Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

8 Juli 2014

Dansen in een poncho tijdens De Wereld Draait Buiten 2014

  
Tekst en beeld: Ronald Rijntjes

Tijdens de tweede editie van De Wereld Draait Buiten is het terrein van de Westergasfabriek omgebouwd tot festivalterrein voor één dag. Veel publiek kwam op deze editie af, waardoor er vaak lange rijen stonden om een bepaalde artiest te bewonderen. Met name de acts die in het Transformatorhuis en in de Gashouder stonden waren snel gevuld. Het festival biedt een divers programma. Niet alleen muziek is er te horen, maar er zijn ook lezingen en je kon je haar laten knippen.

Bekende namen als Selah Sue, Blaudzun, Moss, Shirma Rouse, Michael Kiwanuka en Paolo Nutini wisten het publiek prima te vermaken. Helaas speelde het weer halverwege de dag parten, doordat er een aantal flinke buien over het terrein waaide. Hierdoor stonden de artiesten op het Parkpodium voor een half veld te spelen en kregen de eettenten het moeilijk. Het grasveld werd een modderpoel en de bezoeker verschuilde zich onder een poncho. Dit had ook wel wat, maar een festival als dit heeft meer sfeer als de zon schijnt.

 
The Silverfaces
Door de hevige buien wisten de bezoekers zich nog te vermaken in de binnen podia. Hier ontstond een goede sfeer en werd er meegezongen en gedanst. Opvallend was de band The Silverfaces. Deze jonge band, bestaande uit twee mannen en twee vrouwen, maken rockmuziek met snelle ritmes en strakke solo’s. Frontman Jesse Koch zingt en speelt gitaar.

Hij weet de ene na de andere snerpende gitaartoon en solo uit zijn instrument te toveren. De vrouwelijke bassiste Sonya Vos en drumster Nienke Overmans zorgen voor een strakke drive waarbij toetsenist Martin Scheppink zijn weg weer vind met vele verschillende geluiden en solo’s.

Deze jonge podiumbeesten wisten de zaal vanaf het begin tot eind te boeien en vast te houden. Aan het eind ontstond een groots applaus dat zeker verdiend is. Koch kondigde ook aan dat zij EP’s mee hadden en deze te koop waren vooraan het podium, “je krijgt er zelfs nog een handtekening bij”.

  
Vlaams accent
Selah Sue gaf een optreden die ondanks de regen minder publiek mocht ontvangen, maar wel met veel plezier en overtuiging op het podium stond te spelen. Naast een aantal bekende hits bracht zo ook wat nieuw werk dat zeker de moeite waard is. Haar unieke stemgeluid zorgt voor liedjes die puurheid uitstralen.

Met haar Vlaamse accent verteld ze tussen de nummers door hoe blij is om hier te mogen staan. De overige bandleden geven haar muziek voldoende body en uitdaging om haar muziek op een hoger niveau te krijgen.

 
In het Transformatorhuis stond Neerlandssouldiva Shirma Rouse die voor deze gelegenheid haar Gospelchoire had meegenomen. Het podium stond helemaal vol met zangers en zangeressen die elk een solostuk mochten zingen, waarbij de andere de begeleiding verzorgde samen met de ritmesectie.

Veelal bekende soulnummers kwamen voorbij. Rouse nam zo nu en dan zelf ook de lead en liet daarmee horen hoe krachtig haar stem is. Bij de andere leadzangers was soms een valse noot te horen. Dat mocht de pret niet drukken en het dak ging eraf.

   
Aanstekelijke popliedjes
Paolo Nutini was de slotact op het Parkpodium en tevens van het festival. Met zijn aanstekelijke popliedjes wist hij het publiek om zijn vinger te winden. Zijn looks deden de harten van de vrouwelijke bezoeker sneller kloppen en zij zongen veel nummers mee. Het was nu ook droog en alle bezoekers kwamen samen tijdens zijn optreden.

Nutini had een grote band met zich meegenomen, die hem voldoende ondersteuning gaf onder zijn vocale kwaliteiten. De nummers zitten goed in elkaar en geven zelfs nog ruimte om zo nu en dan een solo te laten horen. De blazerssectie is strak en het ritme opzwepend. Al met al een opkomende ster die dit jaar al vele podia voor zich heeft weten te winnen en nu ook hier in Amsterdam.

  
Hersenhelft
Naast de vele optredende bands was er de Westertent waar men kon luisteren naar een aantal colleges, dat voortkomt uit de tv-serie. Hier stond bijvoorbeeld Prof. Dr. Eric Scherder die verhaal hield over het functioneren van de hersenen en de relatie die het heeft als je muziek speelt of erna luistert.

Welke hersenhelft wordt dan geactiveerd en wat zijn de kenmerken die de betreffende persoon dan heeft. Daarnaast liet hij hersenen zien die aangetast zijn door dementie. Dit alles werd ondersteund door beelden en fragmenten. Het publiek reageerde hier goed op en de ‘lesstof’ werd goed opgenomen.

  
Aan het eind van de avond betrad Nico Dijkshoorn het podium in de tent en droeg een aantal gedichten en verhalen voor. Er werd rijkelijk om gelachen en geapplaudisseerd. In de Westerliefde was er een plek waar de bezoekers hun haar kon laten knippen.

Ondanks de regen is deze editie van De Wereld Draait Buiten een succes te noemen. Een divers festival dat voor iedereen wat te bieden heeft, ook al ben je geen fan van De Wereld Draait Door.