Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
31 Januari 2012
LA The Voices: goede stemmen en een gelikte show
Tekst: Fimke Duursma
Beeld: Ronald Rijntjes
Op 28 januari was de première van Because we believe, het tweede album van LA, The Voices. In het Utrechtse Vredenburg zetten Gordon en zijn 4 mannen een afwisselende en goed doordachte show neer. Het eigen werk voerde de boventoon, maar ook voor hen die niet snel losgaan op Nederlandstalige hits viel er genoeg te genieten.
Pop meets klassiek
Los Angeles, The Voices is een 5-koppige mannengroep gedragen door een orkest. Gordon richtte de groep op in 2010. Na 7 jaar de Toppers was hij toe aan een nieuwe muzikale uitdaging: hij wilde pop combineren met klassiek. Hij liet tientallen vocalisten bij hem thuis auditie doen en koos daaruit 4 zangers die hem mochten bijstaan. Tel daar een orkest onder leiding van Maurice Luttikhuis bij op en ziedaar Gordons nieuwe project. Mede door een slimme marketing werd de groep meteen een succes. Blond, donker, jong en oud: LA, The Voices biedt voor ieder wat wils.
Tros-gevoel
Dankzij de afwisselende genres, de grappen van Gordon en een gelikte show verveelt de avond geen moment. Dat wil niet zeggen dat elk nummer even goed is. Waar bij de eigen nummers het publiek niet meer te houden is, zakt mijn enthousiasme juist weg. De teksten zijn veelal van het niveau ‘Ik hou van jou en ik blijf je trouw’ en geven me een Tros-gevoel. Toegegeven: ‘Loop naar het licht’, de afsluiter voor de pauze, kan me wel bekoren. De tekst gaat over de hoop niet opgeven in donkere tijden en geeft een positief en krachtig gevoel. Deze versie doet zeker niet onder voor het origineel van Avalon.
Goede zangsolo’s
Over de kwaliteit van de liedjes kun je discussiëren, maar de uitvoering is goed. De covers zijn vrijwel allemaal geslaagd en vooral de solo’s van de mannen zijn indrukwekkend. ‘Feeling Good’, gezongen door Richy Orson Brown (destijds 2e bij Idols), is lekker jazzy. Remko Harms, die qua verschijning in de verste verte niet lijkt op de omvangrijke Pavarotti, doet bijna niet voor hem onder als hij één van zijn nummers zingt. En Roy van den Akker blijkt Eros Ramazotti’s nasale stemgeluid verbluffend goed te kunnen imiteren in ‘Musica È’. Peter William Strykes kiest helaas voor een nummer van Tom Jones. Persoonlijk had ik hem graag iets klassieks horen zingen.
Bij twijfel: gaan
Kortom: een afwisselende avond met veel hoogte- en een paar dieptepunten. Hou je van Nederlandstalige smartlappen, maar dan een niveautje hoger? Dan beleef je een topavond met LA, The Voices. Gaan je haren recht overeind staan van glitterpakken, zwaaiende armen in het publiek en ‘My Heart Will Go On’, blijf dan liever thuis. Twijfel je? Dan moet je gaan. Ook al ben je geen grote liefhebber van Nederlandstalige hits, je zult absoluut positief worden verrast.
Kijk voor meer informatie op de website van LA, The Voices.