Onderwerp: FESTIVAL, OEROL, TONEEL
15 Juni 2014
Falen is geen optie
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Daar staat hij dan, fors en zwetend in zijn grote witte onderbroek. Hij is te laat. Zijn wekker is niet gegaan. Waar is zijn tweede sok? Als portier is het essentieel dat hij als eerste aanwezig is en het gebouw opent. Hij wordt vast ontslagen nu. Geholpen door regisseur Yahya Gaier die heel voorzichtig door het decor schuifelt met een nekkraag om, maakt Jack Wouterse op Mister Bean-achtige wijze, grappig maar heel nauwkeurig, binnen 10 minuten voor het publiek invoelbaar hoe erg het is om niet te voldoen. Herkenbaar. De toeschouwers lachen om de opeenvolging van tegenslagen die hem beletten op tijd op zijn werk te zijn. Later sijpelen de angst en eenzaamheid ongenadig door. De met sterren overladen voorstelling Samurai van het ROtheater is met recht een aanrader op Oerol.
Wat een genoegen om twee goede acteurs aan het werk te zien. Heel rustig bouwen zij aan de angst. Als Wouterse klem komt te zitten, laat hij dat eerst gebeuren voordat hij in zijn mimiek de wanhoop deelt met het publiek. Hetzelfde geldt voor Gaier die moet bukken om door een deurtje het podium te verlaten. Als Wouterse lacht, heeft het publiek geen seconde het idee dat hij speelt. De entourage is eenvoudig. Hoge verschuifbare panelen bakenen het podium af. Een paneel verandert tijdens de voorstelling met een zaag en boor simpel in portiersloge en in voordeur met brievenbus. Op de panelen de projectie van een wirwar aan gele, blauwe en rode lijnen, die toenemen tijdens de voorstelling. Ze refereren aan de keuzestress van de portier die Wouterse speelt; hij kan niet kiezen welke van deze basiskleuren goed is voor een waslijn. Veiligheidshalve kiest hij namelijk meestal wit. Zijn hele woning is ook wit, net als zijn overhemden.
Is het eerst nog grappig dat zijn baas zijn naam niet weet en verbastert tot Samurai, hij die dient. Tegen de tijd dat hij kompleet in de stress bij de kassa staat met zijn waslijn, de cassiere glimlacht lief en meewarig maar geslepen, is het publiek stil. Heel precies herhaalt Wouterse keer op keer het schema dat hij elke dag punctueel afwerkt. Tot op de minuut. Elk woord gooit hij met nadruk de zaal in. Op de achtergrond is een zachte westernblues te horen. Nee, het loopt niet goed af. Heel nauwkeurig maakt hij er zelf een eind aan, gewikkeld in waslijn. Zouden ze hem wel vinden?
Na afloop blijft een gezin met volwassen kinderen zitten op de tribune: "Ik ben eigenlijk ook zo punctueel en angstig", zegt de moeder verbaasd. Regisseur Gaier hoopt ondertussen dat het publiek erbij blijft in de schuur Cupido, waar het veel lichter is dan in een theater. Jack Wouterse vraagt of het goed was. En een productieassistent spijkert een vers paneel in het decor. Om half zes is de volgende voorstelling. Stipt.