Onderwerp: MUZIEK, PODIUM FOTO, POP-ROCK
16 Mei 2012
Walk The Line Festival 2012: een divers programma
Tekst en beeld: Wim Barzilay
In de Haagse binnenstad rondom de grote Markt vond dit jaar voor de derde keer het Walk the Line Festival plaats. Hierbij ligt de focus met name op live muziek en niet zoals bij andere festivals het geval is een hele parade aan andere kunstvormen vertegenwoordigt.
Het festival vindt plaats in kroegen en podia waarbij het Paard van Troje wel de bekendste is. Er stonden tijdens deze editie ruim zestig optredens op het programma.
Belgische formatie
Mijn aftrap vond plaats in het stadscafé ‘de Zwarte Ruiter’. Hier was het de beurt aan de Belgische formatie The Hickey Underworld om hun kunsten te mogen vertonen.
Het zijn hoogtijdagen voor de Belgische muziek en de ene na de andere kwalitatief goede band komt uit ons buurland naar ons land over drijven en The Hickey Underworld schaar ik daar ook onder.
Stevige herkenbare maar ook melodieuze rock met een goede melodie en pittige teksten. Ook live kan deze band mij bekoren met als uitschieter de song ‘Whistling’ . De presentatie is goed te en het publiek wordt zo nu en dan op wat grappen getrakteerd en de muzikanten vinden elkaar blindelings.
Dit was een goed concert van een zeer getalenteerde band, waarbij dient opgemerkt te worden dat de geluidsinstallatie het volume van hun muziek niet helemaal aan kon, ik ben dan ook erg benieuwd hoe deze band live zal klinken in de wat grotere zalen.
Het fijne van dit festival is ook dat de verschillende zalen en podia op loopafstand van elkaar liggen het grote voordeel daarbij is wel dat je in staat bent om het programma goed te kunnen volgen en de optredens te kunnen zien die je perse wilt zien.
Lower Dense
Zo was je in een paar minuten al bij de volgende locatie, de kleine zaal van het paard van Troje, hier viel de keuze voor de Amerikaanse formatie Lower Dens. Zij hadden al een aantal positieve kritieken ontvangen en dat zal dit optreden moeten bewijzen.
De muziek klonk wat magertjes en er zit niet veel spanning in de songs. Het kabbelt rustig voort en de muzikanten staan erbij of ze ondertussen met iets anders in hun hoofd bezig zijn. Ze komen niet echt over als gedreven muzikanten en lijken ook niet veel plezier te hebben in hetgeen wat ze doen. Helaas is de conclusie dat de positieve kritieken het optreden niet kon waarmaken.
Aangenaam verrast
Toch wel teleurgesteld na het vorige optreden hoopte ik bij de volgende show meer verrast te worden. Verrast werd ik zeker omdat ik in eerste instantie dacht dat Coldplay in de grote zaal van het Paard stond op te treden, dit was uiteraard niet zo maar ik was aangenaam verrast door de manier van spelen van de zanger en toetsenist van Rams’ Pocket Radio.
Met hetzelfde enthousiasme en gedrevenheid zoals Chris Martin speelt achter zijn keyboard zo presenteerde ook Peter Mcauley zich. Hij is de man achter deze band en schrijft alle nummers zelf. Voor deze gelegenheid heeft hij een bassiste, drummer en gitarist bij zich.
De muziek van de band laat zich moeilijk omschrijven, het is geen rock het is geen boys band en ook geen indie-rock. Het heeft een beetje van alles in zich, misschien is melodieuze pop nog de beste omschrijving..
De band speelde een gevarieerde set en de muziek komt live goed tot zijn recht. Ik heb bij deze band ook wel het gevoel dat zij wat kunnen gaan betekenen binnen de muziekscène. We houden ze zeker in de gaten!