Onderwerp: MUZIEK, LOCATIETHEATER, FESTIVAL, OEROL
19 Juni 2014
Spelen op de puinhoop
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Het is een teringzooi bij popband De Kift. Zij spelen op Nollekes Zuid, waar Oerol en Terschelling juist netjes een openluchttheater maakten van de plaatselijke vuilnisbelt. Tevergeefs, het vuilnis is weer terug: luid en duidelijk. De Kift is al weken bezig met het verzamelen van oude spullen op het eiland. Een oude SRV-wagen, "uit de tuin van Terschellinger Hans Toby geplukt", een accuboor zonder bitjes, een kapotte verwarming, een broodrooster en honderden andere afgedankte spullen vonden via de milieustraat op de wagen van Hoornse kroegbaas Nico Danenberg hun plek op een ondergrond van speciaal ontworpen netten vol plastic. In dit decor wonen mensen, aan de rafelranden van de stad. Geen taxi te bekennen hier.
De doorgewinterde bandleden van De Kift hebben dit jaar theatermaker Sanne den Hartogh benaderd. Samen maakten ze een muziektheaterstuk dat vol ruige muziek, kwetsbare songs en stevige teksten de verlatenheid en ondergang van mensen en hun aarde weergeeft. Frontman Ferry Heijne: "Als band ben je natuurlijk op elkaar ingespeeld, maar in het theater gelden andere wetten. Regisseur Erik Whien heeft erop gelet dat we onze losheid behouden en lekker spelen met elkaar. Je moet je niet opgesloten voelen. Geen dwangbuis." De locatie werd pas later toegevoegd aan het verhaal.
De bewoners van de vuilnisbelt zijn een beetje op drift. Zo is daar Lotti, het fluistert in haar hoofd terwijl ze droomt van haar nooit geboren zoon. En Hovink, die tracht de natuur te redden in zijn moestuin, waar hij filosofen als Descartes die twijfelen over de zin van het bestaan te slim af is. "Als ik een bloemkool zie, dan is die er gewoon." Of de zenuwachtige Ralphie die iets teveel blowt, ratten ziet en oude spullen verpatst. De barse drummer neemt de ondergang van de aarde voor zijn rekening in tirades rode en blauwe rook. En Bavink, je weet wel van Nescio, die gefascineerd is door een vrouw en probeert haar blik te vangen en voor eeuwig vast te leggen. Elk personage is uitgerangeerd, tijdelijk of langer. En allemaal blijken ze gaande de voorstelling niet helemaal losgeslagen. Ze hebben ook wel gelijk.
De muziek van De Kift was altijd al recht door zee en poëtisch. Nu spelen zij op nog meer instrumenten. Ik telde twee bastuba's, twee baritons, een trompet, vijf gitaren, een drum en allerlei ander slagwerk. Als Ralphie onhandig mee wil doen met de muziek, bespeelt de band samen met hem de autoharp. De accordeon op een tafeltje, te bedienen met een hendel, is ook met zijn tweeën te bespelen. Natuurlijk weet de Kift van de lege flessen een instrument te maken. De theatrale vormgeving draagt bij aan de kracht van het verhaal.
Na Oerol moeten De Kift en Sanne den Hartogh nog even kijken waar en hoe ze de netten met afval uitrollen: in het pop- of in het theatercircuit. Gelukkig mogen we in september ook de CD verwachten van deze voorstelling; De Kift maakt traditiegetrouw een kunstwerk van het hoesje.
Lekker hoor. Een voorstelling vol mooie woorden en stampende muziek die weinig te raden overlaat. Vuilnis, dat zijn we. Geld, daar houden we veel te veel van. En als we niet uitkijken gaan steeds meer mensen ten onder. Het boeit tot het einde, als kroegeigenaar Nico Danenberg nog een hoop blikken op de vuilnisbelt gooit. Vreemd genoeg voelen de toeschouwers zich na afloop weer helemaal opgeladen.