Onderwerp: WERELDMUZIEK, POP-ROCK, MUZIEK

20 Mei 2013

Italiaanse Zucchero brengt Ziggo Dome in Cubaanse sferen

  
Tekst: Michaela Meijer
Beeld: Ronald Rijntjes

Een lang gekoesterde droom van Zucchero die eindelijk in vervulling gaat. Een album opnemen in Cuba met verschillende Cubaanse muzikanten. Het resultaat: La sesión Cubana. Een album met zeven van zijn grootste hits in een Cubaans jasje gestoken en zes nieuwe tracks, waaronder een aantal covers. Op zaterdag 18 mei stond Zucchero in de Ziggo Dome om de Cubaanse klanken in Amsterdam te laten horen.

Naast blues, gospel en het rockgenre weet Zucchero zich verrassend genoeg ook aardig een weg te banen in met latin. Het album is een fijne aanvulling op de Zucchero-collectie en leent zich uitstekend als achtergrondmuziek voor lange, warme zomeravonden in de tuin of op het terras, onder het genot van een mojito of een cuba libre met een mooie Cubaanse sigaar.

  
Suiker
Adelmo Fornaciari (25 september 1955) is een Italiaanse zanger, componist, schrijver en producer. Zijn bijnaam “Zucchero”, wat suiker betekent, kreeg hij ooit van een lerares. Hij zal een zoete jongen zijn geweest die vanaf dat moment als Zucchero Sugar Fornaciari door het leven ging.


Zucchero breekt in 1985 door in Italië met het nummer ‘Donne’ op het Festival van San Remo. In Italië bereikt hij al snel een soort van cult-status. Pas in 1991 breekt hij in de rest van Europa door met een remake van het nummer ‘Senza una Donna’, die hij samen met Paul Young in een mix van Italiaans en Engels hoog in de hitlijsten weet te plaatsen.

Iets te laat kom ik deze avond de Ziggo Dome binnen, maar nog net weet ik het staartje van het openingsnummer mee te pakken: ‘Baila’ (sexy thing), één van de in een Cubaans jasje gestoken oudere nummers. De sfeer is broeierig, zoals het hoort op een Cubaans feestje. Alle lof voor de bedenker van het podium met de zeventien muzikanten erop, de drie in sexy latin carnavalsoutfit gestoken zangeressen en Zucchero zelf.

  
Bordeel
Het podium doet me denken aan een in vergane glorie zijnde bordeel met industriële invloeden. Trappetjes met doodshoofden, olievaten en hekwerken met scharnieren en een grote Amerikaanse oldtimer op de achtergrond. Voor op het podium een grote krokodillenkop met zijn bek open en veel rood en geel licht.

Zucchero weet het publiek zonder problemen mee te krijgen in zijn Cubaanse sferen. Italië ontmoet Cuba in optima forma! Ook de nummers ‘Un Kilo’ en ‘Nena’ krijgen een Cubaans sausje en het publiek smult ervan.
Zucchero is in vorm en het valt me op dat hij zijn eeuwige hoed heeft omgeruild voor een vaal petje. Interactie, in de vorm van een gesprek met het publiek is er ook, al heb ik geen idee waar hij het over had.

  
Dansen
De wat bekendere nummers komen uiteraard ook voorbij: ‘Diamante’, ‘Il Volo’ en ‘Diavolo In Me’ worden de zaal ingeblazen en iedereen danst, klapt en zingt mee. Pas in de eerste encore speelt de band het nummer waar de meesten op hebben zitten wachten ‘Senza Una Donna’. In het Engels, helaas. Van mij had dit nummer gewoon origineel in het Italiaans gezongen mogen worden, ik ben nooit echt gecharmeerd geweest van het gekweel met Paul Young, maar dat is mijn eigen bescheiden mening, want de rest van het Ziggo Dome kon het gelukkig wel waarderen, gezien de vele handen in de lucht en het massale meezingen.

In de tweede toegift sluit de fijne Zucchero af met een swingend hommage aan Ritchie Valens met ‘La Bamba’ en het nummer ‘Per Colpa Di Chi’. De heupen worden losgegooid en het Cubaanse feestje wordt compleet gemaakt met vuurwerk en een confettibom met gouden snippers.
Ziggo Dome is verwend vanavond en heeft even mogen proeven van de fijne Cubaanse sferen met een Italiaans tintje. Op 27 en 28 mei is Zucchero nog te zien in Antwerpen (Lotto Arena) en in Brussel (Forest National).