Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER
22 Juni 2011
Indrukwekkende monoloog van Johanna ter Steege in Hiroshima Mon Amour
Door Mieke Kreunen met foto's van Peter Rillema
De Manege in Hoorn is kaal, er is geen decor, alleen een tribune en er liggen wat metseltonnen in het zand. Over de rand van de bak ligt een kledingzak. Verder niks. Terwijl het publiek de tribune vult en de stofwolken van het zand weer neerdalen begint Johanna ter Steege haar verhaal te vertellen. Ze is een Frans actrice die in het naoorlogse Hiroshima een hartstochtelijke nacht beleeft met een Japanse architect. Hij is gelukkig getrouwd en zij ook maar hun levens raken elkaar daar op dat moment op die plaats ...
De man wil dat ze langer blijft dan die ene nacht maar zij wil niet. Hij praat met haar over de verschrikkingen van het bombardement op Hiroshima die zij zich niet zou kunnen voorstellen. Maar zij heeft haar eigen verschrikkingen. De onverwachte passie die opvlamt in het contact met de Japanner en de gesprekken over de oorlog brengen herinneringen aan de jeugdliefde van de vrouw naar boven. Uit haar jeugd in Envers toen ze een grote liefde beleefde met een Duitse soldaat. Nadat hij was omgekomen werd ze als moffenhoer gebrandmerkt en kaalgeschoren maar dat deerde haar niet. Zij werd gek van verdriet en onvervuld verlangen naar haar grote liefde. Voor het eerst deelt de vrouw deze herinneringen met iemand. Ze wil ondanks het aandringen van de man niet blijven. Ze nemens afscheid en zeggen: "Jij, jouw naam is Hiroshima - en jij, jouw naam is Nevers in Frankrijk".
'Hiroshima mon amour' werd geschreven door Marguerite Duras. Alain Resnais maakte in 1959 een film met dezelfde titel.
Johanna ter Steege laat zien dat zijn een geweldig actrice is die in haar eentje in deze immense ruimte het publiek van begin tot eind weet te boeien. Zij weet het aangrijpende verhaal over de verloren grote liefde waarvan het verlies te groot was om te verwerken geloofwaardig neer te zetten. Alle emoties komen voorbij, van het overmoedige ik-weet-mij-een-gewilde-vrouw tot de schrijnende waanzin en radeloosheid van de omgekomen geliefde. Zorgvuldig afgedekt in het dagelijks leven, wordt de afgrond met gevoelens bij verrassing onthuld door de architect. Gevoelens die menigeen in de zaal uit eigen leven herkent. Hier en daar wordt wel een traantje weg gepinkt.
Regisseur Karina Kroft is trots op het stuk. Ze vindt het - samen met de 3 Zusters - één van haar beste stukken tot nu toe. En terecht. Het is een pareltje onder de Oerolvoorstellingen die in ieder geval op ons top-tien-lijstje komt te staan.