Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ

15 Juli 2011

Imponerende Starke en Marsalis op afsluitende dag North Sea Jazz

Door Serge Julien, foto's Eric van Nieuwland (klik voor vergroting)

De afsluitende zondag deed de naam eer aan, want het festival werd overgoten met warme zonnestralen. Dat betekende tijdens de optredens lekker een ijsje eten, een beker met gemengd fruit weghappen, slurpen aan een Mojito of gewoon een lekker biertje drinken. Grote namen als Tom Jones, Richard Bona & Raul Midon, Herbie Hancock, Wayne Shorter & Marcus Miller, Fay Claassen en Mavis Staples speelden die dag op de diverse podia.

Verschillende stijlen Raphael Saadiq
Een van de grote publiektrekkers op zondag was ongetwijfeld Raphael Saadiq. Hij stond in de Nile zaal waar hij een grote groep belangstellenden op de been kreeg die zijn optreden van twee jaar daarvoor nog herinnerde, waarin hij teruggreep naar retro soul in de stijl van Motown. Dit jaar speelde hij rock & roll georiënteerde liedjes van zijn nieuwe album ‘Stone Rollin’. Daarmee bewees hij zijn kracht verschillende stijlen aan te kunnen. Nieuwe liedjes werden afgewisseld met ouder werk waaronder een zwoel en spannend opgebouwd ‘Sky, Can You Feel Me’ van zijn debuut uit 2002.

Nadat hij vier jaar terug North Sea eerder had aangedaan, stond Snoop Dogg ook dit jaar weer met een aantal van zijn vrienden op het festival. Het geeft maar weer aan hoe enorm de grenzen van de term ‘Jazz’ zijn vervaagd. Aandacht kreeg hij genoeg, want de Nile stroomde tot de nok toe vol. Het publiek sprong maar al te graag op en neer tijdens de hip hop van Snoop, waarmee de rapper zijn populaire status nog eens bewees.

Bootsy Collins stond weer met een bont gezelschap op het podium van de Nile om de P-funk te prediken. De beroemde basgek bracht na jaren weer een nieuwe cd ‘Tha Funk Capital Of The World’ uit, waar hij stukjes van liet horen. Natuurlijk kwam hij niet weg zonder bekend funkwerk te spelen uit de jaren zeventig en de tijd dat hij deel uitmaakte van Parliament en Funkadelic. Het was dan ook weer een dolle bende op het podium.

Volwassen Sabrina Starke
Op het Mississippi podium presenteerde Rotterdams eigen soultalent Sabrina Starke haar meest recente werk van ‘Bags & Suitcases’, afgewisseld met liedjes van haar platina bekroonde ‘Yellow Brick Road’. De Edison winnares gaat sinds begin van dit jaar door het leven met een kort geschoren koppie, en ziet er daardoor een stuk zelfverzekerder en stoerder uit. Dat is ook te horen in haar meest recente liedjes die veel voller en volwassener klinken. Ook de oude liedjes klonken live met nieuwe arrangementen en puik gitaarwerk een stuk spannender.

Een tikkeltje ongemakkelijk
Latin jazz pianist Eddie Palmieri maakte het de toeschouwers iets moeilijker in de Hudson. Palmieri is een begenadigd pianist dit binnen het Latin jazz genre op een hoog voetstuk staat. Hij werd omringd door een ijzersterk trio waarin vooral trompettist Brian Lynch en drummer Horacio ‘El Negro’ Hernandez opvielen met knappe solo’s. Toch was het soms taaie muziek om rustig naar te luisteren. Het was absoluut knap en avontuurlijk, maar net wat te complex om op tot heupwiegen. Dat hoeft natuurlijk ook niet, maar stilletjes was er wel die hoop. Goed maar een tikkeltje ongemakkelijk.

Branford Marsalis sloot het programma in de Hudson af met een geweldig trio van muzikanten achter zich. Dat hij iets later aantrad kon niemand iets schelen, de zaal was stampvol voor de saxofonist die zich weer van zijn beste kant liet horen. Hij presenteerde werk van zijn meest recente album ‘Songs of Mirth and Melancholy’, dat hij maakte met pianist Joey Calderazzo. Deze brak meteen los in een virtuoze solo tijdens het openingsnummer. Een genot om naar te kijken en te luisteren was ook Marsalis’ drummer Justin Faulkner die met een krankzinnige controle en passie iedere trommel en bekken van zijn drumstel raakte op dusdanige wijze dat je het ook voelde.

Lust voor oog en oor
Aan Prince was het wederom de beurt om de avond en ook het hele festival te sluiten. Opnieuw gaf hij een zinderend optreden met een andere opzet. Het eerste uur speelde de in een witte franjers cape gehulde muzikant langgerekte intense nummers met spetterend gitaarwerk, om vervolgens het tempo op te voeren en een deur open te gooien naar hits als ‘Controversy’, ‘1999’, ‘Raspberry Beret’ en ‘Cream’. Om de concerten van Prince op North Sea Jazz legendarisch te noemen gaat wat ver. Zeker is wel dat zijn concerten nog steeds een lust voor oog en oor zijn. De man heeft de gave om een knalfeest neer te zetten en hij hoeft daarbij niet te leunen op hits. Zijn muzikale vakmanschap en gevoel voor entertainment en stijl zijn genoeg om een onvergetelijke avond te bezorgen.

Het North Sea Jazz Festival was ook dit jaar weer een aangenaam weekend met een sterke programmering. ‘Jazz’ in de puurste zin van het woord is allang niet meer van toepassing. Naast Branford Marsalis staat iemand als Snoop Dogg met zijn Hip Hop liedjes een grote zaal op te zwepen om mee te springen, terwijl een troubadour als Jonathan Jeremiah met een orkest je bijna laat huilen van de melancholie in zijn folk/soul liedjes. Maar het maakt niet uit. Het is allemaal muziek. De één geeft de voorkeur aan een meer traditionele vorm van jazz, terwijl de ander zich prettiger voelt bij meer pop georiënteerde jazz. Belangrijk is de kwaliteit en vooral de liefde voor de muziek die bezoekers en artiesten samen brengt. En daar slaagt de organisatie North Sea Jazz ieder jaar weer in. Haal de scheurkalender maar weer tevoorschijn: op 6, 7 en 8 juli 2012 vindt de 37ste editie plaats!