times They Are A-Changin’ van Bob Dylan, eigenlijk de eerste echte protestzanger ter wereld. Vervolgens vertolkingen van onder meer Give Me Hope Joanna, een lied tegen apartheid, Fuck You (very very much) speciaal geschreven 'ter ere van' George Bush Jr., I Want To Sing A Song Of Freedom van Bobby Darin (tekst spreekt voor zich) waarin het enthousiaste publiek meezong. Hoogtepunt van het concert was voor mij de vertolking van Blowin’ In The Wind, eveneens van Dylan, waarbij was gekozen voor een adembenemend fraai arrangement met een zeer originele samenzang en onverwachte harmonie van stemmen en muziek. Alleen voor dat lied zou iedereen de voorstelling moeten gaan zien! De afsluiter was het Nederlandstalig protestnummer van Boudewijn de Groot (Meneer de President).
Een pareltje van een voorstelling, een ingetogen half uur met mooie liedjes. Gezongen door een innemende zangeres met een kleine muzikale bezetting. Doordat het zo mooi klein werd gehouden, kreeg het geheel ook nog een intiem karakter. En dat is knap bij zoveel Paradelawaai buiten de tent. Een aanrader!
Ik ben benieuwd hoe de voorstelling zal zijn samen met Leonie Jansen dus ik ga deze voorstelling zeker nog eens zien!
Come and sing a simple song of freedom,
Sing it like you've never sung before,
Let it fill the air,
Tell the people everywhere
We, the people here, don't want a war!