Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER
22 Juni 2013
Wat kies je? Oui ou non?
Door Mylène Schuit met foto's van Wikke van Houwelingen
Allons enfants de la Patrie, le jour de gloire est arrivé!
Rond de kerk van Midsland loopt een grote groep mensen achter trommels en vlaggen aan. Ze zingen de Marseillaise, scanderen leuzen en voeren revolutie… Dat waren de mensen die ‘oui’ zeiden op de vraag van Robespierre of je iets wilde gaan doen, iets wilde veranderen in de wereld. De achterblijvers in de kerk zeiden ‘non’. Zij zagen Julie Danton sterven.
Dantons Dood gaf na afloop in de B&B waar wij slapen nog aanleiding om uitvoerig na te kaarten. Wie had welke keuze gemaakt, ben je met de revolutie meegegaan of heb je gekozen om te aanvaarden dat het is zoals het is, niets te doen en de voorstelling in de kerk uit te kijken. Stof tot nadenken…
De Toneelschuur heeft Danton’s Dood radicaal bewerkt en dat uit zich zowel in de aankleding, de kostuums als in de tekst. Het uiterlijk van de kerk in Midsland is radicaal veranderd van een sereen wit interieur naar agressief, rauw, zwart en bloed, leuzen over revoluties en veel junk.
Tijdens de voorstelling word je van het ene dilemma naar het andere geslingerd. In ieder mens schuilt wel een idealist, een dromer, een stukje hoop op een andere toekomst. Maar hoever ga je dan?
George Danton was een kopstuk ten tijde van de Franse Revolutie (eind 18e eeuw). Hij was populair, een ‘bon vivant’, die genoot van het leven maar ook omstreden was. Zijn tegenstander, Robespierre slaat door naar de andere kant. Waar ze ooit samen zij aan zij streden in de revolutie, is Robespierre nu een betweter die teleurgesteld is in de egocentrische houding van Danton. Deze laat zich niets meer gelegen liggen aan ellende, dood en verderf om zich heen, maar heeft zich teruggetrokken in zijn eigen veilige leventje.
Zo nu en dan dwalen mijn gedachten af. De Franse Revolutie is al zo lang geleden en toch trek je snel parallellen met de huidige tijd. Mensen die idealen hebben en er voor willen strijden: de opstand in Egypte, de gevechten voor meer vrijheid in Syrië, Istanbul. Is er dan zo weinig veranderd? Vechten er velen voor een betere toekomst of is het een kudde schapen die achter een paar leiders aanloopt? Wie bepaalt wat een mooiere en betere wereld voor ons is? Bepalen we dat samen of zijn we allemaal individuen met onze eigen opvattingen, noden en wensen? We zijn toch allemaal gelijk (egalite), we zijn toch allemaal op zoek naar ons eigen stukje vrijheid (liberté) en het is handig om samen op te trekken om dat te bewerkstelligen (fraternite). Maar de natuur gaat toch ook haar eigen gang en laat zich toch ook geen wetten voorschrijven? De locatie draagt bij aan mijn dilemma. De kerk is immers - hoewel een toevluchtsoord voor contemplatie, verbroedering en overdenking - ook door de eeuwen heen vaak partij geweest bij oorlogen over het geloof.
In opstand komen of niet? Als we voor de revolutie kiezen, wat gebeurt dan? Doen we iets of doen we niets? We moeten kiezen: oui ou non. Een deel van het publiek kijkt de voorstelling af in de kerk. Het andere deel doet mee aan de revolutie en kalkt op de muur zonder wie de wereld beter af zou zijn: sadisten, egoïsten, politici, racisten, seksisten, mijn buurman, Assad of Donald Duck.