Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER

19 Juni 2013

Van jou herinner ik mij alles. Alles bleef me bij!

Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

“Ik wilde sterren plukken, maar door angst voor spot en hoon, plukte ik de stijlbloempjes voor in mijn eigen doornenkroon”

Hiermee is kort het drama van Cyrano verwoord, de vrijgevochten held die niet alleen goed overweg kan met het zwaard, maar ook met dichterlijke taal. Hij durft zijn grote liefde voor Roxane echter niet op te biechten, uit angst dat zij hem afwijst vanwege zijn lelijkheid. Hij heeft inderdaad een grote neus. En een dikke buik. En hij is nogal eigenwijs. Juist als hij toch de moed heeft om haar te ontmoeten, zegt zij dat zij een crush heeft op een ander en vraagt Cyrano om hulp.

Het noodlot wil dat deze ander, de slome Christian, kadet in het regiment van Cyrano, geen woorden heeft voor zijn liefde voor Roxane. Hij is misschien wel mooi, maar niet zo welbespraakt. Verder dan “Ik hou ontzettend veel van je“,  komt hij niet. Cyrano biedt aan dat Christian zijn woorden mag gebruiken om Roxane de liefde te verklaren: “Jij wordt voor haar geen desillussie, want wij verleiden haar tesaam, als in een fusie”.

En zo ontstaat een verborgen driehoeksrelatie tussen Cyrano (zoete liefdesdichter), Roxane (aanbeden lezeres) en Christian (er zit niet veel bij).  Roxane wordt verliefd op Christian, omdat Cyrano daarbij de zoete woorden vindt: “Ik hou van je, ik noem je schat, je maakt me gek.... het ontroert me allemaal veel te veel. Als ik je naam hoor, dan klopt mijn hart al in mijn keel”.

Een volle tribune met enkele honderden mensen geniet van de manier waarop Theater het Amsterdamse Bos dit drama neerzet. De oude teksten van Rosland uit 1897 zijn geheel herschreven tot een modern stuk, nog steeds op rijm. Bram Coopmans speelt vituoos de rol van Cyrano en weet ruim anderhalf uur zonder haperen alle rijm op een niet-gedragen wijze ten gehore te brengen. Zelfs Christian komt soms onverwacht dichterlijk uit de hoek: “Ik ben geen arme ziel, in mij schuilt meer dan een man met sexappeal.” De acht spelers acteren deels in oude kostuums en zijn deels modern gekleed. Zo loopt het kamermeisje van Roxane parmantig in bontjasje en strakke legging op het podium rond. De band speelt verrassend swingende muziek, met elektrische gitaren en al.

Theater het Amsterdamse Bos is voor het eerst op Oerol, maar is wel gewend om buiten te spelen. Dat merk je. Ze maken professioneel gebruik van alle mogelijkheden van de locatie. De spelers bouwen het houten decor een aantal keer tijdens het spel om tot kasteel, het front en een klooster. Bandleden spelen mee als minstreel. Een gemotoriseerde driewieler dient als galopperend paard dat de schone Roxane dwars over het front naar haar geliefde brengt. Met simpele vormgeving bereiken ze  grote visuele effecten. Een bakkerij wordt verbeeld door eenvoudigweg twee zakken meel op een tafel uit te gooien en dit te kneden tot deeg met een gieter water. Hetzelfde meel stuift even later in het rond om de verblindende wanhoop van Cyrano weer te geven. Een paar losse boomtakjes in de kraag of laars dienen als camouflage. Met water gevulde ballonnetjes spatten uiteen op de grond als bommen aan het front.

Leuke vondsten, die ten koste hadden kunnen gaan van de tragiek. Zo niet bij Het Amsterdamse Bos. Door het prachtige spel, blijft de emotie goed overeind staan. Daarmee verwordt dit theater niet tot klucht. De tragiek van beide hoofdrolspelers, waarvan niet gehouden wordt zoals ze zijn, laat niemand in het publiek onberoerd. De een is niet welbespraakt genoeg, de ander te lelijk.

Aan het eind rest Cyrano niets, behalve zijn bravoure. Hij sterft in de armen van zijn geliefde. Eerder in het stuk riep hij: “Van jou herinner ik mij alles. Alles bleef me bij!“ Dat geldt ongetwijfeld ook voor het publiek, dat deze magische voorstelling heeft bijgewoond. Als één man rijzen ze op voor een staande ovatie.

Een aanrader? Gaan!

Cyrano door Theater het Amsterdamse bos
Locatie 35

Oerol | Theater Het Amsterdamse Bos