Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL

21 Juni 2011

Het is een godswonder dat we nog leven

Door Mieke Kreunen met foto's van Peter Rillema

Als we bij de Turfdôbe aankomen hangt er een groot gordijn over de hele breedt voor de tribune, dat het uitzicht op het bos er achter beneemt. De zon schijnt stralend terwijl alle toeschouwers een verrekijkertje krijgen aangereikt om tijdens de voorstelling te gebruiken.

Twee jonge theatermakers, Annelies van Hullebusch en Steven de Jong, staan op theatrale en luchtige wijze stil bij de rampen die zich in hun jonge leven, vanaf 1983 tot nu, al hebben voltrokken. Ze beginnen op een timeline op het gordijn hun leven in foto's te tonen tot het moment dat ze elkaar ontmoet hebben. En dan gaat het gordijn open. Voor ons ligt een open plek met in het midden een stukje water. Het terrein is in coördinaten verdeeld met letters aan de achterzijde en cijfers langs de zijkanten.

De rampen zijn in tableaux vivants - op eenvoudige wijze in elkaar geknutseld - in de verschillende kwadraten opgesteld. Sommige rampen zijn op klein formaat uitgevoerd (dat zegt uiteraard niks over de impact van de ramp), vandaar de verrekijkers.

Eén voor één worden ze aan ons getoond waarbij soms ogenblikkelijk duidelijk is welke ramp bedoeld wordt maar andere keren komt dat inzicht pas in de loop van de scene die er voor ons gespeeld wordt. Meteen een lesje in recente geschiedenis...

Er komen heel wat rampen voorbij: Bopal, 9/11, de vuurwerkramp in Enschede, de Herald of Free Enterprise, de vluchtelingen die verdrinken onderweg naar Lampedusa en ga zo maar door. De ramp met de kerncentrale in Japan wordt belicht met Tsjernobyl als voorbeeld. Het zijn hilarische scenes mede dank zij de eenvoudige en toch beeldende wijze waarop het in elkaar is gezet en er wordt dan ook heel wat gelachen totdat ...

...ineens blijkt dat de acteurs ook overlevers zijn van een ramp. Dan komt het ineens dichtbij. Hier staat iemand voor onze neus die net niet in de metro in Madrid zat de ochtend van die bommen. Het is een godswonder dat zij nog leeft! En dat laatste is iets om dankbaar voor te zijn zo maken de acteurs duidelijk als de voorstelling beëindigd wordt het het zingen van een lied met die tekst onder begeleiding van de fanfare.

'Het is een godswonder dat we nog leven' is een voorstelling die laat zien hoe rampzalig de wereld eigenlijk is en hoe bijzonder het is dat wij op een zonnige Oeroldag in juni 2011 om de theatrale vertolking ervan kunnen lachen en erover kunnen zingen.

Firma Rieks Swarte | PeerGrouP