Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ
24 Februari 2011
New Cool Collective & Jules Deelder; jazzy, muzikaal, grappig, ...
Door Jeannette Mayer, foto's Michiel Fokkema (klik voor vergroting)
‘Bedankt dat u er was!’. Benjamin Herman, de muzikaal leider van de New Cool Collective, kijkt de halfvolle zaal van theater ‘De Kunstmin’ te Dordrecht in. Hij vervolgt: ‘ Wij waarderen dat zeer. Zonder u kunnen wij immers niet optreden’. Zo is het maar net en dat zou zonde zijn. Deze tienkoppige jazzformatie speelt met heel veel plezier en op zeer hoog niveau. Als je in het publiek zit ben je getuige van een waar muzikaal spektakel. Maar er is meer: poëzie van Jules Deelder. Deze ‘burgemeester van de nacht’ in zijn strakke zwarte pak declameert op eigen wijze werk uit zijn nieuwe dichtbundel ‘Ruisch’. Maar ook muzikaal laat hij zijn strakke kant zien: hij beslaat op de momenten dat het dichten ophoudt, een van de percussie-instrumenten waarmee hij laat zien dat strakheid in zijn genen zit.
Het gaat tijdens het optreden van de NCC&JD om een afwisselend programma waarin jazz en poëzie elkaar afwisselen en elkaar onmiskenbaar versterken.
Aan het begin van de avond verrast Jules Deelder het publiek met zijn megagedicht ‘De dood is…’. Bladzijdes lang orakelt de Rotterdamse dichter over de dood. De bladzijdes vallen letterlijk op de grond, vel na vel. Er komt geen eind aan zijn visie op de Dood. Strak en onbewogen declameert Jules zijn eigen werk. Wanneer het slot toch abrupt daar is, neemt de 10-koppige big band New Cool Collective onder leiding van Herman het entertainment over. Tien muzikanten die er duidelijk zin in hebben, maar ook tien muzikanten die talent vol zijn en op hoog niveau spelen. Gitaar, bas, keyboard, trompet, saxofoons en percussie, veel percussie, misschien soms teveel.
Jules Deelder slaat ritmisch mee. In deze rol als slagwerker in de luwte slaat hij geen gek figuur. De aandacht van het publiek wordt echter regelmatig weggetrokken door de blaasinstrumenten: de legendarische saxofonist Ger Sax en de bandleider, ook saxofonist, Benjamin Herman en niet te vergeten de trompetist. Hun spel is te typeren als meeslepend, jazzy, groovy, geestdriftig en plezier. Maar niet zonder de begeleiding van de andere muzikanten. De toetsenist die aan een stuk door de meest fantastische riedels weggeeft en de bassist die zich dienend , maar onafgebroken de strakke onmisbare lijnen aan geeft. En de expressieve gitarist die snapt dat het oog ook wat wil. Soepel bewegend hanteert hij zijn gitaar. De zaal zit op het puntje van de stoel wanneer de drummer een weergaloze solo weggeeft, minutenlang en het verveelt geen seconde. Wat een vuurwerk! Wanneer alle instrumenten weer samen komen, is het spektakel compleet. Wat op valt is dat de big band garant staat voor veel variatie in de nummers: van echt jazzy, tot aan gipsyachtige tonen, via tangosferen en weer terug baar de jazz.
Ger Sax houdt zijn solo’s toegankelijk voor de niet zo geoefende jazzluisteraar, Benjamin Herman doet meer een beroep op het geoefende oor. En de rol van onze Jules? Hij zorgt voor de nodige breaks met zijn spraakwaterval. Tegen de pauze aan lijkt hij wat in te zakken, maar na de pauze staat hij er weer zoals we hem kennen: een onafgebroken woordenvloed, soms zelfs zingend, stort hij over het publiek uit.
Het is duidelijk dat er bij deze jongens op het podium sprake is van een chemie. De liefde voor de jazz hebben ze gemeen en hun talent ook.
De conclusie is duidelijk:
NCC&JD zijn muzikaal, NCC&JD zijn maf, NCC&JD zijn grappig, NCC&JD zijn virtuoos, NCC&JD zijn rock ‘n’ roll, NCC&JD zijn jazzy, NCC&JD zijn artistiek, NCC&JD zijn poëtisch, NCC&JD zijn harmonisch, NCC&JD zijn talentvol, NCC&JD zijn onderhoudend, NCC&JD zijn …, NCC&JD zijn de moeite waard!