Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL

21 Juni 2013

Een postzegeltje Kosovo op het Geitenpark

  
Door Mylène Schuit met foto's van Mieke Kreunen

Ben je net met de boot aangekomen in West en verheug je je op vier dagen Terschelling, beland je onmiddellijk in Kosovo.

We kijken wat ongerust omhoog. Zullen we het droog houden tijdens de voorstelling van Invisible Walls in het Geitenpark? De regisseur stelt ons gerust, hij heeft er alle vertrouwen in dat het mooi weer blijft. In afwachting vanwat komen gaat, wachten we nog even wat in het gras naast het pad. We krijgen een leeg Kosovaars paspoort met het verzoek dit in te vullen met onze gegevens en nationaliteit.

Niet veel later komt een man lachend op ons afgelopen. Hij en de andere acteurs nodigen ons uit om met hen te dansen en hun land te betreden. En dat doen we ook. Nieuwsgierig stappen we de grens over. Midden in de open ruimte van het Geitenpark, zijn de contouren van Kosovo uitgezet in het gras en gemarkeerd met palen.

Bijna iedereen van ons kent de recente geschiedenis van de Balkan, van de oorlog en de tragedie die zich in Kosovo heeft afgespeeld. Maar is iedere dag dan een dag met bloed, tranen en angst? De vijf acteurs van Teatri Oda vertellen ons de verhalen van een volk dat in oorlog leeft. Welke muren dat voor hen opwerpt, wat je mag en wat je niet mag doen. Dat je in een oorlog ook kunt lachen, plezier kunt maken, maar waar de onzichtbare grenzen liggen. Door anderen ingesteld of door je eigen angst ingegeven.

Maar de voorstelling vertelt ook over de fysieke landsgrenzen van Kosovo, die de vrijheid van mensen beperkt. Wij staan letterlijk in Kosovo. Grote schermen laten ons de mooie en de lelijke kanten van Kosovo zien, maar ze beperken ons ook om naar de wereld om ons heen te kijken. Die grenzen blokkeren ons, we zitten vast in Kosovo.

In een half uur beleven we een stukje van hoe het is om in een land in oorlog te wonen. De vreugde en het verdriet. Het heeft mij doen lachen, ik heb gedanst maar het greep me ook naar mijn keel hoe gemakkelijk vrijheid beperkt kan worden en hoe angstig dat is.

"Sommige van de jonge acteurs zijn voor het eerst van huis", vertelt de regisseur. Hijzelf is regelmatig in het buitenland omdat Teatri Oda - evenals Oerol - deel uit maakt van het internationale netwerk In Situ. "Een paar hebben er ook heimwee hoe leuk het hier op Oerol ook is voor ze. En er zitten hier noten in de sla. Dat zijn ze niet gewend thuis."

En ook al wordt de heimwee van de jonge acteurs niet weggenomen door vier voorstellingen per dag op het kleine lapje gras in de vorm van hun land, als we na de voorstelling vertrekken, fietsen ze langs ons heen als volleerde Oerolgangers.

Oerol | Teatri Oda | In Situ