Onderwerp: JAZZ

23 Maart 2013

John Scofield Organic trio gooien alle remmen los in Lantaren Venster

Tekst en beeld: Michiel Fokkema
Gezien: John Scofield, 17 maart, LantarenVenster Rotterdam

Gitarist John Scofield, geboren in 1951 in Dayton USA, draait al vele jaren mee in het jazz circuit. Hij begeleidde ontelbare beroemde artiesten en heeft ook heel wat soloplaten op zijn naam staan. Hoewel solo? Vaak zoekt hij een gelijkwaardige samenwerking met andere artiesten.

Zo werkte hij 15 jaar geleden samen met het trio Medeski, Marrtin and Wood, waarin het Hammond orgel een belangrijke plaats inneemt. Ook werkt hij al jaren samen met toetsenist en tevens Hammond bespeler Larry Goldings. Zijn laatste plaat "A Moment's Peace" is bijvoorbeeld ook met Larry gemaakt. En hoewel ook met orgel, is deze plaat toch wel een stuk braver en saaier dan die hij met Medeski, Martin and Wood destijds maakte. Op zich dus geen opwindend vooruitzicht voor deze avond in LantarenVenster want John Scofield treedt op met Larry Goldings aangevuld met drummer Greg Hutchinson. Gelukkig werd dat pessimistische vermoeden bij de eerste maten muziek gelijk gelogenstraft.

Ze gaan gelijk stevig van start met een up tempo nummer van Joe Henderson genaamd "If". Hier blijkt dat gitaar en orgel nog steeds uitstekend mengen. Greg Hutchinson op de drums is een rustige en beheerste drummer die toch uitstekend het ritme voortstuwt. Een trio, dus geen bas. Niet nodig want Larry's Hammond orgel heeft een voetenklavier dat hij snel en behendig bespeelt en zo de baspartijen ook nog voor zijn rekening neemt. Zeker te merken in het tweede nummer, een compositie van Larry zelf, dat rustig begint maar door zijn spel in de loop van het nummer steeds stuwender en swingender wordt.

Het derde nummer is van John zelf genaamd "Slink" en dan komt het echte "Scofield"geluid te voorschijn. Licht hoekig, ijzerharde attack en mooi afwisselend tussen akkoorden en melodie. Hij gaat zo op in zijn spel dat hij het niet kan laten om er allerlei grimassen bij te trekken. Niet het allermooist om naar te kijken maar het is wel duidelijk dat hij niet zomaar wat staat te spelen.

In het volgende nummer "I fall in love too easily" een standard uit 1944 haalt Hij in zijn solo werkelijk alles uit de kast. Nu blijkt hij ook een sequencer te hebben waarmee hij eerder gespeelde rifjes opneemt en in een loop weer afspeelt. Dit heeft het effect alsof er meerdere John's op het podium staan! Na afloop van het nummer merkt  hij op dat het nu uit is met de trukendoos. Daarna volgt een hartverscheurende ballad van Ray Charles "Crying Time" Het nummer wisselt af in ingetogenheid en in snellere stukken  Hier blijkt eigenlijk wel dat John, vooral door zijn harde attack eigenlijk niet heel geschikt is om ballads te spelen. Larry op het orgel daarentegen gaat het een stuk beter af.

Ze vervolgen met een tweetal originele Scofield nummers die ingezet worden met een super laid-back groove. Nu is hij weer in zijn element en gaat wederom uit zijn dak. Steeds verder opzwepend naar een climax waarin de invloeden van Jimi Hendrix te horen zijn.

Na een daverend applaus geven de heren nog een toegift en moeten we helaas weer een tijd wachten voordat we John Scofield weer kunnen horen in Rotterdam.