Onderwerp: POP-ROCK

22 Mei 2011

Zucchero betovert Ahoy

Door Michaela Meijer met foto's van Eric van Nieuwland
Gezien op 18 mei 2011 in Ahoy Rotterdam

Voor velen een legende, een held, een verhalenverteller. Voor velen voornamelijk bekend door zijn hit in 1991 met Paul Young "Senza una Donna".

Adelmo Fornaciari, oftewel: Zucchero.

Italiaanse zanger, producer en tekstschrijver, die in 1985 doorbrak in Italië na deelname aan het in Italië zeer populaire San Remo Festival.

Inmiddels 15 albums op naam hebbende en een soort van koning in muzikantenland, zowel nationaal als internationaal.

Bijzondere muzikale samenwerkingen zijn niet meer weg te denken uit het leven van Zucchero: Luciano Pavarotti, Randy Crawford, Sting, Bono, Eric Clapton, Salomon Burke, Andrea Bocelli en zelfs onze eigen Ilse de Lange kreeg de kans en eer om in duet te gaan met de koning.

Eind 2010 komt Zucchero's nieuwste album "Chocabeck" uit en start Zucchero met de Chocabeck-tour.

Het nieuwe album is een en al jeugdsentiment, zijn meest persoonlijke album ooit, en verwijst naar zijn nogal armoedige kindertijd. De titel "Chocabeck" betekent eigenlijk niets. 'Wat gaan we eten?' 'Chocabecks'. Armoede, geen eten, niets, maar dan toch in ieder geval Chocabecks, dat klinkt prettiger dan niets.

Het album zelf is er een met een gouden randje.

Hoogwaardige productie, kwaliteit, bijzondere teksten, het bijzonder warme en mooie stemgeluid van Zucchero en zeker voorzien van enkele potentiële singles, ware het niet dat de Nederlandse radiozenders het album helaas links laten liggen.

Toch mooi om te zien dat de beste man, ondanks de weinige airplay, toch Ahoy tot de nok toe bijna helemaal uitverkoopt. De mensen die niet gestopt zijn bij Senza una Donna, maar zijn meegegroeid met hem en dat waarschijnlijk ook zullen blijven doen.

Het concert begint iets later dan 20.00 uur, naar verluidt omdat zijn publiek in de file staat en dat klopt, want ook ik stond in die file.

Maar die was snel weer vergeten, we stonden immers bij Zucchero!

De show opent met een enorme reiskoffer op het podium, een reis door het leven van Zucchero, openend met het nummer "Un soffio caldo" van zijn laatste album. Mooi, ingetogen, alsof we in een soort van droom terecht zijn gekomen.

Ik tel een enorme hoeveelheid muzikanten op het podium. Als ik me niet vergis een stuk of 10 a 11. Een drummer, gitaristen, synthesizer, bassist, strijkers, koperblazers, achtergrondzangers, zelfs een dwarsfluit, redelijk uniek voor een concert. Verder een mooie lichtshow en een videowall waar met veel zorg en aandacht de prachtigste beelden op verschijnen.

De eerste helft van de show bestaat louter en alleen uit het ten gehore brengen van het nieuwste album. Zoals gezegd, ingetogen, maar met veel liefde en toewijding worden de nieuwe nummers gespeeld met hier en daar wat meer energie bij nummers als "Vedo Nero" en "Chocabeck".

Een interessante overgang in energie in Ahoy bemerk ik zodra Zucchero aan zijn wat oudere werk begint. Het veelal bekendere werk dus. "Bacco Perbacco" van het album Fly wordt ingezet en Ahoy veranderd in 1 groot danspaleis en hard meezingende mensen. Na ruim een uur veelal stilstaand genieten is een dansje op de plaats best aangenaam. En ook tijdens het nummer "Baila Morena" gaan de voetjes van de vloer en de handjes in de lucht.

Vervolgens is het een aaneensluiting van het geweldige werk van Zucchero: Diamante, Il Volo, Diavolo in me, Il mare impetuose al tramonte sali sulla luna, Solo  una sana consapevole libidine en zelfs, zelfs mijn favoriet "Dune Mosse". Het kippenvel ging waar het maar gaan kon. En ik was vast niet de enige waar dat bij gebeurde. Briljant!

In de toegift natuurlijk de hit "Senza una Donna", maar de klap op de vuurpijl was toch zeker het virtuele duet met Luciano Pavarotti "Misere". 

Mooier kon het vreemde mannetje uit Italië met zijn eeuwige lange haar, baard, zonnebril en hoed het niet maken vanavond. 

Voor de concertagenda van zijn Chocabeck-tour: http://www.zucchero.it/tour/