Onderwerp: DE PARADE, FESTIVAL, DANS
23 Juli 2014
Offending the audience: ongemakkelijk èn vermakelijk
Een naakte vrouw die bananen uitdeelt aan het publiek dat de tent binnenkomt om een plaatsje op de tribune te zoeken. De toon is gezet voor Offending the audience want gemakkelijker wordt het niet, wel confronterender en vervreemdender. De dansvoorstelling van Club Guy & Roni’s Poetic Disasters Club in de regie van Hendrik Aerts is gebaseerd op het gelijknamige stuk van de Oostenrijkse toneelschrijver Peter Handke. In dit stuk wordt doelbewust géén theater gemaakt maar wordt de essentie ervan, de verwachtingen van het publiek en de interactie tussen publiek en toeschouwers, of veelal juist het ontbreken ervan, aan de kaak gesteld.
In de tent zijn tribunes geplaatst aan weerszijden van het speelvlak en daarmee wordt het publiek aan de overkant onderdeel van het decor. Een soms zeer vermakelijk decor, want hoe moet je kijken als een poedelnaakte vrouw ineens naast je komt zitten op de tribune of op haar hurken voor je neus zit?
Je voelt het ongemak van de mensen om je heen als de performers de tribunes op gaan en contact leggen met het publiek. Je hoort iedereen denken: “Help, ik hoop maar niet dat ze me op het toneel willen halen”. Dat ze al op het toneel zitten, dringt bij de meesten langzaam maar zeker door.
Terwijl de dansers bezig zijn op het speelvlak, op de tribunes, contact maken met het publiek of zich aan- of uitkleden wordt herhaald en nogmaals herhaald dat het geen theater is wat getoond wordt, maar dat er gespeeld wordt, met het publiek wel te verstaan.
"U hebt geen enkele fantasie nodig. U hoeft niet te weten, dat dit hier een toneel is. U hoeft niets te verwachten. U hoeft niet vol verwachting eens lekker onderuit te zakken. U hoeft niet te weten, dat hier alleen maar gespeeld wordt. Wij creëren geen verhaaltjes. U volgt geen gebeuren. U speelt niet mee. Hier wordt met u gespeeld. Dit is een woordspeling."
De dans is vrolijk, heftig, hysterisch en opgewonden en houdt de vaart in de voorstelling. IJzersterk is één van de laatste scenes waarin één van de vrouwen totaal uit haar dak gaat zoals alleen vrouwen dat kunnen doen.
Het bestaansrecht van de performer wordt weliswaar ter discussie gesteld maar wordt in mijn ogen juist weer bewezen in deze voorstelling van regisseur Hendrik Aerts. De spiegel die ons als publiek werd voorgehouden door de performer was even ongemakkelijk als vermakelijk.
Well done!