Onderwerp: TONEEL, FESTIVAL, LOCATIETHEATER, OEROL

1 Juli 2014

Arianna is de draad kwijt

Door Youetta Visser met foto's van Sandra van Kampen

Volgens de Griekse mythologie redt Ariadne (ook wel Arianna genoemd) haar geliefde Theseus uit het doolhof met een rode draad. Eenmaal gered laat hij haar keihard zitten op het eiland Naxos.  Zij weent om haar lot. De jonge regisseur Lizzy Timmers bewerkte het lamento d’Arianna dat componist Monteverdi in 1608 schreef - het enige bewaard gebleven deel van zijn opera - tot een verrassend moderne muziektheatervoorstelling.  Niet alleen Arianna, maar alle personages in deze meeslepende Oerol-voorstelling zijn de draad kwijt. Naxos werd ingeruild voor een verlaten parkeerplaats op Terschelling, bij Paal 8 op West.

Hoofdrolspeelster Yonina Spijker is daar net gecrasht met haar auto en probeert hortend en stotend te ontwarren waar zij is en hoe zij daar is gekomen. Zeer overtuigend zet Spijker deze diffuse zoektocht neer, waarin zij elke keer terugkeert naar de plek op het asfalt waar zij lag toen ze bijkwam.

Opnieuw proberen. Langzamerhand herinnert Arianna zich haar geliefde, die haar heeft verlaten en heeft achtergelaten in hun flat. Hij houdt niet meer van haar. Timmers en Spijker schreven samen verweerde teksten en weten de verlatenheid te treffen met schrijnend herkenbare situaties. Kleine haakjes van pijn in ogenschijnlijk willekeurige volgorde. Flarden. Bijvoorbeeld dat Arianna zichzelf hoort, terwijl ze wanhopig opgewekt de voicemail van haar geliefde inspreekt om te informeren waar hij blijft. Of dat zij ineens doorslaat in de supermarkt waar ze, moe na een zware werkdag, probeert langs een karretje te komen dat het gangpad blokkeert. Het schuim staat op haar lippen. Dit alles speelt zich af in het desolaat filmisch decor van de op zijn kop liggende auto en steeds meer losse spullen, verspreid over de grond.

Onderwijl verschijnen ook anderen ten tonele die de weg kwijt zijn. Een jonge jongen op een scooter, die ineens doorgeslagen is als zijn baas niets meer zegt over de beloofde baan als afdelingshoofd. Een dronken moeder die met trots kijkt naar haar ideale dochter en wanhopig ziet hoe deze zich goedmoedig laat mishandelen op school. Ook het publiek wordt geconfronteerd met haar eigen onvermogen. Timmers wrijft het onder de neus dat China het nu voor het zeggen heeft, terwijl wij in het Westen nog doen alsof er niets is veranderd.

De muziek, diverse moderne bewerkingen van het oorspronkelijke tranendal, gecomponeerd door Ton van der Meer, wordt samen met hem gespeeld en gezongen door de acteurs. Helaas is het soms niet helemaal zuiver. Een bewerking van klassieke muziek is nu eenmaal niet eenvoudig als je niet klassiek geschoold bent, zeker onder deze lastige omstandigheden buiten. Veel beter gaat het met de meer moderne stukken, dan draagt de muziek optimaal bij aan het verhaal. De plaatsing van de muzikanten onder een klein afdakje is wel logisch, maar oogt wat knullig.

Een voorstelling die gedragen wordt door briljante teksten, het bevlogen spel van met name Spijker en de desolate enscenering. Uiteindelijk ligt Arianna op de auto terwijl een stroom van water uit de kofferbak op het asfalt stort. De tranen van een verlaten vrouw die huilt om haar lot. Hoeveel invloed heb je als mens? ‘Arianna ‘ legt de eenzaamheid en wanhoop feilloos bloot en zindert nog lang na in gedachte. Lizzy Timmers geeft een veelbelovend visitekaartje af.

Veenfabriek | Lizzy Timmers | Oerol