Onderwerp: ALGEMEEN

22 November 2011

Oudejaarsconference Dolf Jansen: tussen cynisme en hoop

  
Tekst: Jorien Heemskerk
Beeld: Ronald Rijntjes 

Met de jaarwisseling in zicht, wordt het weer tijd om terug te kijken op de belangrijkste gebeurtenissen van 2011. En hoe kan dat beter dan in een oudejaarsconference? Dit keer geeft onder andere Dolf Jansen met oud en nieuw zijn visie op het afgelopen jaar. Voor wie daar alvast een voorproefje van wil, staat hij de komende weken in verschillende theaters met zijn show ‘Als ik het niet doe, doet niemand het’. Afgelopen zaterdag was de première in de Stadsschouwburg in Utrecht.

‘Als ik het niet doe, doet niemand het (en daar zal ook wel weer een reden voor zijn*) *maar mij wordt weer eens niets verteld’ is de volledige titel van het programma, dat tot 31 december in een oudejaarsvariant en daarna als ‘voorjaarsshow’ in heel Nederland te zien is. Het is een voorstelling zoals we van Dolf Jansen gewend zijn: met veel woorden en weinig opsmuk. Als hij eenmaal begint te praten, moet je wel blijven luisteren.

  
Koets
Vermengd met persoonlijke anekdotes, komt het nieuws van 2011 in deze voorstelling in sneltreinvaart voorbij. Enkele vaste ingrediënten mogen daarbij natuurlijk niet ontbreken. Of het nou gaat om de NS, de sportwereld, het koningshuis, BN’ers, godsdienst, of de binnen- en buitenlandse politiek, iedereen die het afgelopen jaar maar enigszins opviel krijgt het zwaar te verduren. Zelfs de vrouwelijke helft van het publiek komt er niet onderuit.

Toch is het programma niet voorspelbaar, want Jansen verbindt de verschillende onderwerpen op een originele manier en komt bovendien met verrassende ideeën. Zo pleit hij voor een ‘koets 2.0’ voor Prinsjesdag en heeft hij een unieke oplossing om vereenzaming bij bejaarden te voorkomen. Daarnaast weet hij ook het plaatselijke leed haarfijn aan de kaak te stellen. Heel anders is de sfeer als hij serieus ingaat op de schietpartij in Noorwegen en het gevaar van bepaalde politieke denkbeelden.

  
Worstelen
De kracht van Dolf Jansen zit ook bij deze voorstelling in zijn snelheid van denken, en de manier waarop hij die gedachten niet alleen met woorden maar met zijn hele lichaam uit. Dat maakt zijn verhaal zo beeldend dat er inderdaad maar weinig decor nodig is. Waar het echt om gaat is duidelijk: de strijd tussen hoop en cynisme, waar zoveel mensen op dit moment mee worstelen. Want wat moet je in een economische crisis, met een politiek die alleen nog maar om oneliners lijkt te draaien?

Ook Jansen heeft daarop natuurlijk geen pasklare antwoorden. Wel helpt hij, misschien zelfs dankzij zijn cynisme, te relativeren en de humor van alles weer in te zien. En ook dat zorgt voor een sprankje hoop in deze roerige tijden. Laat 2012 maar komen!