Onderwerp: POP-ROCK

17 Juni 2012

Lou Reed doet het nog steeds!

Tekst: Serge Julien
Beeld: Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Gezien: Lou Reed in de Heineken Music Hall, Amsterdam op 14 juni 2012

“I would cut my legs and tits off”. Dat waren de openingswoorden van rockdichter Lou Reed, ten overstaande van een niet uitverkochte Heineken Music Hall in Amsterdam. De meester pauzeerde even, keek met een gortdroge professorisch bebrilde tronie de zaal in, de handen omhoog gooiend, wachtend op reactie. Hier en daar gelach, terwijl anderen ongeduldig verder wilden met het concert van de in een zwarte mouwloze jas geklede New Yorker. De tekst afmakend, barstte Reed met zijn band los in een knoerthard ‘Brandenburg Gate’ van zijn laatste project ‘Lulu’. Dames en heren: Lou Reed is binnen!

Omvangrijk oeuvre
Lou Reed is in juni en juli op tournee door Europa met zijn ‘From VU To Lulu’ Tour. Tijdens deze concerten wandelt Reed door zijn omvangrijke oeuvre vanaf de tijd met The Velvet Underground tot en met het vorig jaar neergesabelde samenwerkingsverband met Metallica: ‘Lulu’. De vraag is echter hoe je in een slordige twee uur een goede selectie maakt van memorabele liedjes en artistieke hoogtepunten. Want Reed’s werk is ondanks de wisselvalligheid toch absoluut een van de interessantste om bij stil te staan. Tel daarbij op dat Lou Reed altijd volledig zijn eigen weg gaat en zich niets aantrekt van wat zijn publiek wil, en je krijgt het onverwachte.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Lou Reed’s optreden in de Heineken Music Hall was zijn beste sinds jaren. Dat had vooral te maken met man’s eigen inzet en zijn fantastische achtkoppige band met daarin onder andere oudgedienden Rob Wasserman op bas, de fenomenale drummer Tony ‘Thunder’ Smith en nieuweling Aram Bajakian op gitaar. Leuk was om zijn support act Joan As Policewoman als achtergrondzangeres te horen en te zien. Zij gaf sommige liedjes dat stukje extra. Reed zelf wekte de laatste jaren de indruk niet veel aandacht te besteden aan het behoorlijk zingen of dan wel uitspreken van zijn teksten. Dat hij technisch nooit een goede zanger is geweest en zal worden, staat daar los van. Zijn stem is hoe je het wendt of keert, een van de meest herkenbare uit de muziekgeschiedenis. In Amsterdam was hij duidelijk verstaanbaar en kwamen de teksten er voor zijn doen heel redelijk uit. Hoewel aan slijtage onderhevig, klonk Reed’s stem warm en bij vlagen geïnspireerd.

Fragiel
Reed bereikte in maart de 70-jarige leeftijd. Opzich al opmerkelijk, gezien zijn roemruchte verleden als grootgebruiker van de meest uiteenlopende soorten chemicaliën. Hij is een van de weinige overlevenden en gaat gestaag door. Door zijn baanbrekende werk met The Velvet Underground in de jaren zestig, de constant wisselende gedaantes en muzikale richtingen in de jaren 70, gecombineerd met veel drugsgebruik, ontstond er een enorme mythe rondom de man die veel van zijn fans en muziekliefhebbers bleef fascineren. Ook tijdens het optreden liepen soms mensen van hun stoel weg om wat dichter bij het podium te kijken naar de legendarische Reed. Op de bühne van de Heineken Music Hall oogde de zanger behoorlijk fragiel. Hij liep lastig en stond gedurende het optreden merendeels bewegingsloos voor zijn microfoon. De momenten dat hij zich bewoog, voorzichtig liep en zijn band observeerde waren wel mooie, want de meester bleek ondanks zijn stoïcijnse overkomen toch lol te hebben, gezien de grimassen die op zijn getekende gezicht verschenen.  

Hoogtepunten tijdens Reed’s optreden waren een meesterlijk ruim tien minuten durend ‘Heroin’, inclusief snerpend vioolwerk van Ulrich Krieger, ‘Waiting For The Man’ waarin Reed pesterig ‘Backdoor Man’ van Bob Dylan weefde, een levendig ‘Street Hassle’ dat ongetwijfeld een van de beste uitvoeringen sinds jaren was en een nieuw gearrangeerd ‘Cremation’ dat won aan kracht door het gebruik van viool.

Kippenvel
Het hevig bekritiseerde ‘Lulu’ was met vier nummers het sterkst vertegenwoordigd. Vooral een gedreven en geïnspireerd ‘Junior Dad’ maakte indruk, maar ook het gehate ‘The View’ was geheel niet onaardig. Kippenvel opwekkend was ‘Sad Song’, de afsluiter van het concept meesterwerk ‘Berlin’. Verrassend was om voor het eerst het romantische ‘Think It Over’ in te horen van het weinig succesvolle ‘Growing Up In Public’ uit 1980. De klassieker ‘Walk On The Wild Side’ ontbrak niet in een weinig boeiende versie, ondanks het mooie sax werk en maakte deze keer minder los bij het publiek. Met een van zijn meest geroemde rockers ‘Sweet Jane’, beperkte Reed zich tot één toegift. Met een stevige, maar helaas te korte uitvoering nam de oude baas afscheid van het ongeveer 4000 man tellende publiek.

Bewondering
De keuze voor de liedjes liet ongetwijfeld ruimte voor discussie over, afgaand op de naam van de tournee, want hoewel er klassiekers van The Velvet Underground en ‘Walk On The Wild Side’ voorbijkwamen, zo werd heel veel niet aangeraakt: niks van de artistieke renaissance ‘New York’, niks van ‘The Bells’, geen ‘Coney Island Baby’, geen ‘Perfect Day’, ‘Set The Twilight Reeling’ of ‘Ecstasy’. Nogmaals, Lou Reed gaat zijn eigen weg, en laat zich niemand iets voorschrijven. Stiekem hoopte ik op iets meer variatie uit zijn rijke geschiedenis, maar het concert van de dinosaurus liet over het geheel genomen een meer dan prettig en voldaan gevoel achter. Dat hij de nadruk legde op zijn laatste lastige plaat ‘Lulu’ kon je ook wel weer waarderen. Op zijn 70^ste volgt Lou nog steeds zijn eigen hart. Hij oogt weliswaar nu echt als een oude man, het is nog steeds aangenaam om hem te mogen volgen. Lou Reed doet het nog steeds! Bewondering!

Een of meer reacties staan in de wachtrij om goedgekeurd te worden.