Onderwerp: ALGEMEEN, TONEEL
24 Oktober 2011
Grote ogen bij Lejo’s nieuwste voorstelling ‘Achter je!’
Door Lucienne Heemskerk
Het vingerpoppetje van Lejo valt wat mij betreft in de categorie Nijntje en Hello Kitty: überschattig, onvergetelijk en superknap in al zijn eenvoud. Tot nu toe kende ik het alleen van Sesamstraat, maar op maandag 17 oktober trok ik met B. (7) en M. (4) naar theaters Diligentia & Pepijn in Den Haag voor een lange Lejo-show. In de voorstelling ‘Achter je!’ - in Vlaanderen: ‘Achter u!’ - spelen de bekende vinger- en handpoppen nu eens de hoofdrol. Hierbij zij opgemerkt dat het poppen van handen zijn en dus geen handen in poppen.
Ik was vantevoren razend benieuwd hoe die Lejo dat nu zou doen, met alleen maar zijn handen zo'n 45 minuten durende voorstelling maken - wat overigens op zich lang genoeg is voor de doelgroep, kinderen van 4 t/m 7 jaar. Ook had ik me zitten afvragen hoe je Lejo überhaupt aan, laten we zeggen, een expat zou moeten uitleggen. Een poging dan, maar eigenlijk moet je gewoon zelf gaan kijken.
Onder het motto “If less is more, Lejo has it all” (staat op zijn website) komen uit één paar handen en een aantal paar houten oogballen in verschillende formaten, echte karaktertjes tot leven, zoals een veel te stoere hond, een koe met een eetprobleem en twee rare vogels op een trampoline. Soms zijn de scènes ronduit komisch, mede door de grappige geluidseffecten, maar soms zijn de poppetjes ook echt aandoenlijk: in de zaal waren de uitroepen ‘schattig’, ‘aaaah’ en ‘wat zielig’ niet van de lucht. Een van mijn favorieten was een handpop die leek op een junglespin - ik meende toch echt oerwoudgeluiden te horen -, maar die zich ontpopte als een sierlijk dansende kwal: wie wel eens in een groot zeeaquarium heeft rondgekeken, weet hoe prachtig deze dieren zijn. De poppetjes bewegen zich over drie onder elkaar geplaatste panelen en dit simpele decor blijkt genoeg te zijn. Het grote projectiescherm dat ik vantevoren in gedachten had, was helemaal niet nodig!
De show wordt gelukkig gespeeld zonder woorden, wat het arty karakter alleen maar ten goede komt en zodat ook pakweg expats ten volle kunnen genieten van dit knappe staaltje Hollands theater.
Voor en na de show konden kinderen hun eigen oogbalpoppetjes maken en daarmee zelf een heuse Lejo-show opvoeren. Ook dat was een schot in de roos - fototoestel in de aanslag!
Er is maar één ding dat ik niet zo goed begrijp. Waarom geeft goochelaar Lejo aan het einde van de voorstelling zijn trucs prijs? Call me naive, maar omdat die handen echt overal tegelijk leken te zijn, was ik er zelf tot het eind van de voorstelling van overtuigd dat er nog iemand achter de panelen verborgen zat. ’t Is natuurlijk knap dat hij het allemaal alleen doet, maar waarom kinderen niet lekker in de waan laten, zodat ze over een halfjaar nog zeggen "mam, hoe kan dat nu, die extra vinger onderaan?"
Mijn missie was in elk geval geslaagd: M. trok grote ogen toen ze “die van Sesamstraat” nu eens in het echt zag en B. zei achteraf dat hij theater eigenlijk veel leuker vindt dan televisie!
Lejo is in Nederland én België nog te zien tot en met 3 juni, dus mis ’m niet!