Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

23 November 2010

Rock ’n Roll tijdens Night of the Proms

  
Door Sandra Barten met foto's van Michiel Fokkema

Night of the Proms 2010: het werd aangekondigd als een legendarische editie. Met muzieklegenden als John Fogerty, Boy George, Grace Jones en de Nederlandse Barry Hay zal ons net als de voorgaande vijfentwintig edities een betoverende mix van popmuziek en klassieke stukken gepresenteerd worden.

Sinds 1991 is Il Novecento het vaste orkest van Night of the Proms. Onder leiding van dirigent Robert Groslot opent het symfonisch orkest de avond met een prachtig ouverture en een wals van Strauss. Vol energie deint het publiek mee en de bij de ingang verkregen lampjes gaan direct aan. Het orkest krijgt versterking van de koorleden van Fine Fleur.

De eerste artiest die Ahoy’ volledig in zijn macht heeft is de nog maar vierentwintig-jarige Charlie Siem. De Britse violist speelt sinds zijn derde viool en is inmiddels een van de meest talentvolle violisten van zijn generatie. Geheel in stijl met een mooi pak en zijn haren strak naar achteren gekamt brengt hij een caprice van Paganini ten gehore. Stil wordt het even als hij ‘Estrelita’ speelt; een stuk dat hij opdraagt aan zijn vorig jaar overleden overgrootmoeder met wie hij een goede band had. Even later schittert hij wanneer hij ‘Four Seasons’ van Vivaldi speelt. Deze jonge violist staat vol zelfvertrouwen op het podium en geeft je met zijn doordringende blik en uitstraling het gevoel dat hij speciaal voor jou speelt.

Wanneer voormalig Culture Club-zanger Boy George het podium op komt barst er luid applaus lost. Met een kek groen hoedje en felgekleurde oogschaduw zingt hij ‘Do You Really Want To Hurt Me’. Hoewel hij zijn best doet er een show van te maken is zijn performence het net niet. Zijn stem haalt niet alle noten en hier en daar zit hij er volledig naast. Even later maakt hij dit goed als hij samen met Charlie Siem en backing vocals Herlinde, Marjolein en Hille een akoestische versie van Karma Chameleon ten gehore brengt. Er heerst een intieme sfeer in Ahoy’ en het publiek geniet zichtbaar. Toppunt was de cover van Elvis Presley ‘Always on my Mind’.

Robert Groslot geeft een wel heel persoonlijk tintje aan de bruiloftwals. Onlangs is hij in het huwelijksbootje gestapt en dit heeft hem geinspireerd tot het ten gehore brengen van de wals op Night of the Proms. Bezoekers konden voorafgaand op de website trouwfoto’s insturen welke nu op vijf schermen werden geprojecteerd. Op deze manier zijn de bezoekers nauw betrokken bij het klassieke stuk en hier en daar leverde het leuke reacties op wanneer mensen zichzelf op het grote scherm terug zagen.

‘Mister Proms’ John Miles is er ook deze editie weer bij. Vlak voor de pauze speelt hij in een rap tempo zijn onverwoestbare en elk jaar terugkerende hit ‘Music’. Miles is een muzikant op hoog niveau en dit bewijst hij vanavond weer. De zaal zingt mee en is laaiend enthousiast, maar de sfeer trekt al snel weer weg omdat het nummer op een verkeerde plaats in de setlist staat.

Als Grace Jones het podium op komt begint er een waar spektakel. Gekleed een zwart-wit pak en lange witte pruik loopt ze statig over de catwalk. Het theatrale element in haar performance komt echter niet volledig tot zijn recht. Dit veranderd wanneer ze even later al dansend met een paspop de hit ‘I’ve Seen That Face Before’, ook wel bekend als de Libertango, zingt. Met haar excentrieke uitstraling, krachtige stem en sierlijke bewegingen vormt het een mooie gewaarwording. Jammer is dat deze zestiger geen vaste plaats lijkt te hebben in de setlist: af en toe mogen we een nummer van haar proeven maar daarna verdwijnt ze weer net zo snel van het podium. Wel iedere keer geheel in Jones’ style met de woorden ‘I love you, I love you!’.

Waar het eerste gedeelte van de avond nog totaal in het teken staat van klassiek en pop heeft het tweede gedeelte van de avond een rock ’n roll tintje. De absolute headliner van de avond was de Nederlandse zanger Barry Hay, bekend als frontman van de Golden Earring. Het dak ging er af toen hij hits als ‘Radar Love’ en “When a Lady Smiles’ zong. Het leek alsof het geluid steeds een tikkie harder gezet werd en hier en daar werd er zelfs geheadbangt: een apart fenomeen voor Night of the Proms. Het daverende applaus dat hij kreeg was dan ook meer dan terecht.

John Miles gaf een speciaal tintje aan ‘Show Must Go On’, de hit uit 1991 van Queen. Gevolgd door een volgspot en begeleid door Il Novecento en Fine Fleur liet hij alle hoofden op en neer gaan en op de tribune werd enthousiast meegeklapt. Toch haalt hij het bij verre na niet bij Freddie Mercury, welke een paar weken nadat de hit op single was uitgebracht overleden is aan een longontsteking als gevolg van aids.

Wanneer Carl Huybrechts aankondigt dat Il Novecento stukken uit de film van Harry Potter gaat spelen hoopt iedereen op beelden van de nieuwe film. De muziek is werkelijk prachtig maar de beelden die we te zien krijgen passen er niet helemaal bij. Vreemde beelden van dansende mannen in skeletpakken in een kasteel zijn wat teleurstellend en vaag.

Grace Jones zal Grace Jones niet zijn als ze niet opnieuw alles uit de kast haalt om op te vallen en om een theatrale show neer te zetten. Tijdens ‘Slave to the Rhythm’ houdt ze het hele nummer in een weinig verhullend pakje een hoelahoep omhoog. Hoogtepunt is ‘La Vie en Rose’, welke ze zingt terwijl ze een gigantische jurk draagt dat de vorm heeft van een roos. Aan het eind van het nummer blijkt deze jurk enkel een voorkant te hebben.

John Fogerty doet er nog een schepje bovenop als het gaat om rock ’n roll. Met zijn versleten Gibson Les Paul geeft hij een uitstekende gitaarsolo weg, gevolgt door hits als ‘Down On The Corner’, ‘Bad Moon Rising’, ‘Rockin’ All Over The World’ en ‘Who’ll Stop The Rain’. Het laatste intiem begeleidt door een ukelele. Na Creedence Clearwater Revival is John Fogerty verder gegaan als singer-songwriter en ontving onder andere in 1997 een Grammy Award. Fogerty stond al lang op het verlanglijstje van Night of the Proms en vanavond is gebleken waarom: de show die hij neerzet is fantastisch.

Met het elk jaar terugkerende ‘Land of Hope and Glory’ komt er een einde aan een mooie avond. Op wat kleine minpuntjes na heeft de organisatie gelijk gekregen: legendarisch was deze editie zeker.