Onderwerp: PODIUM FOTO, MUZIEK

20 April 2012

Lizz Wright, gospel jazz in Tivoli Oudegracht

  
Tekst: Lex Koelewijn
Beeld: Ronald Rijntjes 

In een langzaam volstromend Tivoli in Utrecht wachten de mensen dinsdag 17 april op Lizz Wright. Er is een gemêleerd publiek aanwezig dat geniet van een drankje voordat zij aan haar optreden begint. Er klinken fijne jazzklanken uit de speakers en het publiek maakt zich op voor de entree van Lizz. Op het moment dat de band naar binnen stapt, komt de stilte in Tivoli. Vanaf de eerste klanken beseft men dat dit een bijzondere avond wordt.

Na het openingsnummer stelt Lizz Wright kort de band voor. Waarom doet ze dat kort? Naar eigen zeggen omdat ze zoveel mogelijk wil zingen. Gelukkig doet ze dit ook. Haar stem is mooi donker en licht hees, hierdoor past hij prima bij de fantastische performance die zij deze avond neerzet.

 
Ruimte
Ze geeft haar band gedurende de avond de ruimte om het optreden meer luister te geven. Niet alleen het optreden, de band laat hiermee ook zien wat ze kunnen. Ze doen dit op bijzonder muzikale wijze en op een manier dat je pas na een paar seconden beseft dat Lizz niet aan het zingen is. De pianist geeft een aantal solo’s die met veel passie gespeeld worden en met de akkoorden de juiste snaren in het publiek weet te raken. Waarna een luid applaus van een enthousiast publiek volgt.

Ondanks het feit dat Tivoli niet helemaal is uitverkocht is er een goed gevulde zaal en balkon. Overdonderd door het gemak waarmee zij zingt en de souplesse waarmee de band de muziek ten gehore brengt, wordt het publiek erg stil als Lizz laat zien dat ze ook een bijzonder gevoelige kant heeft.

  
Stille vervoering
Haar nummers staan in het teken van de gospel, die voornamelijk afkomstig zijn van haar laatste album Fellowship en brengen de zaal in vervoering. Haar manier van zingen en bewegen dragen hier aan bij. Ze staat rustig, als ze praat is ze beheerst en de band speelt de nummers zonder veel bombarie.

Hoe mooi het bovenstaande ook is, het zorgt ervoor dat halverwege de avond de muziek naar de achtergrond verschuift. Mensen beginnen zachtjes te praten en de rookruimte wordt druk bezocht. Dit lag niet alleen aan haar performance die bij de actievere nummers ronduit tam was, maar ook door de hogere tonen in de gitaar die bij de rustigere nummers te overheerstent aanwezig waren.

Bij de toegift zingt ze een nummer wat door haar peetmoeder is geschreven. Het is een zeer gevoelig nummer wat de zaal weer volledig stil krijgt. Hier zit de kracht van Lizz Wright. Haar stem is verre van alledaags en prettig om naar te luisteren. De band is goed en laat met dit nummer zien dat ze niet alleen hun ding doen maar daadwerkelijk van hun muziek en het maken ervan houden. Kortom mocht Lizz Wright weer in Nederland zijn, ga het zien. Of beter gezegd ga het horen. Doe je ogen dicht en laat je meenemen door haar fenomenale stem.