Onderwerp: MUZIEK

30 Oktober 2011

Kwieke zeventiger pakt Patronaat moeiteloos in

  
Tekst: Frank Veldkamp
Beeld: Tracey van Lingen

Wanda Jackson (1937) draagt met recht de bijnaam Queen of Rockabilly. Daarnaast heeft ze een van de langstlopende succesvolle carrières in de rock ‘n’ roll op haar naam staan - een carrière die tot op de dag van vandaag voortduurt. In de jaren vijftig van de vorige eeuw is ze een van de eerste zangeressen die op hoge hakken en met veel franje een glamoureus uiterlijk combineert met country and western muziek. Regelmatig treedt ze op als voorprogramma van Elvis Presley die haar aanraadt iets met rock ‘n’ roll te gaan doen. Ze brengen veel tijd samen door en Jackson verlegt haar carriere richting rockabilly. Terwijl de populariteit van vriendjelief explodeert, zoals ze het zelf noemt, gaat Jackson haar eigen weg en bouwt een repertoire op waaruit het moeilijk kiezen is.

Begin 2011 verschijnt van Jackson het album 'The Party Ain’t Over', wat ze samen maakt met Jack White van The White Stripes. Het typerende geluid van White en de bijzondere stem van de krasse Wanda lenen zich uitstekend voor de nummers die ze samen voor het album selecteren. De plaat levert Jackson vernieuwde aandacht op van een jongere generatie die haar eerder niet of nauwelijks kent. Tijdens het concert vertelt ze uitgebreid over de ontmoeting met White en de manier waarop het bijzondere album tot stand is gekomen, maar helaas is maar een handjevol nummers van de plaat opgenomen in de setlist. Voor de rest brengt Jackson een greatest hitsparade waarin hit-na-hit uit de jaren vijftig en zestig voorbij komt, inclusief een blokje met Elvisnummers. Een tweede eerbetoon is er voor Amy Winehouse, van wie Jackson 'You Know That I’m No Good' al coverde op 'The Party Ain’t Over'.

Als begeleidingsband heeft Jackson de Belgische Seatsniffers bij zich. Dat is goedkoper dan een band vanuit de Verenigde Staten overvliegen, al worden door deze constructie Jack White en consorten node gemist. De boomlange drummer van het vijftal drumt alsof zijn laatste uur geslagen heeft en is een attractie op zich. Jackson probeert regelmatig wat een-tweetjes met haar begeleiders uit te lokken, maar deze pikken de signalen maar matig op en staan voornamelijk heel netjes muziek te maken zonder zich te bekommeren over het showelement.

Wie zowel door Elvis als Jack White op handen wordt gedragen moet wel iets bijzonders hebben - en dat heeft Wanda Jackson. De kwieke bejaarde heeft er duidelijk zin in en alhoewel het lopen niet meer zo soepel gaat, straalt ze een energiekheid uit waarop menig oudere in de zaal jaloers kan zijn. Met schalkse mimiek en veel direct contact met de bezoekers op de eerste rijen pakt Wanda de zaal volledig in. “Als je me te luid vindt moet je het zeggen hoor”, lacht ze een stel zichzelf overschreeuwende bezoekers toe en als ze even haar tekst kwijt is wijdt ze dat quasi-verontschuldigend aan 'een seniorenmomentje'. Jackson babbelt er tussen de nummers vrolijk op los, verteld anekdotes, jodelt zich door liedjes heen en meldt tegen het einde dat ze het allemaal aan Jezus te danken heeft. Waar die mededeling bij anderen tot zoetsappigheid leidt, is het voor Jackson de inleiding tot een swingende versie van gospelklassieker 'I Saw The Light'.

   
Miss Mary Ann & the Ragtime Wranglers

Het voorprogramma wordt vanavond verzorgd door Miss Mary Ann & the Ragtime Wranglers. De band brengt een set vol ouderwetse jaren vijftig rock ‘n’ roll met een hoog Happy Days gehalte. Het plezier straalt van de muzikanten af en de vele covers zijn een feest der herkenning. Halverwege lenen de Ragtime Wranglers de trompettist van Ben Saunders, die tegelijkertijd in de grote zaal van de Patronaat een concert geeft.