Onderwerp: CABARET

6 December 2013

Maar Ondertussen,,,

Door Youetta Visser met foto's van Paulien Cornelisse

Buiten gaat de koopavond in Alphen aan den Rijn gewoon door. De voorbereidingen voor Sinterklaas zijn in volle gang. Binnen vertelt Paulien Cornelisse waarom zij ‘ondertussen’ zo’n mooi woord vindt. Er valt veel samen op deze avond.

Ik zag de try-out in Amsterdam en zie nu de voorstelling. Wat is er ondertussen veranderd? Ten eerste de zaal; van een optreden in een kleine kelder met 40 mensen is Cornelisse opgeklommen naar een zaal met meer dan 700 stoelen. Van stoere sneakers naar platte gympjes. Deze seizoensopbouw weerspiegelt de carrière van Paulien Cornelisse. De kleine zaal was ongemakkelijk voor haar grote talent; het spatte lustig tegen de muren op in een zoektocht naar buiten. Maar in een hele grote zaal raak ik haar een beetje kwijt, zeker als ze dingen aanwijst op de projecties op het achterdoek. Het podium lijkt soms groot voor een one-woman show, wat jammer is want er valt veel te genieten vanavond. De zaal zit dan ook vol.

Famous last words                                                                                                                
Aan de gesproken performance is nu muziek toegevoegd. Paulien opent met een blokfluitsolo op de song California Dreaming. Gezien haar leeftijd een verrassend ouderwetse keuze. Ze eindigt haar voorstelling voor de hemelpoort. In de tussentijd is de zin van het leven uit de doeken gedaan en hebben we via een microscoop kennis gemaakt met de bloedcellen van Paulien. Onrustige cellen, die ondertussen ook maar gewoon hun gang gaan. De manier waarop Cornelisse uitweidt over het medische onderzoek en de bijbehorende operatie is een komisch hoogstandje. Eigenlijk zijn we met zijn allen op een gegeven moment genoeglijk aan het lachen om haar panische zoektocht naar ‘famous last words’. Ook haar spuug mogen we onder de microscoop bewonderen. De nogal psychedelisch bewegende projecties hiervan sluiten goed aan bij het jaren 60 openingsmuziekje. Haar nerd zijn is een dingetje voor Paulien Cornelisse, dat zij graag uitvergoot met haar microscoop.

Bloedcellen                                                                                                                               
Mijn hersencellen zijn ondertussen ook iets verouderd: volgens mij kleurde het bloed in Amsterdam rood en nu grijs/beige. Een beetje vreemd, maar het valt mooi in een verhaal over een doos kleurpotloden en het meeleven met het potlood dat zo weinig gekozen werd. Het is een uitgekiende voorstelling, waarin  alles gaandeweg lekker op zijn plek valt. Dat geeft ook het vakmanschap van Cornelisse weer. De voorstelling heeft een thema, een opbouw, een richting. Het publiek kan zich daaraan laven, in een tijd waarin cabaretvoorstellingen vaak bestaan uit allerlei achter elkaar geplakte leuke ingevingen, die je bent vergeten zodra je buiten staat. En ook in deze mooie voorstelling is ruimte voor kleine taalgenoegens. Paulien introduceert nieuwe leestekens, zoals de , , ,  (gebruikt in een opsomming met weinig voorbeelden) of het uitroepteken met een komma waar nu een punt staat. Je weet immers nooit of je nóg wat gaat roepen.

Flarden Sinterklaasmuziek begeleiden ons terug naar de parkeergarage. Mijn beurt om te zoeken naar famous last words ...