Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

4 Juni 2013

Rocktrio Rush: Jong geleerd, is oud gedaan

Tekst: Jeroen Opgenoort

De Canadese progressieve rockband Rush deed de Ziggo Dome in Amsterdam aan op zondag 2 juni als onderdeel van hun Clockwork Angels-tour. Dit ten favoure van hun laatste, gelijknamige, album.

De band, waarvan de drie leden de leeftijd van zestig jaar al reeds gepasseerd zijn, trok hierdoor een groot aantal pure rock liefhebbers richting onze hoofdstad. Het merendeel van het publiek had waarschijnlijk de hoogtijdagen van Rush ook meegemaakt en hoopte dit nogmaals te kunnen beleven.

De band opende de show, stipt om acht uur, met het nummer 'Subdivisions'. Deze rocklegendes lieten dus gelijk merken geen last te hebben van sterallures en laten hun trouwe fans geen seconde langer wachten dan nodig is. Dit werd direct beloond zodra het openingsnummer was afgelopen door middel van luid gejuich van het voltallige publiek.

Tussen de nummers door, een totaal van achtentwintig, werd het publiek af en toe toegesproken door frontman Geddy Lee. Deze hield het vaak bij een korte "dank u wel, thank you very much", achteraf misschien maar goed ook, want de show duurde in totaal drie uur.

Tweedelige show
De mannen van Rush hadden de show opgedeeld in twee delen, met daarop sluitend nog een toegift. Het eerste deel van de show bevatte voornamelijk liedjes die de mannen in de jaren tachtig uitbrachten. Deze werden door het publiek dan ook luidkeels meegezongen en na elk nummer weer hartstochtelijk toegejuicht. Het eerste deel tijdens het laatste nummer afgesloten met vlammen en vuurwerk voor die

Na het kleine kwartiertje pauze dat werd gehouden na het eerste deel werd de band vergezelt door het Clockwork Angels String Ensemble, een groep van acht muzikanten die de band ondersteunen tijdens hun tweede gedeelte van het concert onder andere bestaande uit violen. Dit tweede gedeelte van het optreden bestond bijna volledig uit liederen van het laatste album, ondanks dat deze duidelijk minder bekend waren onder de bezoekers waren er genoeg trouwe fans die ook dit luidkeels meezongen.

Aan de bandleden zelf was misschien wel een klein beetje te merken dat ze wat meer plezier haalden uit het spelen van hun nieuwste nummers. Vooral bij gitarist Lifeson was de pure passie en emotie van zijn gezicht af te lezen toen hij de gevoelige snaren liet soleerde tijdens ‘Headlong Flight’. De band sloot het tweede gedeelte af met het instrumentale ‘YYZ’ en ‘The Spirit of Radio’. In de toegift die daarop volgde werd hun grootste hit ‘Tom Sawyer’ ten gehore gebracht om vervolgens echt af te sluiten met een drietal nummers van het album 2112.

Individuele klasse
Voor veel buitenstaanders die Rush een beetje kennen denken hierbij waarschijnlijk vooral aan drummer Neil Peart. Deze wordt door vele beschouwd als de beste drummer aller tijden. De vele solo’s die de man eruit gooit alsof het niks is, ondersteunen die mening alleen maar. Echter doen de andere twee bandleden weinig tot niks onder aan Peart. Zij geven elkaar ruim de gelegenheid om te excelleren op hun eigen instrument, of dit nu gitaar (Lifeson), zang, toetsen, basgitaar (Lee) of de vele drumsolo’s door Peart zijn. De mannen lieten stuk voor stuk zien het nog niet verleerd te zijn.

De band toverde met zowel oude hits als de meest recente nummers een lach op de gezichten van de aanwezige rockfans. Het is dat ze er niet meer uitzien als jonge goden, anders zou men niet beter weten dan dat het in Amsterdam weer eventjes de jaren tachtig was.