Onderwerp: JAZZ
28 Augustus 2012
Ontroering voert de boventoon op zaterdag Middelheim
Tekst en beeld: Michiel Fokkema
Tuur Florizoone is accordeonist, pianist en componist die bij het grote publiek bekend werd met zijn soundtrack voor de film 'Aanrijding in Moskou'. Als muzikant laveert hij tussen jazz, folk en wereldmuziek. De 34-jarige Florizoone is een aparte verschijning in de Belgische muziekwereld. Als accordeonspeler is hij al wat een vreemde bijt. Maar hij gebruikt dat instrument wonderwel om zijn wereld vol feestelijke en melancholieke muziek kleur te geven. Hij wordt wel eens de Manu Chao van de Belgische muziek genoemd.
Met Mixtuur verzamelt hij zijn muzikale vrienden uit België en Afrika. Hij maakte een compositie geïnspireerd op het verhaal van de bastaardkinderen voor de herdenking van 50 jaar Congolese onafhankelijkheid. De bastaardkinderen vormen een weggemoffeld deel van de Belgische koloniale geschiedenis. De vergeten kinderen werden meestal uit een blanke vader en een zwarte moeder geboren. Ze kwamen vooral in Belgische adoptiegezinnen terecht, in alle stilte en zonder te weten wie hun ouders waren. In het boek ‘De Bastaards Van De Kolonie’ (Kathleen Ghequière en Sibo Kanobana, 2010) staan pakkende verhalen over hun onverwerkt verdriet.
Een twaalf koppige band met best wel een aparte combinatie van meer gangbare en exotische instrumenten belooft veel. Er ontvouwt zich een kaleidoscoop van ontroerende muziek die recht je hart ingaat afgewisseld met troostrijke klanken en vrolijkheid. Het polyfonsich koor, gestoken in kleurrijke Afrikaans kleding, mogen gerust stemkunstenaressen genoemd worden. De instrumenten mengen wonderwel, ritmes en stijlen wisselen elkaar af, maar wel telkens met een ongekende intensiteit en gevoel. Het publiek is ontroerd, staat te swingen en geeft ze een staande ovatie.
Zara McFarlane is een van de jongste aanwinsten van Gilles Peterson op zijn Brownswood Recordings Label. Vorig jaar bracht ze haar debuut ‘Until Tomorrow’ uit. Vandaag geldt ze als een van de meest beloftevolle figuren binnen de Britse jazzscene. Een zeer jonge band die even nodig heeft om op gang te komen maar dan zeer mooie muziek maken die zeer overtuigend en volwassen klinken. Zara heeft een mooie stem met donkerbruin laag en licht hees hoog. Hoewel ze Nina Simone als haar voornaamste inspiratie noemt, en dat is in de langzamere nummer ook te horen, heeft ze toch ook veel weg van klassieke jazz zangeressen zoals Ella Fitzgerald. Met veel souplesse zingt ze standards, covers en eigen werk. Haar stem is lenig, snel maar altijd goed gearticuleerd. Ook het scatten heeft ze onder de knie.Nu al op zo’n hoog nivo beloofd Zara McFarlane heel veel voor de toekomst.
De 75-jarige Paolo Conte heeft een leven als advocaat (overdag) en jazzmuzikant ('s nachts) achter de rug als hij in 1987 doorbreekt met het nummer 'Max'. In die song bezingt hij een pas overleden vriend. Zijn zwaar, doorrookte stem en zijn treurige, vaak melancholieke teksten worden zijn handelsmerk. Zijn muziek baadt in nostalgie. De barroom is nooit ver weg, al steekt Paolo Conte zijn liefde voor de jazz nooit weg.
Hij was de zoon van een notaris en een telg uit een familie van landeigenaars. Als ukkie kreeg hij al pianoles, samen met zijn broer Giorgio, die ook zanger en liedjesschrijver zou worden. Daarnaast leerde hij de vibrafoon en de kazoo bespelen. Al vrij vlug toonde hij interesse voor de stromingen binnen de jazz. Als student rechten speelde hij vibrafoon in de jazzband Taxi For Five. Pas in de jaren zeventig begint Paolo Conte zelf te zingen en te spelen. Hij was daar zelf niet zo gelukkig mee, maar een producer hoorde het talent van de advocaat en hielp hem op weg. Het eerste studioalbum verscheen in 1974 en heette eenvoudigweg ‘Paolo Conte’. In 1979 werd ‘Un Gelato al Limon’ een grote hit. De wereldwijde doorbraak kwam met ‘Max’. Het album ‘Aguaplano’ was ook in de lage landen een groot succes. Sindsdien is hij blijven opnemen en toeren. Hij bleef vasthouden aan een fijne mengeling van stijlen, altijd ondergedompeld in muzikale nostalgie naar lang vervlogen tijden en naar rokerige, oude cafés. Ook zijn 'Via Con Me' (It’s Wonderful, It’s Wonderful) werd populair.
Conte maakt muziek en teksten van herinneringen, ze is half waar, half gedroomd, ze bevat poëtische fragmenten vol kleuren, beelden en fantasieën.
Zijn liedjes, gezongen met een brommende en mompelende stem, soms sober en dan weer rijk begeleid, spreken velen aan. Conte omringt zich met uitstekende musici, die geregeld mogen schitteren en het wereld van de oude brombeer prachtig tot leven brengen. De man uit Asti, tussen Turijn en Genua, ook wel eens de Italiaanse broer van Tom Waits genoemd, heeft nog niets van zijn flegma en muzikaliteit verloren.De tent zit vol, zodra Paolo begint zit de sfeer er in. Met een grote band en zijn charisma is de tent gelijk plat. Niet verwonderlijke want op de eerste rijen zitten fans die elke lied woordelijk meet kunnen zingen. Paolo is zeker niet de jongste meer maar wel vol energie. Zijn band, die zoals hij zelf zegt allemaal vrienden zijn, speelt uitstekend en ondersteunen de oude meester op een uitstekende wijze.