Onderwerp: PODIUM FOTO, MUZIEK, ALGEMEEN

23 Juli 2012

Liefde, blues en drank spelen hoofdrol bij Madeleine Peyroux

 
Tekst: Jorien Heemskerk en Ronald Rijntjes
Beeld: Ronald Rijntjes

Het Concertgebouw van Amsterdam was afgelopen vrijdag uitverkocht voor een avond Madeleine Peyroux. Deze Amerikaanse jazzzangeres, die op haar dertiende naar Parijs verhuisde maar inmiddels in New York woont, begon bij de Robeco Zomerconcerten haar Europese tour. Met een rustige avond vol liefde, blues en drank.

Bij opkomst worden Peyroux en haar band enthousiast onthaald. Zelf had ze gehoopt dat het publiek ook met haar in gesprek ging, maar dat gebeurt helaas niet. Dus introduceert zij het eerste nummer, waarmee zij in 2004 doorbrak bij een groter publiek: ‘Dance me to the end of love’ van Leonard Cohen. Al tijdens de eerste noten klinkt er opnieuw een groot applaus.

Deze avond zingt Peyroux liedjes van vroeger en nu, met als thema’s voornamelijk liefde, blues en drank. “I believe in blues a whole lot”, zegt de zangeres. “It makes me feel better.” Dat bewijst ze met het treurige maar krachtige ‘Love in vain’, van haar laatste album Standing on the Rooftop (2011).

 
Monotoon
De muziek van Peyroux is rustig, dromerig en contemplatief. Haar stem is vrij monotoon met op bepaalde momenten een uithaal, die zo nu en dan niet helemaal zuiver is. Ook de technische afstemming van het geluid is niet optimaal. Dat is jammer, want haar karakteriserende soms rokerige stem is kenmerkend voor wie zij is.

Peyroux’ band – bestaande uit piano, drums, gitaar en bas – zorgt voor een lekkere feel, maar niet voor grote verrassingen. De begeleiding volgt haar netjes en er wordt niet echt veel energie in het spel gebracht. Door de solo’s van de verschillende muzikanten ontstaat wel variatie, maar indrukwekkende muzikale uitbarstingen zijn er eigenlijk niet.

Straatmuziek
Een uitzondering hierop vormt het nummer ‘Careless love’ in het tweede deel van het concert. Een goede orgelsolo geeft dit nummer meer kracht en de gitaar- en bassolo’s gaan verder dan eerst. Daarnaast zijn er twee liedjes waarin Peyroux teruggaat naar haar verleden als straatmuzikant, inclusief alternatieve instrumenten. Ook die zitten sterk in elkaar en brengen meer enthousiasme over.

Sowieso bevat de tweede set meer uptempo nummers en vrolijke accenten. Het lijkt erop dat de muzikanten zich meer op hun gemak voelen en er daardoor ook meer uithalen.

Humor en levenservaring
Tussen de nummers door introduceert Peyroux haar muziek en maakt ze grapjes. Zo omschrijft ze Leonard Cohen en Bob Dylan als ‘dirty old men’. Voor de pauze moedigt ze het publiek aan een alcoholisch drankje te gaan halen, daarna vraagt ze of die er goed in zijn gegaan en iedereen zich beter voelt. En bij ‘Standing on the rooftop’ merkt ze op dat dat in het platte Nederland net zo goed ‘Standing outside of your house’ had kunnen zijn.

Aan het einde van de avond wordt het publiek na lang aandringen nog getrakteerd op één toegift. Want Madeleine Peyroux is geen artiest die zich uitslooft op het podium, maar gewoon iemand die haar muziek brengt zonder extra’s. Dat houdt hem puur en voor de echte liefhebber. Ze is niet een doorsnee zangeres, maar een die vanuit haar hart en levenservaring haar nummers deelt.

Wilt u meer over Madeleine Peyroux weten, of horen, bezoek dan haar website.