Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ

29 Juni 2011

Uitstekende slotdag The Hague Jazz

Door Serge Julien, foto's Moos Wolfs

Gezien: The Hague Jazz in het Kyocera Stadion in Den Haag op 19 juni 2011

Met 6000 verkochte kaarten was het The Hague Jazz Festival op de zondag niet uitverkocht. Het evenement had opnieuw pech met het weer, maar zag een lichte verbetering later op de avond. Dat nam nog steeds niet weg dat et het festival qua locatie geen bevredigend gevoel achterliet. Het onpersoonlijke ruw ogende Kyocera Stadion paste gewoon niet in het concept van een Jazzfestival. De programmering daarentegen was uitstekend en bood voor ieder wat wils.

Lizz Wright verdient theaterzaal

De derde dag van het festival was amper een kwartier oud, of het hoogtepunt was al binnen. Lizz Wright had het publiek in de grote Chez Ella-tent volledig in haar greep. En niet verwonderlijk, want op een bedje van jazz en blues dompelde de Amerikaanse zangeres je onder met haar emotionele, warme gospelstem. Hoewel Wright het grote publiek 200% waardig is, haar stem en muziek zijn kwalitatief zo hoog dat ze de intimiteit van een theaterzaal verdient, in plaats van een grote onpersoonlijke festivaltent. Een optreden van pure schoonheid.

Patti Austin speelde net als Lizz Wright in Chez Ella. De Amerikaanse zangeres is in Nederland vooral bekend van de hit ‘Baby Come To Me’, dat ze in 1982 met James Ingram wereldwijd naar de hoogste regionen van de hitparade zong. Ook is ze veel te horen op producties van Quincy Jones en Michael Jackson. Austin heeft een warme en soepele stem, die tegelijkertijd een hoop kracht bezit. Op The Hague Jazz liet ze met haar trio liedjes van Ella Fitzgerald horen en werk van George Gershwin, zoals een geweldig door Greg Phillingaines gearrangeerd ‘Can’t Take That Away From Me’.

Improvisatie en spiritualiteit

Spanning en avontuur vonden plaats tijdens een fantastisch optreden van het Michael Varekamp-Rembrandt Frerichs Quartet. Varekamp speelde als altijd expressief trompet, soms versterkt met effecten die de Bitches Brew-periode van Miles Davis in herinnering bracht. Als Varekamp Miles liet herleven, dan keek Chick Corea hoogstwaarschijnlijk mee over de schouders van de toetsenist Frerichs die dosis spontaniteit in zijn spel stopte. Het optreden was geheel geïmproviseerd en ademde een hoop spiritualiteit.

Trijntje Oosterhuis zette als altijd een professioneel geoliede show neer met een heuse blazerssectie, waarin trompettist David Rockefeller voor de arrangementen tekende. Dat zorgde voor een meerwaarde in de live sound van de muziek van de zangeres. Daarnaast werd Oosterhuis vergezeld door de geweldige zanger en toetsenist Frank McComb. Hij wordt terecht vergelijken met Soullegende Donny Hathaway. Samen met Oosterhuis vormt hij een geweldig duo. Zo kwamen er een aantal fantastische covers voorbij, waaronder ‘Where Is The Love’ en ‘Close To You’. Ook ontbrak ‘Another Day’ niet, het nummer waarmee McComb in 1997 een hit scoorde als zanger van Buckshot LeFonque.

Parliament Funkadelic

‘We Want The Funk’ en ‘Make My Funk The P-Funk’, waren zomaar twee titels die het publiek aan het einde van de avond luidkeels scandeerde in The A-Train-tent. The Hague Jazz deed een prima zet door George Clinton en zijn Parliament Funkadelic agglomeraat als afsluiter van het festival in te zetten. Een bont geheel van een kleine 20 man speelde en danste op het podium. Het woord ‘Funk’ passeerde om de haverklap de revue, want dat was natuurlijk waar het om draaide bij het legendarisch feestende gezelschap.

Andere namen die zondag op The Hague Jazz voorbij kwamen waren Zap Mama, Rowen Hèze, Macy Gray, The Wallace Roney Quartet, Juan de Marcos Afro Cuban All Stars en David Murray.