Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK
8 Juni 2012
Dansen op Sam Sparro's funky electropop
Tekst: Jeffrey van Rossum
Beeld: Ronald Rijntjes
In Nederland kennen we Sam Sparro nog niet goed. De Australische zanger heeft meer succes in eigen land en Engeland. Zijn single 'Black and Gold' stond daar in 2008 hoog in de hitlijsten en werd genomineerd voor een Grammy. Dat Katy Perry en Adele dit nummer hebben gecoverd zegt genoeg. Zijn muziek valt te omschrijven als dansbare funky electropop. In 2012 komt na lang wachten zijn tweede album uit: 'Return to Paradise'. Naar aanleiding van deze release gaf hij een showcase in People's Place in Amsterdam.
Popster
Sam Sparro komt op als een echte popster: strak in het zwart, zonnebril en hoed op. Hij heeft zijn snor laten staan en hoewel dat totaal niet van deze tijd is kan hij het prima hebben. De band bestaat uit een toetsenist, drummer, laptopist en twee achtergrond vocalisten waarvan er één ook saxofoon speelt. Als het optreden vordert gaan er steeds meer kleren uit tot genoegen van het publiek. Het kost niet veel moeite om iedereen mee te laten bewegen op de nieuwe nummers. Dat Sam Sparro live waanzinnig kan zingen wordt al snel duidelijk en zijn podium presentatie is ook prima. Naast zijn zangkunsten heeft hij ook de dans moves in huis.
Weinig energie
Het nieuwe album is behoorlijk elektronisch gericht. Daardoor is het nodig dat veel geluiden uit de voorgeprogrammeerde laptop moeten komen. Dat is op zich niet erg als aanvulling maar er komt wel erg veel uit die laptop waardoor het live band gevoel minder is. De energie mist en dat kan makkelijk opgelost worden door ten minste een bassist en gitarist aan de band toe te voegen. Hoewel de nummers op de cd erg dik klinken komt dat live minder uit de verf. De achtergrond vocalisten maken een hoop goed, ze vullen Sam Sparro's stem zeer goed aan en zingen uitstekend.
Het album
Sam's liedjes liggen gemakkelijk in het gehoor en vooral de uptempo liedjes blijven bij. 'Happiness' en 'We Could Fly' zijn van die nummers. 'I Wish I Never Met You', 'Paradise People' en 'Let the Love in' zijn ook uitschieters in positieve zin. Het wordt nergens echt spannend maar toch is Sam Sparro erin geslaagd om een lekker klinkend album neer te zetten met invloeden uit de soul, funk en disco tijd. Belangrijk is dat de liedjes in de basis al erg goed zijn, waarbij de sterke zang en productie het plaatje compleet maken. Dit album zou er zomaar voor kunnen zorgen dat Sam Sparro ook in Nederland definitief gaat doorbreken.
