Onderwerp: JAZZ
10 Augustus 2011
Philip Catherine: Swingend lyrisch en virtuoos
Tekst en beeld: Michiel Fokkema
Gezien: Robeco Zomerconcerten, Philip Catherine, Concertgebouw op 5 augustus 2011
Zo wordt hij aangekondigd. En met recht, want Philip Catherine is een van de grootste jazzmuzikanten en de grootste jazzgitarist. De uit België afkomstige gitarist is intussen al 70 jaar en speelde met alle groten ter aarde. Niet alleen in talloze bands maar ook met de Berliner Philarmoniker, in Carnegie Hall, het Concertgebouw in Amsterdam etc. Met maakte hij, zegt hij zelf, intens contact. In 1985 trok hij door Europa met trompettist Chet Baker. "Chet raakte mij heel diep. Het was zo gemakkelijk en tegelijkertijd ook diep zoals hij speelde. Hij speelde nooit een toon teveel." Hetzelfde geld ook voor het spel van Philip Catherine.
Deze avond dus solo in de Koorzaal van het Concertgebouw. De Koorzaal is eigenlijk meer een soort café met en laag podium met tafeltjes en stoelen tot aan het podium. Het belooft een bijzondere en intieme avond te worden. Hoewel solo? Philip Catherine zegt zelf dat hij begeleid wordt door: Philip Catherine?!
Hij gebruikt een sampler waarmee hij eerst één of twee begeleidingen opneemt. Die gebruikt hij dan om vervolgens de melodie en de solo's over te spelen. We horen dus twee of drie gitaren in plaats van één. De techniek staat tegenwoordig voor niets. Hij vind het zelf ook erg leuk om het zo te doen en lijkt elke keer weer verbaasd als hij een stukje heeft opgenomen dat het werkt. Nadeel is wel dat je dus eerst alleen de begeleiding hoort en pas daarna het hele stuk met de melodie. Het kort uurtje wordt daardoor niet geheel effectief gebruikt. Hij zij dat de sampler nog helemaal leeg was toen hij begon. Hij had natuurlijk de samples al eerder in kunnen spelen. Aan de andere kant is er nu wel de hele spontaniteit en creativiteit van het moment.
Op een nummer van Irving Berlin en George Gerschwin na speelt hij allemaal eigen stukken. Sommige zijn zoet en zacht als een wiegeliedje zoals "Always"van eerder genoemde Irving Berling. Via een wals beland hij aan bij "Good morning Bill", een stuk dat hier en daar meer weg heeft van hardrock en gaat over zijn vriend Bill die altijd vroeg in de morgen opbelt. "Meline"is een stuk voor zijn eerste kleinkind. Het heeft hier en daar invloeden van Django Reinhardt. Bij de wals "l'eternal desire" houdt het publiek de adem in, zo mooi is het. Na een dik uur vraagt hij of hij nog een toegift moet spelen en begint al zonder het antwoord af te wachten. "Embracable you" van Gerschwin, toch aardig bekend, klinkt alsof het gisteren gecomponeerd was. Net als bij de andere stukken geeft hij er telkens een verassende draai aan. Helaas was dit veel te korte concert al weer over. De aankondiging was geheel terecht: Philip Catherine is swingend lyrisch en virtuoos.