Onderwerp: Marle en Clara
23 Juni 2011
BLOG 2 Parade/POPSTER | Marle
De repetities voor Popster zijn nu drie dagen aan de gang en we zitten er VOL in. Er wordt doorgecomponeerd, gechoreografeerd en teksten geschrapt en bijgeschreven.
Het leven van een acteur/theatermaker gaat niet over rozen. Denk je het ene moment iets heel goeds te hebben gemaakt, het volgende ben je de weg weer helemaal kwijt. Ik denk ook dat dat, dit vak zo uitzonderlijk schizofreen maakt. Het is het mooiste wat er is toneelspelen, dansen voor een publiek, zeggen performers wel eens, maar ergens in het repetitieproces kom ik mezelf altijd keihard tegen en dan vind ik het alles behalve mooi.
Het is een natuurlijke weerstand die in me opkomt zodra ik het even niet meer weet. Die weerstand doet pijn, aan je hoofd en aan je lijf, eigenlijk aan je ziel. Want die ziel die wil wel, sterker nog, die wil eruit, die wil bepalen wat er gebeurt. En dat is het mooie aan theatermaken, dat op het moment dat je het echt niet meer weet en je moe en verslagen nog 1 keer die laatste scène aan gaat pakken dan gaat er ineens een diepere motor aan, die denkt: en nu is het genoeg, hier is de kern van het stuk en hier ben ik om die te vertellen! En pas dan is het mogelijk dingen te verzinnen, die je niet wist dat je kon verzinnen.
Alsof er dan ineens iemand spreekt, danst, musiceert die wel in jou woont, maar die je nog niet kende. Je personage heeft zich een weg van binnen naar buiten gebaand en daarbij jou aan stukken gereten, de vloer volledig van je overnemend, wellicht verklaart dat het enigszins pijnlijke proces 
Goed, maar zover zijn we (althans ik) nog helemaal niet. Het is nu met name een fase van chaos en van constructie van teveel tegelijkertijd. Onrustig, onstuimig en ongeduldig voel ik mijn ziel aan mijn lijf knagen en ik moedig haar aan vaart te maken, want ik heb zin in mijn personage. Zin erin dat zij de Popster rauw lust, want de Popster lust jullie rauw.
Marle