Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL
21 Juni 2013
Breekbare muziek, menselijk zweet en zware tandwielen
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
“Als ik de man tegenkom die verzonnen heeft dat we steeds op een andere locatie spelen...” De stem van Marc van Vliet klinkt dreigend.
Hij wijst op de ongeveer twee meter hoge en drie meter lange stalen kubus op een kar in zandafgraving Oost. Naar het 1200 meter lange dikke touw ernaast. Naar de zandafscheiding met geometrische roodzand tekeningen en tere bosjes van stokjes met kleine bloempotjes, die het speelveld markeren. Ook de jurk van de smalle vrouw moet weer aangehaakt.
Tientallen bloempotten hangen aan het staketsel van de kar. Als een carillon hebben zij zojuist een minimalistische compositie laten horen, aangedreven door menselijk zweet en zware tandwielen. Alles aan de installatie is groot en zwaar: de tandwielen, de radaren, het touw, de man die het touw trekt en de wol van het jurkje. Alleen de vrouw is smal. Zij loopt voorzichtig om de bloempotten heen. Tikt op de kwetsbare potten nog een paar klanken bij de carilloncompositie. Breekbare muziek, gecomponeerd door Jeroen van Vliet, jazzpianist en broer van Marc.
Tijdens het spelen valt een bloempot naar beneden en breekt.
De grote installatie en de breekbare muziek ontroeren me, evenals de gedachte dat iemand maanden lang minutieus bezig is geweest om deze installatie te creëren. Alleen de bloempotten al; die zijn geselecteerd op toon bij een groothandel. Ze hebben op honderden bloempotten moeten tikken voordat ze een zuiver carillon bij elkaar hadden. Het geluid zo mooi dat klokkenmaker Ijsbouts jaloers kan zijn.
Marc van Vliet geeft uiteindelijk toe dat hij zelf heeft bedacht dat ze op Oerol op verschillende locaties spelen. Ondanks de moeite di ehet verplaatsen telkens kost. Zo kunnen ze elke keer de vormgeving en de muziek aanpassen aan de omgeving. Vandaar de zandafscheiding bij de zandafgraving. Sense of place.
TUIG: Breekbaar
Locatie: wisselend